Nederlands
Gamereactor
reviews
Call of Duty: WWII

Call of Duty: WWII

Onze laarzen hebben weer vaste grond onder de voet en we keren terug naar de Tweede Wereldoorlog. Slaagt Sledgehammer er in om de franchise nieuw leven in te blazen?

HQ
HQ

Drie jaar geleden kende Call of Duty een drastische verandering qua tempo en sfeer. Sledgehammer Games nam ons van de tactische, veel tragere tempo dat we zagen in Ghosts naar een game die leek geïnspireerd te zijn door Halo, met jetpacks en aanzienlijk meer verticaliteit in Advanced Warfare. De ontwikkelcyclus is weer omgedraaid en Sledgehammer staat wederom aan de voorhoede van een drastische verandering en keert helemaal terug naar de Tweede Wereldoorlog waarbij de "boots on the ground"-gameplay een langverwachte terugkeer maakt.

In 2008 zagen we voor het laatst een Call of Duty-game in deze periode; Treyarch kapitaliseerde op het succes van Infinity Ward's Modern Warfare: waar men het gloednieuwe a-class-systeem in de multiplayer benutte; een fantastisch, grauw verhaal maakte en hun eigen Zombies-modus introduceerde met de befaamde Nacht der Untoten - wat eigenhandig de nodige exemplaren van de game deed verkopen de navolgende jaren. Het aanpakken van een Tweede Wereldoorlog-game is een dappere zet door de, in vergelijking jonge, Call of Duty-ontwikkelaars en één waar het makkelijk de plank mee mis kan slaan.

Call of Duty: WWII
Dit is een ad:

Laten we beginnen met het slechte nieuws: dit is niet de beste Call of Duty-titel ooit. Die eer gaat naar Call of Duty 4: Modern Warfare. Het goede nieuws? Dit komt heel dichtbij op een tweede plek. Elk aspect van de game is zo een grote verbetering ten opzichte van alles wat we de afgelopen vijf jaar hebben gezien, dit kan weliswaar de titel zijn die de franchise nieuw leven in blaast en de stereotypes die er om heen hangen in de 'hardcore' gaming-community doen verdwijnen.

Sinds de game werd aangekondigd eerder dit jaar werd de campaign gepromoot als een emotioneel verhaal. Een die een persoonlijk verhaal vertelt over hoe het was om een soldaat te zijn, vechtend voor de geallieerden aan de zijde van de vrienden van je leven en teamgenoten. Dat doet het goed, heel goed. Je speelt het grootste deel van de singleplayer als Ronald "Red" Daniels, onderdeel van de Amerikaanse 1e Infanteriedivisie, van de stranden bij Normandië tot het beruchte D-Day, door de bevrijding van Parijs en in Duitsland om de asmogendheden terug te dringen.

Eén ding is vanaf het begin duidelijk, en dat is hoe Sledgehammer de authenticiteit en intensiteit van de oorlog heeft weten weer te geven. De allereerste missie plaatst je in een benauwd landingsvoertuig met je squad, als sardientjes in blik, terwijl de kogels om je oren vliegen. Dan gaat de laadbrug naar beneden en je squadleden waar je vrienden mee bent geworden en een band mee hebt opgebouwd zijn bebloede lichamen op de metalen vloer. Enkele weten het echter te overleven en het is de invasie in Normandië die de toon zet voor de rest van de game.

Call of Duty: WWII
Dit is een ad:

Eén gameplay-verandering valt direct op en geldt alleen voor de campaign. Dat is het verwijderen van het automatische geneessysteem. In plaatst daarvan, vergelijkbaar met Elizabeth in Bioshock Infinite die Booker ammunitie toewerpt, kan je hospik 'medkits' naar je toegooien, die je vervolgens zelf toepast en je daarmee enkele seconden uit de actie haalt. Deze zijn ook te vinden in hoeken en van de gewade paden, maar er is niets zo tof als het vangen van een medkit met een hand, terwijl je met de andere enkele nazi's om zeep helpt.

