Blackwood Crossing

PaperSeven's Blackwood Crossing behoort, op een paar uitzonderingen na, tot hetzelfde genre als games zoals Life if Strange, waarbij diepgaande thema's verkend worden middels jonge personages in een meeslepende vertelling. Blackwood Crossing is een first-person adventure, waar je als een tienermeisje genaamd Scarlett speelt, die wakker wordt aan boord van een rijdende trein en begeleid door haar broertje Finn.

Nadat er een mysterieus figuur opduikt (een kind met een konijnenhoofd) verandert deze reis in een introspectieve reis die opgebouwd is uit herinneringen en tevens dienen als en manier voor Scarlett om haar relatie met Finn te herontdekken. De twee zijn langzaam uit elkaar gegroeid, terwijl ze vroeger een hechte band vormden. Middels een suggestieve en soms pijnlijke reis probeert Scarlett te begrijpen hoeveel invloed haar verlaten heeft gehad op de emotionele toestand van Finn. Waardoor haar broertje angstig, bang en boos achterbleef en ons meeneemt in een echte nachtmerrie.

Blackwood Crossing kan een sprookje genoemd worden, omdat het duistere en griezelige elementen combineert met het vreemde en bizarre. Eenzaamheid, angst, de harde weg naar volwassenheid, dood en verdriet zijn allemaal thema's die worden verkend in PaperSeven's-game. Ze bieden soms pijnlijke ervaringen die gericht zijn de speler aan het denken te zetten in de relatief korte game-ervaring.

Qua gameplay focust Blackwood Crossing zich alleen op het oplossen van kleine puzzels, waarbij het uiteindelijke doel is om de verschillende stukken van het verhaal samen te voegen. Hierdoor kan de speler de ingewikkelde relatie tussen de twee Blackwood-kinderen begrijpen en het is overduidelijk dat PaperSeven's hoofddoel het vertellen van een verhaal is.

Blackwood Crossing is, hangend in een wereld tussen realiteit en fictie, een ambitieuze game, maar wordt in de weg gestaan door technisch struikelblok, waaronder enkele behoorlijk vervelende glitches. Dit geldt ook voor de animaties van de personages, die ondanks de fijne visuele stijl soms erg onnatuurlijk overkomen en daardoor afdoen aan het emotionele verhaal dat wordt verteld.

Een ander aspect dat we niet leuk vonden in Blackwood Crossing is het dialoogsysteem met zijn meerdere keuzes, waarvan enkele vaak weinig te maken hadden met wat er in de game gebeurde; en vaak vonden we hetgeen dat gezegd werd totaal niet passen bij wat er zich afspeelde. Dat is jammer, vooral omdat de (stem)acteurs uitstekend werk verrichten, en zelfs de soundtrack is vrij goed, die een droomachtige kwaliteit weet te bieden.

Blackwood Crossing is een vermakelijke, die een lastig, pijnlijk, maar vaak ook spannend verhaal vertelt. In sommige delen hadden we het gewaardeerd als er iets meer aandacht en liefde was geschonken (bijvoorbeeld het technische gedeelte), en misschien zelfs een diepere analyse van de complexe relatie tussen de Blackwood-kinderen. De beknoptheid van de game (drie uur in totaal) geeft geen mogelijkheid om deze relatie echt goed te verkennen, waardoor er veel dingen onbesproken blijven en open voor eigen interpretatie.

Het is duidelijk dat PaperSeven's hoofddoel was om deze problemen expres op een dergelijke manier te behandelen en persoonlijke interpretatie aan te moedigen, maar hierdoor voelt de game gehaast in zijn einde. In het kort: Blackwood is een erg interessante titel en het toont enkele uitstekende kwaliteiten, maar dit moet gezien worden als een startpunt om verder op te bouwen.