Wanderstop

Ik kan alleen maar applaudisseren als games iets meer proberen te zeggen over de wereld waarin we leven, of hoe menselijke existentialistische kwesties zich om ons heen manifesteren. Natuurlijk is de waarde van entertainment cruciaal, maar gelukkig kan dat entertainment uit veel verschillende bronnen komen, en af en toe is het die bijtende maatschappijkritiek, subtiele filosofie of meeslepende contemplatie dat we iets interactief opvallends ervaren, iets wat we nog niet eerder zijn tegengekomen.

Disco Elysium, Terra Nil, Celeste - er zijn tal van games die erin slagen om uitgestrekte verhalen te combineren met iets te zeggen met bevredigende gameplay, en hoewel The Stanley Parable er misschien niet helemaal in slaagt om zo'n meeslepend gameplay-raamwerk naar voren te brengen als de bovengenoemde titels, zette het ons destijds aan het denken over interactiviteit, over hoe we naar het spel luisteren en hoe het uiteindelijk reageert op onze acties. Nu proberen een aantal van de belangrijkste mensen achter The Stanley Parable, waaronder maker Davey Wreden, het opnieuw te doen; Om een spel te creëren dat vermaakt en tegelijkertijd een verhaal neerzet dat ons provoceert, prikkelt en uit onze comfortzone probeert te duwen.

Wanderstop is de naam van het spel, dat zijn naam rechtstreeks ontleent aan een fantasietheesalon op een kleine open plek in een betoverd bos waar eigenzinnige personages van heinde en verre om mysterieuze redenen terechtkomen. En jij ook, een jager genaamd Alta, die na een grote inzinking op een bankje belandt naast Wanderstop eigenaar Boro. Verwoest geeft Alta aan zowel Boro als zichzelf toe dat haar leven tot nu toe niet duurzaam is, dat haar persoonlijkheid in oorlog is met zichzelf en dat het haar kracht uitput. Ze heeft angst, ze heeft stress en ze weet niet hoe ze terug moet naar haar leven als een soort fantasiegladiator wiens enige bestaansreden is geweest om de volgende tegenstander te verslaan. Hier op de open plek moet ze, door middel van relatief alledaagse en eentonige taken, haar kalmte herwinnen, prioriteiten herordenen en zichzelf herontdekken. Het is een uiterst introspectieve reis die niet wordt bepaald door grote externe gebeurtenissen, maar eerder door hoe Alta zichzelf beetje bij beetje weer in elkaar zet nadat ze uit elkaar is gevallen.

En dat is eigenlijk het hele punt van Wanderstop, zowel het spel als de theesalon. De personages die je ontmoet, en jijzelf, komen daar om rust te vinden, en dit manifesteert zich in de basisstructuur van het spel. Als je dacht dat de game zich zou ontwikkelen tot een geavanceerde levenssimulator, denk dan nog eens goed na. Wanderstop blijft de hele tijd uiterst eenvoudig, en zowel het zetten van thee, het kweken van betere planten die toegang geven tot nieuwe smaken, als het onderhouden van de winkel zijn eenvoudig, en in het begin zelfs een beetje verwarrend in hun eenvoud. Je wacht constant tot het spel zich opent, tot er een complexiteit ontstaat, maar ook al heeft het spel van nature systemen die zich geleidelijk uitbreiden, Wanderstop vertelt je meerdere keren dat je als Alta moet proberen rust te vinden in de monotonie, in de herkenbare lus. Boro stelt eigenlijk meerdere keren voor dat je een kopje thee voor jezelf zet en ergens op de open plek gaat zitten, en als je dat doet, beginnen Alta's gedachten af te dwalen.

Er zijn hier absoluut gouden momenten, waar de rust die over Alta spoelt, echt op de speler overgaat. Waar je ineens op een andere manier kijkt naar de kleurrijke takken van de bomen die zachtjes wiegen in de wind, waar de simpele maar effectieve soundtrack een andere macht over je heeft, of waar de warmte van de knisperende open haard op de eerste verdieping van de lounge bijna voelbaar is op je handen. Het is op deze momenten dat Wanderstop echt tot zijn recht komt.

Helaas beginnen deze introspectieve oases na verloop van tijd steeds verder uit elkaar te raken, omdat de geest begint te hunkeren naar systemen die wat meer interactie, meer invloed van de speler en misschien wel het belangrijkste, meer persoonlijk gebabbel bieden. Je hebt een camera, ja, en je kunt foto's maken en ze in frames rond de salon plaatsen, maar het eigenlijke levenssimulatorkader bestaat voornamelijk uit het zetten van thee voor de personages die naar de open plek dwalen, en aangezien het zetten van thee niet wordt uitgebreid of veranderd, zit je vast aan de daadwerkelijke alledaagse taken die het spel je stelt.

Ja, er zijn momenten waarop je jezelf laat gaan, maar het is de moeite waard om nogmaals te vermelden dat deze game ook een effectieve levenssimulator moet zijn, en het mist systemen, veelzijdigheid en persoonlijkheid om de speler te betrekken, omdat het op de lange termijn gewoon een beetje te saai wordt. Hoewel verveling misschien een subtiele hint is dat verveling een deel van het punt is... Er is een soort therapeutisch aspect, maar tegelijkertijd is dit ook een spel, een spel dat gemakkelijk 12-15 uur in beslag kan nemen, en het heeft meer vlees op zijn botten nodig om die reis meer voldoening te geven.

Dat gezegd hebbende, Wanderstop krijgt over het algemeen bijna alle basisprincipes goed. De game heeft een eenvoudige maar mooie esthetiek die overal werkt, en het belangrijkste is dat het schrijven fantastisch is. Het is jammer dat de voice-acting zo ongelooflijk schaars is en beperkt tot een handvol scènes. We krijgen nooit alle gekke, bizarre personages te horen. Er is niets mis met het schrijven, maar een levendigere soundscape zou ideaal zijn geweest om elk personage een iets gedenkwaardigere persoonlijkheid te geven.

Ik wou dat de daadwerkelijke gameplay-elementen van Wanderstop een extra likje verf hadden gekregen, een beetje meer focus. Het is niet dat ik eis dat de game anders prioriteert dan het doet, maar zelfs als je verliefd wordt op de therapeutische, kalme en introspectieve sfeer, zul je je waarschijnlijk vervelen voordat de aftiteling rolt, en dat is jammer.