Naast de hospik hebben andere leden van je squad ook vaardigheden. Je kunt meer ammunitie van een teamgenoot krijgen; of een andere vragen om vijanden om je heen te 'spotten', waardoor ze als een wit silhouet verschijnen. Hoe meer 'kills' en 'headshots' je maakt, hoe sneller de 'cooldown' van je vaardigheden. En als je speelt op de Veteran-moeilijkheidsgraad wil je hier zoveel mogelijk gebruik van maken. World of War was berucht om erg lastig te zijn om de hoogste moeilijkheidsgraad en dat is hier niet anders.

Call of Duty: WWII

Er is niet één missie die uitblinkt tijdens Daniels' avontuur in WWII, maar het tempo en de veranderingen in de missiestijl zijn vlekkeloos. Van intense frontale vuurgevechten aan het begin; naar het terugdringen van de asmogendheden en ze beschieten terwijl ze vluchten; om vervolgens achter het stuur te kruipen en door modderige velden te denderen; gevolgd door en sluiptocht door een door nazi-overgenomen dorpje in het holste van de nacht; er is zoveel meer variatie te vinden dan de standaard non-stop schietactie die je verwacht; en iedere missie weet iets nieuws te bieden.

Een speciale vermelding voor één missie halverwege de eerste helft van het verhaal, waar je in de schoenen stapt van een Franse vrouw genaamd Rousseau. Je doel is om een nazi-kantoor in Parijs te infiltreren daarbinnen een dubbel agent te ontmoeten terwijl je explosieven draagt en reist onder de valse document van een hoge nazi-officier. Je moet je persoonlijke informatie onthouden terwijl je je vermomt als vrouwelijke nazi-officier en wordt hier verbaal op gecontroleerd met dialoog-keuzes. Dit is de eerste keer dat we dit zien in de Call of Duty-franchise en hopelijk wordt dit een terugkerend element. Onze enige twijfel erbij was dat, ondanks dat we speelden op Veteran, de controlegesprekken even simpel waren als voor spelers die op Recruit spelen.

Call of Duty: WWII

Om verder te gaan waar het meeste tijd van de game zal worden doorgebracht door de meeste spelers; de multiplayer, die enkele grote nieuwe toevoegingen kent. De eerste is Headquarters; een sociale hub, vergelijkbaar met de Farm in Destiny 2, waar spelers in third-person perspectief met andere spelers kunnen omgaan, met NPC's kunnen spreken over 'challenges' en zelfs andere spelers uitgedaagd kunnen worden voor 1-tegen-1-gevechten. Je kunt Headquarters verkennen terwijl je op zoek bent naar een game; en ondertussen nieuwe wapens uitproberen op de schietbaan; evenals een reeks verschillende 'easter eggs' vinden. Het is veel intuïtiever en vermakelijker dan een reeks saaie menu's en is dan ook een erg welkome toevoeging.

De andere grote toevoeging komt in de vorm van een gloednieuwe asymmetrische modus genaamd War; jammer genoeg is het niet dezelfde modus als die in World at War. Deze versie van War is een standaard 6-tegen-6-game, maar heeft erg specifieke objectives en richt zich veel meer op het verhaal. Drie maps zijn bij de release beschikbaar, met meer die volgen via dlc, wat enigszins teleurstellend is aangezien ze vrij snel gaan vervelen; minstens vijf of zes maps hadden de modus wat meer substantie gegeven, aangezien je na het spelen als de asmogenheden en de geallieerden elk potje vrijwel hetzelfde is.

Call of Duty: WWII

Operation Breakout was degene die beschikbaar was in de bèta en laat de geallieerden oprukken in een Frans dorpje om luchtafweergeschut te vernietigen aan de andere kant. Verschillende objectives komen hierbij langs, zoals het veroveren van en huis, waar vanuit een tirade aan rookgranaten losgelaten kan worden en een kapotte brug gerepareerd moet worden. Daarna is het tijd om ammunitie-opslag te vernietigen, om als laatste een tank te begeleiden naar het uiteinde van het dorp. De spelers van de asmogendheden moeten proberen te geallieerden tegen te houden in het behalen van hun doelen binnen een bepaalde tijd en worden voorzien van 'drops' met vlammenwerpers en de mogelijkheid om muren te bouwen die opgeblazen moeten worden met explosieven.

