Flatout 4: Total Insanity

Flatout heeft altijd gedraaid om totale waanzin. Dynamische vernietiging vanuit een ouderwetse stockcar. Ik wil geloven dat veel mensen, zoals ik, Bugbears' offroadracer met een aanstotelijke glimlach op hun gezicht herinneren. Er was nooit een perfecte game in de reeks, maar de titels waren altijd snel, gek en vermakelijk. Toen de met benzine doordrenkte studio Kylotonn (WRC 5) de franchise besloot naar de nieuwe (huidige) generatie te brengen vroegen we ons af of diezelfde gevoelens weer boven zouden komen borrelen, dit keer met 1080p graphics en stijlvolle botsingen. Helaas is dat niet het geval. Flatout 4: Total Insanity is op zijn best een middelmatige game.

De game is hetzelfde opgezet als zijn voorgangers. Er zijn de verschillende normale competities waarin je als eerste moet eindigen, verschillende stuntevenementen waarbij je de bestuurder uit de auto moet schieten (recht door het raam, zoals gebruikelijk) of hem gebruiken als bowlingbal. Er is ook een volledige arena-modus waarin de winnaar de bestuurder en auto is die het langst overleeft. Ik besluit eerst de carrièremodus uit te proberen en begin met de aanschaf van een auto. Er zijn twee schroothopen waaruit ik kan kiezen. Een ziet er uit als een roestige oude Beetle en daar valt mijn keuze op voor vandaag (of de komende week). Ik bereid me voor op de eerste race. Geconcentreerd, klaar en hoopvol.

Flatout 4: Total Insanity zit, zoals de naam doet vermoeden, tjokvol met totale waanzin op vier wielen. Het duurt exact vier seconden in de eerste race voordat de vonken van de zijkant van mijn auto afvliegen doordat er een agressieve vijand tegen me aan schuurt. Dit is niet een game die ook maar een poging waagt om realistische auto 'physics' na te bootsen, zelfs niet een klein beetje. Het voelt alsof mijn auto tien ton weegt bij het nemen van een bocht, maar als ik geraakt wordt lijkt het alsof ik van karton ben. De oude balans van slippen, glijden en het gewicht van de auto uit Bugbears' oude game is nergens te bekennen. Nu voelt alles volledig willekeurig aan. Het maakt niet uit hoe ik race en presteer, ik ben altijd afhankelijk van elementen waar ik zelf geen invloed op heb. Mijn auto heeft de neiging om ongelofelijk vaak op de zijkant terecht te komen, alsof de deuren van gietijzer zijn gemaakt.

Als het aankomt op de spelmechanismen zijn deze supermakkelijk om onder de knie te krijgen: schakelen, remmen, bochten maken en het gebruik van de nitroboost als deze verschijnt, het liefst niet midden in een bocht (omdat je dan bots gegarandeerd bots). Je kan de nitro weer aanvullen door roekeloos tegen andere bestuurders aan te botsen of met zo een beetje alles wat er te vinden is op de weg. Dit, samen met het gebruik van shortcuts, is de sleutel om aan kop te blijven. In sommige modi heb je ook beschikking over wapens. Deze worden gebruikt door de L1-knop (op de PlayStation 4) in te drukken en vervolgens een van de vier knoppen te gebruiken. Iedere representeert verschillende wapens die variëren van raketten tot mijnen.

De presentatie is simpel, speels en behoorlijk lelijk. De graphics zelf, technisch gezien, is een wankel onderwerp. De spelwereld is gevuld met voorwerpen. Kegels, dozen, boomstammen, vaten, staldeuren en alle andere dingen die aan de zijkant van de weg zijn geplaatst vliegen alle kanten op als je ze raakt. Flatout 4: Total Insanity gaat zeker geen prijzen winnen voor zijn graphics, maar het werkt wel. Echter ben ik ook heel veel bugs tegen gekomen. Flitsende watereffecten, voorwerpen die vast zitten op onmogelijke hoeken en planten die constant door auto's heen verschijnen. De textures laden vaak iets te laat in en het zou hebben geholpen als de ontwikkelaar nog enkele maanden de tijd had genomen om alles af te werken.

Het ergste in de game is misschien wel de muziek. Deze is echt verschrikkelijk. Geen wacht, het is nog slechter dan dat. Het is de slechtste muziek die je je kan voorstellen. Mijn oren bloeden van de liedjes die in de playlist zijn belandt en het duurde niet lang voordat ik deze helemaal heb uitgezet. De rest van het geluid is prima, met uitstekende motorgeluiden en het lekkere geluid van metaal en staal dat tegen elkaar aan schuurt en botst.

Kylontonn Entertainment is nooit een erg fenomenale studio geweest en ook niet een die fantastische racegames maakt. Maar het zou niet heel veel moeite moeten kosten om een degelijke Flatout te maken. De basis is al gelegd, maar er mist diepte en het gevoel van de auto's schiet erg tekort. De game is leuk voor hele korte momenten en de stuntmodus kan ook voor een avond vermaak zorgen met vrienden, maar dat is ook alles wat de titel is. Bugbear deed het vroeger veel beter met de Flatout-reeks en deze vorm van hersenloos autogeweld wordt tot op heden nog heimelijk gemist.