Resident Evil 7: Biohazard - Gold Edition

Een jaar geleden werd Resident Evil 7: Biohazard uitgebracht. Het tekende de terugkeer naar kwaliteit die de reeks groot maakte dankzij de nadruk op survival-horror, waarbij men afstapte van de actie-georiënteerde stijl waar de meer recente delen zich in begaven en het dit keer meer draaide om de sfeer en spanning (lees meer hierover in onze review). Nu is de Gold Edition van de horrorgame verschenen, inclusief alle dlc die de game de afgelopen maanden heeft gezien. Het perfecte moment om terug te blikken op die toegevoegde content en te kijken wat dit toevoegt aan de ervaring waar we afgelopen jaar zo van hebben genoten.

Voor we beginnen moeten we melden dat enkele toegevoegde content kennis vereist van het einde van de game. Vanaf hier zijn dan ook spoilers te lezen.

Het eerste dlc-pakket dat we kregen eind januari 2017 was Banned Footage Vol. 1, die twee nieuwe geïsoleerde 'episodes' toevoegde - Nightmare en Bedroom - en een nieuwe gamemodus. Al de Banned Footage-episodes moesten inzicht bieden in de personages die we in de hoofdgame zagen, waaronder Baker's gevangene Clancy, en geven dan ook kleine extra details die mooi bij de hoofdgame passen.

In Nightmare, als eerste, zien we Clancy 's nachts opgesloten in de kelder en hij moet zien te overleven tot het ochtendgloren door verschrikkelijke monsters af te weren die we kennen uit de hoofdgame. Door deze de doden krijg je punten en tegelijkertijd moet je ook 'scrap' verzamelen om voorwerpen te 'craften'. Het is, zoals je weet, een belangrijk element om te overleven in Resident Evil 7: Biohazard door genoeg hulpmiddelen te verzamelen. Aangezien het aantal vijanden groeit moet je bij iedere golf van plek naar plek haasten, ondertussen plaats je vallen en verzamel je hulpmateriaal terwijl je voor je leven vecht. Het is een spannende affaire voor een vermakelijke mini-game en je leert steeds weer iets beter te worden bij elke mislukte overlevingspoging (het heet immers niet voor niets Nightmare).

Bedroom biedt echter een iets andere uitdaging. Hier speel je nog steeds als Clancy, maar dit keer heeft Marguerite je in een bed gestopt en wordt je allerlei vieze dingen gevoerd. Het doel hier is om te proberen te ontsnappen door een reeks aan voorwerpen te gebruiken die ze achterlaat in de kamer. Er is echter een twist: ze komt regelmatige terug de kamer in en als ze ontdekt dat er iets niet op zijn plek ligt wordt ze enorm boos en word je gestraft. Daarom is het niet alleen een puzzel hoe je ontsnapt, maar moet je ook verzekeren dat je al je sporen wist. Het is een frustrerende aangelegenheid en laat je zweten terwijl je haastig zoekt naar de juiste oplossing in de korte periodes, maar het is wel meer een hersenkraker in vergelijking met Nightmare's actievolle chaos.

Banned Footage Vol. 1 introduceerde ook een nieuwe gamemodus, genaamd Ethan Must Die. Dit is een vrij 'hardcore' mini-game waarin je met minimale hulpmiddelen buiten het Baker-huis begint. Je moet door het huis navigeren en overleven om de eindbaas aan het einde te ontmoeten. Doodgaan is permanent hier en er zijn geen checkpoints. In combinatie met het feit dat er overal vallen zijn maakt dit een erg pittige uitdaging. Het enige waar je op kunt bouwen zijn de willekeurige kratten die je voorwerpen geven en standbeelden die achterblijven als je doodgaat. Deze geven je bovendien één willekeurig voorwerp van je vorige speelsessie. Het biedt misschien niet zoveel substantie, maar als je hebt genoten van de meer op gevecht gerichte onderdelen van de hoofdgame, dan zul je hier evenveel van genieten.

De tweede Banned Footage-dlc-verzameling verscheen een maand later, met dezelfde opzet: twee afzonderlijke episodes en een nieuwe gamemodus. We bespreken eerste de gamemodus, Jack's 55th Birthday. Deze is het beste te omschrijven als een 'mod', maar een die niet de lijn van het originele verhaal volgt. Herinner je nog die gast die je continue achterna zat in het huis in de hoofdgame? Dit keer ben je te gast op zijn verjaardagsfeestje en moet je door het huis rennen om voedsel voor hem te verzamelen, terwijl je tegen monsters vecht met gekke hoedjes op. Het is een beetje belachelijk, grappig en eigenlijk een aangename veranderingen ten opzichte van de groezelige kamers waar we normaal in terecht komen.

