Styx: Shards of Darkness

Styx, een personage dat zijn debuut kende in Of Orcs and Men, stond zijn mannetje in zijn eerste solo-avontuur in 2014 met Styx: Master of Shadows. Het was een passende naam, aangezien de focus van de game vrijwel alleen lag op stealthgameplay, iets waarin Styx uitblinkt dankzij met zijn vaardigheden. De game zelfs kende op de pc een geplaagde release, maar de latere updates en de consolereleases toonden dat het een goede stealthgame is.

Dit vervolg, Shards of Darkness, volgt exact datzelfde pad. Het is een stealthgame met een uitstekende besturing en design, maar levert in op andere gebieden. Het verhaal is vrij zwak, niet alleen het plot zelf, maar ook hoe het geleverd wordt met zijn tussenfilmpjes. Styx: Shards of Darkness is bij verre op zijn best als het gespeeld wordt en minder als het wordt bekeken.

Styx is een erg speciale goblin, aangezien hij kan spreken en behoorlijk intelligent is voor iemand van zijn ras. Hij is ook beoefend in de schaduwachtige kunsten en opereert vanuit een twijfelachtige morele code. Hij heeft geen problemen met stelen en moorden of dat nou is voor potentiële werkgevers of voor zichzelf. We zullen niet te veel van het verhaal onthullen, maar uiteindelijk krijgt Styx een aanbod dat te mooi is om te weigeren, alhoewel blijkt de situatie uiteindelijk veel ingewikkelder dan op het eerste gezicht.

Styx heeft andere eigenschappen die hem onderscheiden, hoewel geen van deze te vergelijken zijn met zijn oneerbiedige, arrogante en overmoedige houding. Op een agressieve en ironische toon heeft Styx ook altijd wat te meldden, niet alleen over andere personages in de game, maar zelfs aan de speler (bijvoorbeeld als je doodgaat). Het is een game die zijn komische momenten kent, maar uiteindelijk worden deze vermoeiend en vervelend en voelen ze vaak gedwongen en onnatuurlijk aan. Opvallen, want dit was nooit een sterk punt in de vorige game.

Net als in Master of Shadows zijn de gameplay en het design veel indrukwekkender dan het verhaal en de personages. Door zijn kleine gestalte slaagt Styx erin om de gigantische levels van Shards of Darkness met gemak te doorkruizen. Zijn behendigheid is verre van normaal en geeft hem te mogelijkheid om behoorlijke sprongen te maken en te klimmen, wat fantastische verticale gameplay toevoegt aan de game. Zijn formaat heeft hem ook de mogelijkheid om interactie te hebben met de omgeving. Zo kan hij voorwerpen als vazen, kasten en bedden gebruiken om ongezien te blijven. Hij kan ook kaarsen doven om voort te bewegen in het donker, kroonluchters losmaken om vijanden te laten schrikken of te doden en ook voedsel en drankjes vergiftigen.

Styx heeft ook toegang tot een flink aantal hulpmiddelen, waaronder pijltjes waarmee vijanden van een afstand gedood kunnen worden, voorwerpen die voor afleiding zorgen en bijtend zuur om lichamen in op te lossen. De kleine Goblin kan ook gebruik maken van allerlei vaardigheden, inclusief tijdelijke onzichtbaarheid en de mogelijkheid om zichzelf te klonen. Deze kloon kan gebruikt worden om vijanden af te leiden en toegang te verschaffen tot gevaarlijke locaties. Uiteindelijk kan je zelfs van plek wisselen met je kloon of gasexplosies veroorzaken door deze op te blazen. Al deze vaardigheden vereisen 'amber', een goedje dat niet automatisch wordt aangevuld, maar gevonden kan worden in de levels.

Shards of Darkness heeft nog steeds enkele rpg-elementen behouden van Of Orcs and Men, waardoor Styx middels verschillende takken te evolueren is. Je kan zijn vaardigheden als een moordenaar verbeteren, kiezen voor zijn sluipvaardigheden, zijn kloonkrachten of zijn perceptie. Er is ook een simpel 'crafting' mechanisme, waarin je de gevonden middelen in de levels kan gebruiken.

De gameplay is goed, maar waar Cyanide Studios echt op uitblinkt is het leveldesign. Ieder level is gigantisch, met meerdere mogelijkheden om deze te gebruiken om je bestemming te bereiken. Je kan over daken klimmen, huizen binnen sluipen en nog veel meer. Deze bewegingsvrijheid is indrukwekkend en biedt veel mogelijkheden als je echt de tijd neemt en je missies plant.

Styx is een meedogenloze moordenaar, maar je hoeft niet met hem op deze manier te spelen. Je kan alle levels uitspelen zonder het doden van een enkele vijand en daar wordt je zelfs voor beloond. Aan het einde van iedere missie wordt je beoordeeld op je snelheid (hoe lang je er overdeed om het level te voltooien), genade (hoeveel vijanden je hebt vermoord), stealth (of je gezien bent) en stelen (hoeveel medaillons je hebt verzameld). Naast de classificaties zijn er ook nog enkele extra doelen te behalen iedere missie, van het afscheuren van anti-Goblin-posters tot het vinden van geheime kamers. Styx: Shards of Darkness bevat alleen al hierdoor een uitstekende herspeelwaarde en heeft ook nog een coöperatieve modus.

Helaas konden we deze coöperatieve modus niet uitproberen, maar de campaign kan samen met een tweede speler gespeeld worden die de rol aanneemt van Styx' kloon. Wederom kunnen we niets zeggen over de kwaliteit van de modus, maar de grootte van de levels, de spelmechanismen en Styx' vaardigheden hebben alles in huis voor een leuke sessie met een vriend.

Veel elementen die we hebben genoemd gelden eveneens voor de vorige game, maar er zijn enkele welkome verbeteringen in dit vervolg. De meest opvallende zijn de laadtijden, deze zijn erg verbeterd (wij speelden op de PlayStation 4 Pro). De tijd dat spelers moeten wachten nadat ze hadden gefaald in Master of Shadows was erg frustrerend, maar in Shards of Darkness is dit altijd onder de tien seconden. Dit element wordt nog soepeler gemaakt door de toevoeging van een quick-save-optie die gemakkelijk via de vierpuntsdruktoets kan worden bereikt. Dit tovert veel van de gameplay in deze game om tot een trial-and-error-avontuur, maar wel een die creatieve en nieuwe benaderingen beloont.

Het maakt de ervaring veel makkelijker, vooral voor expert, maar voor diegene die van een uitdaging houden heeft de game ook een hogere moeilijkheidsgraad. Een die je dwingt om helemaal opnieuw te beginnen als je verliest en ook andere elementen lastiger maakt. We moeten ook de grafische vooruitgang vermelden, die mogelijk is gemaakt door de Unreal Engine 4, en alhoewel er enkele visuele minpuntjes zijn ziet Shards of Darkness er velen malen beter uit dan zijn voorganger.

De vorige Styx was een kleine verborgen parel voor stealthliefhebbers en Shards of Darkness volgt exact ditzelfde pad. Enkele van de grootste problemen uit de eerste game zijn verholpen, maar niet allemaal. En laten we duidelijk zijn dat dit pure stealth is en niet bedoeld voor spelers zonder geduld. Styx ís de 'Masters of Shadows' en dat vereist een gelijk denkende speler om dit goed te laten werken.