The Siege and the Sandfox

Het is nu meer dan zes jaar geleden dat we The Siege and the Sandfox voor het eerst zagen, een game die al een sterke indruk maakte op ondergetekende met zijn geweldige genremix van Metroid en Prince of Persia, gekruid met een flinke dosis stealth. Dus in het heden, enkele jaren later, voelt het als een echt voorrecht om daadwerkelijk de kans te krijgen om de prachtige omgevingen te verkennen, de sprookjesachtige essentie op te snuiven die elke scène, kamer en kleinste detail zo duidelijk kenmerkt. Vooral als je kijkt naar de lange weg die The Siege and the Sandfox eigenlijk heeft afgelegd om een voltooide fase te bereiken.

Stealthvania, is het nu een ding? Want hoe kun je anders het beste proberen dit 2D-avontuur te beschrijven dat gelijke delen leent van Prince of Persia, Mark of the Ninja en Castlevania: Symphony of the Night. Ja, er is hier zelfs een scheutje Mega Drive juweeltje Aladdin, wat zeker bijdraagt aan het ietwat vreemde, wonderbaarlijke huwelijk tussen platformactie, parkour en stealth. Van de diepten van de donkere grotten onder de stad tot de toppen van de glanzende minaretten, er is genoeg te ontdekken en nog meer om van te houden. Dus laten we wat dieper graven en kijken wat The Siege and the Sandfox eigenlijk te bieden heeft.

Laten we het van bovenaf bekijken. Je bent The Sandfox, een beroemde huurmoordenaar en beschermer van het rijk die toevallig in een politieke samenzwering terechtkomt die ertoe leidt dat je valselijk wordt beschuldigd van verraad en in een kerker wordt gegooid, waar je naar verwachting voor eeuwig zult wegrotten. Je slaat terug vanuit een positie van minderwaardigheid en duisternis, met vrijheid als eerste prioriteit, gevolgd door wraak, een opzet van klassieke proporties, een reis die je meeneemt van de ondergrondse ruïnes door kronkelende gangen, naar de top van het paleis met zijn statige zalen, allemaal op zoek naar waarheid en vergelding.

Onderweg kom je obstakels tegen waarvoor je vaardigheden moet ontgrendelen om te overwinnen, en zoals verwacht zijn er genoeg vijanden en geheimen om te ontdekken. Maar het addertje onder het gras is dat je geen pistool tevoorschijn kunt halen en de tegenstander kunt wegschieten met lasers of raketten. Gevechten zijn niet iets waar het spel zich op richt en je kunt zelfs de vijanden niet vernietigen. Dit is niet weer een Samus-avontuur of Hollow Knight waarbij je je omdraait met wapens en naar links en rechts vuurballen gooit.

The Siege and the Sandfox heeft alles te maken met finesse en een stap voor zijn, een beetje scherper dan al het andere. Het is een reis door de schaduwen waar je in zoveel mogelijk stilte voortploetert. Een dief minus de momenten waarop je bewakers besluipt om ze uit te schakelen of zelfs helemaal om ze heen te sluipen, iets dat in eerste instantie een beetje onbekend aanvoelt en zeker een test van geduld kan zijn, maar in de beste tijden enorm bevredigend is. Het is een ander soort uitdaging die niet bepaald de norm is in dit soort 2D-avonturen. Je moet het wat tijd geven voordat alles op zijn plaats valt en de gameplay daadwerkelijk klikt, wat ongelooflijk lonend aanvoelt als dat gebeurt.

Visueel schittert The Siege and the Sandfox naar mijn mening. Niet per se op technisch vlak, al zijn zowel de animaties als het pixelwerk fenomenaal. Nee, de echte ster hier is de eenheid. Hoe goed alle elementen eigenlijk samenwerken om dat bijna etherische gevoel te creëren dat je midden in een van Scheherazade's verhalen zit. Het is een cocktail van Flashback, Prince of Persia en Castlevania IV, een wereld vol glinsterende mozaïeken, epische architectuur waar lichtstralen van bovenaf naar beneden filteren in de onderwereld. Het is groot, het is groots en het is erg charmant, want hoewel de concurrentie in het genre ronduit angstaanjagend is en er niet bepaald een tekort is aan mooie pixelgames, slaagt The Siege and the Sandfox er echt in om hier iets speciaals te doen.