21 is echter een episode die volledig in teken staat van het gelijknamige kaartspel. Dit keer zit arme Clancy vast i een kamer tegenover een andere gevangene en moet hij van Lucas 21-en. Het addertje onder het gras is dat je bij het verliezen van een potje je een vinger verliest - hetzelfde geldt voor zijn tegenstander. Dat is het, dus als je van een kaartspelletje houdt met een verhoogd risico dan zal je hier ook van genieten. Wederom is het een losstaand en inconsequent hoofdstuk in het grotere geheel, maar het is goed voor spelers die genieten van de sfeer en inzicht willen krijgen in de verdraaide geesten van de familie Baker.

Daughters is verreweg de beste dlc in de Banned Footage-verzameling en helpt je het verhaal beter te begrijpen. Hier speel je als Zoe Baker, voorafgaand aan de gebeurtenissen in Resident Evil 7: Biohazard en zie je het normale familieleven voor Jack een meisje genaamd Eveline introduceert. Als je de game hebt uitgespeeld weet je dat dit slecht eindigt voor de familie en voor Zoe. Vanuit een verhalende perspectief biedt dit een totaal nieuwe kijk op de hele familie. Een die nuances aanbrengt, ze (een soort van) minder monsterlijk maakt en ook enigszins uitlegt wat er in de eerste plaats misging.

Na die twee moesten we wachten op nog twee dlc-hoofdstukken, waarvan een Not a Hero was, wat als gratis update verscheen. Deze gratis update diende als een directe voortzetting op het einde van Resident Evil 7: Biohazard. Chris Redfield verschijnt en achtervolgt Lucas, die zoals je verwacht veel vallen heeft geplaatst om over te struikelen. Veel spelers vonden het derde deel van de hoofdgame het minst, omdat de focus op actie lag en hier is dit weer het geval: je speelt als militair met geweren en explosieven. Jij moet je team proberen te redden en Lucas koste wat het kost tegenhouden. Met iets meer dan een uur aan speeltijd (we hebben deze in onderstaande stream gespeeld) voelt het niet als enorm pakkende of memorabele ervaring, maar geeft het wel enige afsluiting aan het verhaal van Lucas. Chris Redfield is niet bepaald een welkome toevoeging aan het verhaal en dient meer als een domme soldaat zonder enige diepgang.

End of Zoe is wederom een epiloog, die pas sinds kort beschikbaar is. Een die ons laat spelen als Joe, de broer van Jack Baker, deze kost echter los 14,99 euro. Deze dlc volgt de aanname dat de spelers Mia boven Zoe heeft verkozen in de hoofdgame. Je treft Zoe dan ook verkalkt en onbewust aan en moet een geneesmiddel voor haar vinden. Dat klinkt redelijk toch? Dat dachten wij ook bij het zien van het verhalende openingsfilmpje, waarbij we enig geweld gebruiken om informatie te onttrekken uit de militaire krachten. Dan begint echter het daadwerkelijke vechten.

Eigenlijk bestaat het leeuwendeel van de dlc uit het gebruiken van je vuisten om mensen in elkaar te slaan. We vonden deze vreemde opzet niet echt bij de toon van de eerste passen, maar aan het begin is dit nog enigszins vermakelijk. Uiteindelijk wordt het echter vervelend. Er is een reden dat het vechten met vuisten niet vaak in first-person wordt toegepast. Toen we eenmaal bij de sterkere vijanden en eindbazen in de dlc kwamen werden we al snel gefrustreerd door het proberen uit te delen van enorm veel schade op zo een korte afstand. Het betreft niet alleen maar het gebruik van je vuisten, er zijn ook bommen en speren, maar grotendeels is het simpelweg een bizar verhaal over wraak. Een die, dat moeten we toegeven, een geweldige scène bevat.

De meeste van deze dlc geven een korte achtergrondinzichten en details van het verhaal die de hoofdgame complimenteren. Geen een laat echter dezelfde indruk achter. Waar andere games misschien kiezen voor een uitgebreide episode die uren aan gameplay biedt en een ervaring die dicht in de buurt komt van het origineel qua grootte (zoals bijvoorbeeld Dishonored: Death of the Outsider), krijgen we hier afgebakende en gevarieerde hapklare mini-games. Stukjes die tegelijkertijd nieuwe en interessante elementen introduceren en erg goed bij de hoofdgame passen.

Als je deze zo bekijkt dan is elk een uniek stukje met een eigen aantrekkingskracht. Als je echter meer uitgebreide content verwacht dan vindt je dat hier niet. Dat gezegd hebbende: de Gold Edition geeft je waar voor je geld en biedt de meest complete verhalende ervaring, met alles dlc die de ijzersterke ervaring van de hoofdgame ondersteunen.