Brawlout (Switch)

Toen Angry Mob Games' Brawlout voor het eerst werd onthuld aan het publiek werd het vrijwel door iedereen vergeleken met de Super Smash Bros.-reeks en het is makkelijk te zien waarom dat is. Nu is de game op de Nintendo Switch verschenen en hebben we deze thuis als onderweg uitgebreid gespeeld.

Laten we eerst het voor de hand liggende punt aanhalen: de game is inderdaad enorm vergelijkbaar met de stijl van Super Smash Bros.. Zij het de percentagebalk onderin het scherm dat bepaalt hoever je wegvliegt bij iedere klap; de zijwaartse actie met een reeks vechtersbazen; of de arena's die overlopen met kleuren; tot de randen waar je vanaf kunt vallen voor een spoedige dood. Brawlout is simpel gezegd een spiritueel vervolg op Super Smash Bros. for Wii U... tenminste, totdat deze daadwerkelijk een opvolger krijgt op de Switch.

Maar, waarom niet eigenlijk? Smash Bros. is niet voor niets populair en als Nintendo de fans niet geeft waar ze om vragen, dan doet Brawlout enorm zijn best om dat gat te vullen. Het probleem is echter dat veel van de aantrekkingskracht van Smash Bros. afkomstig is van de iconische personages als Mario, Jigglypuff, Marth, enzovoorts. Zonder deze lijkt Brawlout van het begin af aan bezig met een verloren strijd, aangezien er geen haast is bij het kiezen een klassieke held uit een iconisch pakket.

Aan de ene kant is het echter oneerlijk om Brawlout te beoordelen op wat het niet is, aangezien er nog steeds een overvloed aan personages is om uit te kiezen. Chief Feathers bijvoorbeeld is een erg effectieve en snelle vechter gezegend met vliegvermogen; terwijl Juan Aguacate (uit Guacamelee!) een meer krachtige vechter is met uitstekende 'grapples' en aanvallen op korte afstand; deze staat in contrast met de ketting die King Apu om zichzelf heen zwaait. Deze voelen echter niet allemaal gebalanceerd, daar Chief Feather's vliegvermogen extreem handig is om te ontwijken en om jezelf in leven te houden en sommige anderen, zoals Apu en Paco, voelen bijvoorbeeld veel krachtiger dan The Drifter.

Als je meer van deze personages wilt vrijspelen, moet je 'grinden'... en veel. Er zijn twee soorten valuta in de game - diamanten en muntjes - maar er zit een addertje onder het gras: diamanten zijn moeilijker te bemachtigen en vereisen dat je uitdagingen voltooit en online potjes speelt, in tegenstelling tot simpele offline potjes zoals in de Arcade-modus, wat veel muntjes oplevert. Om meer dingen vrij te spelen moet je investeren in een piñata (wat te vergelijken is met een 'lootbox'). Brawler Piñata's vereisen diamanten om personages mee te krijgen; Fiesta Piñata's hebben muntjes nodig voor 'skins', 'stages' en K.O-effecten; en Stylisch Piñata's geven 'taunt'-icoontjes, avatar-icoontjes en 'trail-effects' bij 'knockbacks', in ruil voor voor muntjes.

Dit is allemaal leuk en aardig, maar je verzamelt niet snel muntjes of diamanten en met slechts een voorwerp per piñata, is het vinden van diegene die je verlangt vaak een moeizame weg. Arcade Mode (waar je vechters in levels bestrijdt die steeds lastiger worden) levert bijvoorbeeld tussen 300 en 900 muntjes op, terwijl een enkele Fiesta Piñata 3500 muntjes kost. Het is weliswaar mogelijk om piñata's te krijgen middels prijzen en doelen die je in-game krijgt, zoals het behalen van level 2 met een bepaald personage, wat een toffe toevoeging is die je uitprobeert verschillende speelstijlen uit te proberen, vooral doordat deze doelen regelmatig geüpdatet worden.

Het verdienen van diamanten door online te spelen wordt veel lastig gemaakt doordat vrijwel ieder potje waar we aan begonnen last had van verbindingsproblemen en lag. Hierdoor verandert de 'brawl' tot een slowmotion-gevecht dat frame-voor-frame voortbeweegt in plaats van de intense snelle gevechten tegen menselijke gevechten waar we hoopten. Dit gebeurde in alle potjes die we speelden, wat een heel triest is, aangezien de game het beste is tegen menselijke tegenstanders.

De meest ideale optie voor menselijke interactie is daardoor de lokale multiplayer. Net als met alle andere Nintendo Switch-games die lokale multiplayer ondersteunen kunnen de Joy-Cons makkelijk los gekoppeld worden en direct gebruikt worden om mee te vechten. Aangezien de besturing simpel is (een knop om aan te vallen, een voor een speciale aanval, een om te springen, ontwijken met de schouderknoppen) is het makkelijk om op te pakken... maar lastig om volledig onder de knie te krijgen. Het moet voor Super Smash.-fans erg vertrouwd aanvoelen, vooral de kleine details zoals springen toewijzen aan de naar boven-knop op de vierpuntsdruktoets en het is makkelijk om binnen luttele seconden volledig op te gaan in een spannend gevecht.

In het kort is Brawlout zeker een concurrent voor Super Smash Bros., expres door de stijl en het gekozen formaat. Zonder dezelfde variatie aan content en kwaliteit slaagt het er echter alleen in om in de schaduw te staan van Nintendo's gigant. Het kan fijn zijn voor Smash-fans die wat tijd willen overbruggen terwijl ze op een nieuw deel wachten, maar als die eenmaal op het toneel verschijnt op de Switch kan Brawlout beginnen met het verzamelen van stof.