Hob

Hob is de nieuwste game van de Amerikaanse ontwikkelaar Runic Games, bekend van de Torchlight-reeks waarvan het tweede en laatste deel in 2012 werd uitgebracht. Ditmaal heeft de ontwikkelaar een actie-adventuregame gemaakt in plaats van een rpg. Hoewel het een nieuw genre betreft, valt al snel de overeenkomst op tussen de grafische vormgeving van Hob en de eerdere Torchlight games. Deze stijl kenmerkt zich door tekenfilmachtige personages en een kleurrijke spelwereld opgebouwd uit platforms.

Hob speelt zich af in een vredige wereld die bevolkt wordt door vriendelijk uitziende diertjes. Zoals in menig game het geval is, worden de onschuldige inwoners aangevallen door kwade krachten. Dit kwaad heeft de wereld bedekt met een paarsblauwe deken van gezwellen, kwaadaardige stekelplanten en grijpgrage tentakels. De voornaamste slachtoffers van deze aanval zijn springerige, kleine wezentjes met een groot blauw oog die overduidelijk weerloos zijn en jou als redder in nood nodig hebben. Tijdens het spelen bevrijd je al vechtend en puzzelend de wereld van Hob steeds verder van de kwaadaardige overwoekering in een The Legend of Zelda-achtig avontuur, echter zonder meeslepend verhaal.

Een van de dingen die Hob bijzonder maakt is dat de verhaallijn gedurende de game compleet zonder dialogen is. Het verhaal start met het hoofdpersonage, een figuur met rode cape en lichtgevende blauwe ogen, die zijn huis verlaat nadat een vriendelijke robot aanklopt. Deze robot die verder geen naam krijgt geeft gedurende de game af en toe aanwijzingen waar je naartoe moet. Na een aantal minuten spelen steekt een kwaadaardige tentakel je in je arm. De enige manier om te overleven is om je arm à la The Walking Dead in zijn geheel af te laten hakken, waarna de vriendelijke robot je zijn eigen arm geeft ter vervanging. Door de robotarm ben je de rest van de game in staat om deuren te openen en knoppen in te drukken, naast dat het dienst doet als je speciale wapen.

Grafisch ziet de game er erg goed uit, maar met een aantal minpunten. Ten eerste heeft de game te vaak last van een teruglopende frameratesnelheid op de normale PlayStation 4. Het meest dramatisch is dit wanneer er korte tussenfilmpjes te zien zijn die je een wijde blik in de wereld van Hob moeten geven. In plaats van een mooi uitzicht geeft het een schokkerig beeld waarbij onderdelen van de wereld stapsgewijs geladen worden. Ook tijdens het spelen zakt de frameratesnelheid regelmatig naar beneden.

Ten tweede zien sommige delen van de spelwereld er hetzelfde uit door de tekenstijl van Hob. De speelwereld bestaat voornamelijk uit 3D-platformen op verschillende hoogtes. Er is veel kleur, er zijn windeffecten en rondlopende diertjes waardoor de wereld erg dynamisch aanvoelt. Er is regelmatige afwisseling van omgeving en de vijanden zijn origineel vormgegeven, maar tussen het bos en de woestijn is het enige verschil een verandering van levende naar dode bomen en in de kleurtonen van groen naar bruin. De delen van de spelwereld die er wel echt anders uitzien vind je vooral ondergronds en wanneer je met water te maken krijgt later in de game. Ondergronds is de wereld in een industriële stijl vormgegeven met grote buizen en raderen en diepe afgronden.

Terwijl je door de spelwereld heen beweegt los je een diversiteit aan puzzels op die je in staat stellen om knoppen te activeren en in te drukken, waardoor delen van de spelwereld omhoog en omlaag bewegen en de hele spelwereld telkens wordt getransformeerd. Waar je eerst niet verder kon door een diepe afgrond, kun je dan toch weer door omdat er vanuit de diepte nieuwe platformen oprijzen. Bij het vrijspelen van nieuwe delen schiet de wereld soms eerst extra omhoog en zie je hoe diep onder de grond monsters wonen. Ook neem je soms liften naar beneden, waardoor je bijvoorbeeld delen diep onder water speelt.

Om verder te kunnen los je puzzels op zoals het plaatsen van batterijen waardoor nieuwe deuren opengaan, je vind een manier om een kamer onder water te laten lopen of je activeert portalen om naar een nieuw deel te transporteren. Het idee om de spelwereld te zien veranderen met nieuwe secties die uit de diepte omhoog schieten werkt erg goed en voegt een extra dimensie toe aan de belevenis van de speelwereld van Hob. Helaas is de soundtrack nogal minimalistisch, waardoor het niet zoveel toevoegt aan de sfeer. In elk gedeelte is het soortgelijke, nauwelijks hoorbare elektronische muziek. Dat is jammer, want zeker in een adventuregame is het mogelijk om met verschillen in emotie of tempo in de muziek delen van de game anders te beleven.

De uit platformen opgebouwde speelwereld van Hob dwingt je om al springend, klimmend, zwemmend en slingerend in het verhaal vooruit te komen en dit is af en toe best moeilijk. De uitdaging wordt versterkt doordat het oogpunt van de camera altijd op een vast punt is vastgezet. Het cameraperspectief wisselt per locatie en bespaart je ongetwijfeld de moeite om in en uit te zoomen, maar het was voor ons af en toe wel lastig om een moeilijke sprong goed in te schatten. Op andere momenten werd ons zicht in zijn geheel door de spelwereld geblokkeerd. Het gaat niet zo ver dat het de gameplay echt verstoort, maar af en toe is het wel ergerlijk.

De besturing van Hob zit logisch in elkaar en werkt goed op de PlayStation 4. Je robotarm vergaart gedurende de game nieuwe vaardigheden, waardoor ook nieuwe manieren ontstaan om puzzels op te lossen. In de meeste gevallen werkt de bediening zoals het hoort, maar doordat de camera niet bediend kan worden val je ondanks je beste skills ongetwijfeld een aantal keer de diepte in.

Een andere ergernis was dat we soms echt even het spoor bijster waren tijdens het spelen. Doordat de gamer geen dialogen heeft, heb je de vrijheid het verhaal te interpreteren zoals je zelf wilt. Het betekent ook dat je niet altijd weet waar je naartoe moet of wat de bedoeling is. Tijdens het spelen van Hob zul je ongetwijfeld meerdere keren teruglopen naar waar je vandaan kwam, puzzels nog maar een keer nalopen en je hoofd krabben of je ergens wat vergeten bent omdat je niet weet hoe je verder moet. Je enige hulpmiddel is de wereldkaart. Er zijn genoeg checkpoints in de game, maar die reactiveren weer zodra je terugloopt waardoor je hier ook niet veel hulp aan hebt. Je besteedt enige tijd aan het bedenken van een oplossing, alvorens je ergens in een hoekje een randje ziet die je over het hoofd hebt gezien en waarmee je naar een hoger gelegen platform komt. Gelukkig is de frustratie die je hiervoor voelde dan snel verdwenen, omdat je aandacht snel weer getrokken wordt door een nieuwe uitdagende puzzel.

Over het algemeen is het spelen van Hob wel vermakelijk en vooral toegespitst op het oplossen van de puzzels. Het vechten met vijanden is slechts een bijzaak. Er zijn grote delen van de game waar je überhaupt niet hoeft te vechten en er zijn in totaal maar rond de tien verschillende vijanden. Het kent wel genoeg variatie om boeiend te blijven. Elke vijand heeft een eigen tactiek nodig om te verslaan. Zo kun je een soort wildeman gewapend met een speer alleen verslaan door zijn schild eerst te vernietigen en een zwaar gepantserde rollende vijand alleen door het terrein tegen hem te gebruiken. Je hoofdwapen is een zwaard en met je robotvuist kun je enkele speciale aanvallen uitvoeren. Je komt in de game een soort machines tegen waar je je robotarm in kunt leggen en die je nieuwe speciale vaardigheden geven, bijvoorbeeld een zware stoot of de mogelijkheid vijanden vast te grijpen.

Ons eindoordeel over de game is een mix tussen waardering en speelplezier door de mooie grafische stijl en uitdagende puzzels tegenover ergernis doordat wij in het spel vastliepen en om de teleurstellende frameratesnelheden. Voor degenen die houden van puzzelen in adventure games en het leuk vinden om zelf uit te moeten vogelen wat de volgende stap in het de game moet zijn is dit een titel om zeker in overweging te nemen. De game biedt een karakteristieke tekenstijl en genoeg speeltijd om tenminste acht uur zoet te zijn. Voor de verhaallijn hoef je Hob echter niet te spelen, want deze is zoals vermeld zonder dialogen waardoor de personages in Hob verder geen ontwikkelingen in hun karakter doormaken. Aan het eind van de game weet je eigenlijk nog steeds niet echt wie de personages zijn.