Een ander aspect dat even belangrijk als de moeite waard is, is de soundscape. Brendan O'Callaghan heeft meesterlijk werk geleverd door dat sprookjesachtige en magische gevoel echt vast te leggen. De soundtrack is gevuld met traditionele instrumenten en oosterse motieven die constant op de achtergrond op de loer liggen. Het is vaak stil en meditatief, wat ongelooflijk goed werkt met zowel de omgevingen als het thema van het spel. Er zijn hier geen bombastische liedjes, maar eerder een gevoel van eerbied en ontzag. En ja, geluiden van jezelf spelen natuurlijk ook een grote rol, met verschillende oppervlakken die verschillende hoeveelheden geluid afgeven, iets dat ten koste van alles moet worden vermeden als je niet wilt dat boze bewakers achter je aan rennen.

Als je op steen rent, maakt het geluid. Als je op zand loopt, maakt het minder geluid. Als je dicht bij een bewaker springt die met gespitste oren staat, wel... Je moet opnieuw beginnen vanaf het laatste checkpoint. Het is een interessant en uitgebalanceerd ballet, waar je soms stiekem bent, luistert, wacht en plant. Het draait allemaal om het lezen van de omgeving, het observeren van je omgeving, of het nu gaat om geluid, licht, de ogen van de bewakers, alles komt in het spel. Omarm je innerlijke Drake Mallard en wees de tegenstander te slim af, als een geest in de nacht.

Maar er is één specifiek deel van het spel dat me meer dan wat dan ook overrompelde: de showstopper om zo te zeggen. En dat is de besturing zelf, compleet met alle bewegingen van de Sandfox, die zo belachelijk soepel zijn dat ze een rotoscoopgevoel oproepen. Rennen, springen, glijden op muren en touwklimmen voelt niet alleen natuurlijk aan, maar ook bijna poëtisch. Het geeft veel voldoening, maar soms ook een beetje frustrerend. Er is maar één fout nodig om ontdekt te worden en de Another World vibes zijn hier sterk, ten goede of ten kwade. Maar naarmate je vordert, word je ook beloond met nieuwe vaardigheden, val je in het ritme en worden de bewegingen steeds natuurlijker.

Naast je uitgebreide arsenaal aan acrobatiek is de kaart je absolute beste vriend, die, op klassieke Metroidvania-manier, op zijn zachtst gezegd geleidelijk wordt opgesteld terwijl je de uitgestrekte wereld verkent, die zich ook meer opent naarmate je nieuwe vaardigheden verwerft en toegang krijgt tot voorheen ontoegankelijke plaatsen. Het is niet wat ik zou omschrijven als een explosie van power-ups, maar meer over subtiele en vaak niet helemaal voor de hand liggende nuttige dingen. Sleutels, laarzen die minder geluid maken en zoals eerder genoemd pure bewegingstechnieken.

Het maakt het verkennen allemaal methodischer in zijn tempo, en zoals veel in het spel, nemen dingen hun tijd in beslag, wat waarschijnlijk kan worden gezien als een beetje een afknapper en waarschijnlijk de spelersbasis een beetje zal splitsen. The Siege and the Sandfox is geen power-up festijn waarbij je rondstuitert als een gloeiende halfgod die bliksem uit je vingertoppen schiet. Nee, dit gaat meer over het openen van het mentale notitieboekje en het noteren van alle details, zodat je je echt herinnert waar "die deur met de gammele sloten eerder vandaan kwam".

The Siege and the Sandfox is met andere woorden geen spel voor mensen die op zoek zijn naar een adrenalinestoot, waarvan ik hoop dat mijn tekst dat duidelijk heeft weten te maken. Als je daarentegen plezier beleeft aan het geduldig bestuderen van je omgeving en het zorgvuldig plannen van je weg vooruit, om je moment als een ninja te kiezen en een perfect doordachte reeks manoeuvres uit te voeren, dan is dit iets voor jou. Het is een spel dat geduld vereist, vaak een beetje bestraffend kan aanvoelen en je zeker terugbrengt naar de dagen van weleer toen Flashback en Another World je uithoudingsvermogen en het vermogen om je omgeving te observeren op de proef stelden.

Het is een vreemd juweeltje, een ruwe diamant met een onderscheidend karakter. Een gepassioneerd project met een grote persoonlijkheid, gekruid met nostalgie en met een verraderlijke moeilijkheidsgraad. The Siege and the Sandfox is niet voor iedereen een ervaring, en het is geen geheim dat het vaak aanvoelt als een handgeschreven liefdesbrief uit 1993, ondertekend door Jordan Mechner. Het is mooi, slim, meditatief en soms behoorlijk brutaal. Maar het is een reis die de moeite waard is, een geluidsgevoelige dans tussen schaduwen en dood die een vreemd gepolijste ervaring biedt die het tactische en geduldige rijkelijk beloont.