Strafe

Pixel Titan's Strafe trok onze aandacht om meerdere redenen, maar vooral omdat het een productie met een knipoog is naar klassieke shooters als Quake alleen met iets meer flair. Dat is vooral af te zien aan de 'roguelike' spelmechanismen en de liters bloed die uit de wonden vloeien van de vele vijanden die je doodt. Volgens Pixel Titans moet de game een snelle actievolle shooter zijn, maar in werkelijkheid is dat niet altijd het geval.

Het verhaal in de game is minimaal en vrijwel onbelangrijk, maar je bent op een missie om schroot te vinden en daarvoor reis je af naar de grenzen van de Melkweg. Om precies te zijn het ruimteschip Icarus. Nadat je aan boord van dit schip teleporteert kom je er achter dat het gevuld is met moordlustige monsters en robots. Jouw taak is om dit te overleven en ondertussen schroot te verzamelen.

De levels zijn willekeurig opgebouwd, waardoor een speelsessie nooit hetzelfde is en de variatie hierdoor is vrij indrukwekkend. Soms kom je terecht in een kamer gevuld met giftige groene slijm en een andere keer kom je terecht in een smalle gang waarin je onafgebroken moet schieten om in leven te blijven. De visuele stijl is echter niet zo gevarieerd en er zijn meerdere verschillende levels te bewonderen die vooral bestaan uit donkere, saaie kleuren. Daarnaast gaan de deuren en liften vaak op in de muren, waarbij je tijdens het verkennen van Icarus soms gedesoriënteerd raakt.

Wat de game weerhoudt van de actievolle en gestroomlijnde ervaring de ontwikkelaar voor ogen had is de verdeling van werkbanken en hun prijs. Deze werkbanken geven je de mogelijkheid om schroot in te ruilen voor bepantsering en ammunitie. Echter zijn deze veel te schaars, hierdoor moet je vaak terugkeren naar een voorgaande werkbank in plaats van vooruit te boeken richting een nieuwe. Een groter probleem is echter dat de voorwerpen zo duur zijn dat je maar heel weinig kan aanschaffen en je daardoor niet volle bak kan gaan met je geweren en kogels. Hierdoor verandert Strafe is een nerveuze sluiptocht, omdat je je constant zorgen moet maken dat je geen health verliest en genoeg kogels bij je hebt.

De verrassing die de game om de zoveel tijd op je afvuurt maken dit nog meer een worsteling. Zo kun je in een lift uit het niets besprongen worden en zo heel veel health verliezen. Ditzelfde geldt voor momenten waarop je in een hoekje bij de ingang van een 'stage' wordt geduwd, waardoor er geen plek om je naar toe te bewegen (de enige optie is je magazijn leeg schieten).

De wapens die je gebruikt om deze vijanden neer te maaien zijn gelukkig enorm gevarieerd en kunnen ook uitgebreid worden. Je begint met het kiezen van een van de basiswapens: de railgun, de shotgun of de smg. Allemaal kunnen deze worden geüpgraded bij upgradestations in de levels. Je kan dan andere wapens in-game vinden die je kan oppakken en gebruiken, weliswaar met beperkte ammunitie, en je kans ze zelfs gebruiken om vijanden te slaan als je kogels op zijn. Dit zorgt er voor dat Strafe verfrissend en interessant blijft, vooral omdat iedere gun zijn voor- en nadelen heeft. De shotgun is bijvoorbeeld nutteloos, tenzij je het vanaf dichtbij gebruikt. De railgun is echter weer slecht als er meerdere vijanden op je af komen. Alhoewel we hadden gewild dat sommige guns krachtiger waren (sommige voelen als erwtenschieters) zijn de wapens in het algemeen vermakelijk om te gebruiken en biedt het iets voor iedereen.

Er zijn ook verschillende explosieven in de game, waaronder tonnen die je kan gooien of kapot kan schieten, en granaten, al voelen deze wat onbevredigend aan. De explosieven lijken vrij klein en soms stonden er vijanden recht naast ze en wisten deze nog te overleven. Bij een directe hit ontploft een vijand weliswaar in volle bloederige glorie, maar het is vaak het geval dat vijanden een stapje terug kunnen doen en bijna geen schade oplopen. Dat is irritant in een game die zo moeilijk is als Strafe, aangezien we op zijn tijd zeker een grote explosie hadden kunnen gebruiken om een groot gebied te klaren.

De moeilijkheidsgraad wordt ook verhoogd door het leveldesign, iets waar we erg van onder de indruk zijn. De levels voelen vaak aan als een labyrint, waarbij je makkelijk kan verdwalen en makkelijk door vijanden kan worden aangevallen die zich in een nabijgelegen gang, op het plafond of zelfs in verborgen ruimtes kunnen bevinden. Dit maakt het erg lastig om rekening te houden met alle vijanden en je moet altijd op je hoede blijven. Aan de andere kant zorgen deze open gebieden er ook voor dat het vaak makkelijker is om weg te rennen. Alhoewel dit gedeelte van Strafe goed is, zorgt het er wederom voor dat de snelheid enigszins uit de game wordt gehaald.

Wat betreft het technische aspect van Strafe: we zagen meerdere keren monsters door muren heen bewegen (clipping), maar nog erger zijn de frameratedrops. Deze kunnen sporadisch zijn, maar lijken vooral voor te komen bij het verlaten van een stage naar het statistieken scherm, met dramatische drops waarbij we soms dachten dat de game vast was gelopen.

De roguelike opzet van Strafe zorgt er ook voor dat het geen game voor iedereen is. Anders dan vergelijkbare titels, waarbij je langzaam hulpmiddelen kan verzamelen om te upgraden, begin je hier weer vanaf meet aan. Dit betekent, in theorie, dat iemand die de game vijftig uur heeft gespeeld op hetzelfde in-game punt begint als iemand die de game voor het eerste aanzet. Sommige spelers kunnen misschien genieten van de harde reset, maar we zagen onlangs in een andere vergelijkbare shooter (Immortal Redneck) dat dit beter kan. Hoewel we gedreven waren om verder te komen en opnieuw te beginnen, voelden we de motivatie steeds een klein beetje wegebben als we weer helemaal opnieuw moesten beginnen.

Hoe moeilijk de game ook is, we vonden het soms ook hardnekkig. Waarbij we geen hulpmiddelen konden vinden, tenzij we de maps afspeurden naar werkbanken om vervolgens de hoofdprijs te betalen en waardoor de game drastisch vertraagd wordt. Er is echter veel plezier te vinden in het schieten en de dodelijke dans tussen met de vijanden. Quake-fans zullen zondermeer genieten van de game. We hadden alleen gehoopt dat de game niet beperkt werd door dingen als frameratedrops, saaie kleuren en enkele goedkope tactieken.