Operation Neptune is de tweede map en bij verre de meest indrukwekkende. Het strand van Normandië tijdens D-Day is de setting en vanaf het begin moeten de geallieerden het strand bestormen onder geschut van de geallieerden. Ze moeten vervolgens beide bunkers innemen, om vervolgens op te rukken en de luchtverdediging en communicatie-apparatuur vernietigen. Tijdens het bestormen van het strand krijgen de geallieerden hulp van een horde aan computer gestuurde vrienden, die simpelweg het strand bestormen en de asmogenheden afleiden.

Call of Duty: WWII

De laatste War-map plaatst de troepen van de asmogendheden aan de aanvallende kant en heeft een van de meest unieke objectives. Je begint met drie tanks, die allemaal begeleid kunnen worden, maar de geallieerden kunnen barrières opzetten die je moet opblazen met explosieven om op te rukken. Je dient twee tanks bij het doeleinde te laten eindigen om te winnen, waarna de geallieerden zich terugtrekken en een van de twee tanks wordt opgeblazen. Voor de laatst overgebleven tank moet je benzine verzamelen, Capture The Flag-stijl, twee locaties hebben benzine voor je tank om deze over de brug te krijgen - voordat de geallieerden deze opblazen.

War is toegevoegd aan de game om spelers een reden te geven om samen te werken, te communiceren en na te denken over het spelen in een team. Het aantal keer dat je doodgaat wordt niet bijgehouden op het scorebord en punten worden veel royaler uitgedeeld voor het voltooien van objectives dan het neerschieten van vijanden in je eentje. Het is meer dan een welkome toevoeging aan de game en zorgt voor een verfrissende 'break' van de standaard multiplayermodi die we zo goed kennen. Echter zijn er wel meer maps nodig met een breder aanbod aan objectives om gezien te worden als een noodzakelijke toevoeging voor toekomstige Call of Duty-games.

Call of Duty: WWII

De multiplayermodi in de kern van Call of Duty zijn zoals we die kennen in "boots on the ground"-games. Modi zoals Team Deathmatch en Search and Destroy zijn langzamer en tactischer, terwijl Hardpoint en Capture the Flag frontale actie bieden. Sledgehammer heeft dit keer geen eigen modus toegevoegd, maar in plaats daarvan Uplink, uit het jetpack-tijdperk, genomen en deze hernoemd tot Gridiron. Het is veel langzamer dan Uplink ooit was, maar het concept is hetzelfde; breng de bal naar het doel. Een succesvolle poging levert je team zeven punten op, terwijl een gooi je vier geeft, wat leidt tot veel tactischere potjes vergeleken bij de puntentelling met twee en een punten.

'Prestigen' en de langzame 'grind' naar het maximale level is nog steeds aanwezig, maar men heeft volledig afscheid genomen van het concept van perks en deze vervangen met basis training. Er zijn veel minder voordelige gameplay-modificaties en je kunt er een per keer selecteren. De meer impactvolle veranderingen komen van de keuze van een divisie; vijf zijn er beschikbaar, elk gespecialiseerd in een verschillende wapenklasse en elk biedt een voordeel voor dat wapensoort. Een voorbeeld is de Expeditionary-divisie die shotguns enkele krachtige brandende kogels geeft; of de Infantry-divisie die je een bajonet laat plaatsen om elke 'assault rifle'. 'Levelen' in de divisies speelt meer upgrades vrij, maar het beperkt de combineren dat voorheen mogelijk was met het perks-systeem.

Call of Duty: WWII

Er is echter een groot kritiekpunt betreffende de multiplayer en hoewel dit niet als een verrassing komt, zijn 'supply crates' en microtransacties terug. Zo ver wij konden zien tijdens het spelen op het review-event waren 'drops' alleen van cosmetische aard, maar dat heeft men eerder ook al beweerd, waarna er later nog 'game-changing' en krachtige wapens werden geïntroduceerd via microtransacties. Verschillende varianten van bestaande wapens zijn voor handen, maar ze veranderen de statistieken niet, alleen het uiterlijk. De 'drop rate' lijkt ook relatief hoog voor zeldzamere voorwerpen, of dat kunstmatig verhoogd werd ten behoeve van het review-event moet nog bevestigd worden.

Wat Sledgehammer misschien wel het meest heeft verbeterd ten opzichte van de voorgaande Call of Duty-games is de Zombies-modus. Het plot is simpel; je maakt deel uit van een team dat gestolen kunst moet terugkrijgen uit de handen van de nazi's tijdens de oorlog, maar dit gaat helemaal mis als er zombies verschijnen. David Tennant (Doctor Who) leidt de cast met zijn traditionele Schotse accent, met Kathryn Winnick (Vikings), Elodie Yung (The Defenders, Daredevil) en Udo Kier (Iron Sky) als de drie andere squadleden.

Call of Duty: WWII

Voor het eerst in de Zombies-geschiedenis krijgen spelers een proloog die dient als een 'tutorial' en het zet de toon voor de rest van de 'map. Strompelend door een besneeuwd Beiers bos stuit je op een schep die je gebruikt als wapen en waar je lichte en zware aanvallen mee kunt uitvoeren. Een zware aanval is, zoals verwacht, langzamer, maar doet meer schade en laat je vaak het hoofd van een zombie afhakken. Je wordt hiervoor beloont met dingen als extra ammunitie en punten, maar het kost enkele seconden waarin je belaagd kan worden. De rest van de proloog introduceert je aan de verschillende spelmechanismen, zoals Geistschild, wat bepantsering is die gekocht kan worden in toegewezen machines in de spelwereld en per aanschaf prijziger wordt.

Al je favoriete mechanismes keren ook terug; je kunt perks krijgen, dit keer in de vorm van lichamelijke modificaties; de 'mystery box' is terug en bevat enkele interessante wapens om mee te spelen. De omgeving zit vol met vallen en er is een grote diversiteit aan zombies die je benaderen: van standaard 'walkers' tot langzame, strompelende gasten met exploderende tanks op hun rug; en grote bepantserde beestachtigen die op je afrennen en erg lastig zijn om uit te schakelen. Er zijn ook eindbazen; zo is de eerste een gigantische vlammenwerper-dragende zombie die zijn hoofd laat vallen als je hem verslaat, deze kun je vervolgens gebruiken om zombies mee te slaan en om enkele 'easter eggs' mee vrij te spelen.

Call of Duty: WWII

Het beste aan deze Zombies-ervaring is misschien de layout van de map; het is niet enorm, maar het heeft veel verticaliteit en routes om van A naar B te bewegen. De omgevingen die je ontdekt zijn ook behoorlijk divers, van een kasteelbrug tot een riool, een dorp gevuld met winkels, een controlekamer, een zoutmijn en meer. Er is veel te verkennen in iedere map en elk gebied heeft zijn eigen geheimen die je moet zoeken en ontdekken. Permanente voortgang is nu ook iets in Zombies, waardoor je kan levelen en uiteindelijk 'prestiget'; en je een create-a-class hebt om te beginnen met je favoriete wapen en uitrusting, meer te vergelijken met iets als Killing Floor 2 dan de voorgaande Zombies-modi in Call of Duty-games.

Call of Duty: WWII is een parel van een game en er valt weinig over te klagen. Natuurlijk zou het fijn zijn om afscheid te nemen van de microtransacties en ja, er is niet veel innovatie te vinden in de multiplayer, maar dit is zonder twijfel een van de beste Call of Duty-games die we in lange tijd hebben gezien. De campaign is fenomenaal en de Zombies-modus is waarschijnlijk de beste ooit. Als je niet hebt genoten van de voorgaande multiplayer van Call of Duty, dan zal dit je niet van gedachte doen veranderen. Spelers die hier wel van kunnen genieten vinden hier een enorm indrukwekkend pakket. Activision's vlaggenschipreeks is terug en in topvorm en dit is de beste Call of Duty in een decennium.

HQ
09 Gamereactor Netherlands
9 / 10
+
Campaign is intens, emotioneel en vertelt een fantastische verhaal; multiplayer introduceert twee geweldige opties met Headquarters en War; Zombies de beste die we ooit gezien hebben.
-
Microtransacties zijn terug; War heeft maar drie maps.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen