The Red Strings Club

The Red Strings Club is geen standaard bar en Donovan is geen standaard barman. Hij handelt in informatie en daarbij helpt zijn muze (jij, de speler) hem drankjes te mixen die zijn cliënten in de juiste stemming brengen. Een beetje bourbon en wat absint kan iemand tot waanzin drijven of tot grootste zaligheid. Donovan doet meer dan het mixen van drankjes, hij handelt in informatie en samen met zijn partner Brandels legt hij een plot van grote bedrijven bloot. Deze willen een programma uploaden in de implantaten van mensen om depressie, angst en boosheid uit de samenleving te elimineren. Brainwashing of bouwt men een betere samenleving?

De game begint met een scène waarin je Brandels van een wolkenkrabber ziet afvallen en zijn lot aanschouwt. Dit is daadwerkelijk het eind van de game waar je een glimp van krijgt te zien, dus dit is een verhaal dat geen goed einde kent - tenminste voor Brandels. Echter hebben je acties en keuzes in de game invloed op het daadwerkelijke einde en kan dit iets anders aflopen. De game haalt enkele serieuze onderwerpen aan uit de hedendaagse maatschappij: informatie, vrije wil en hoe we enorm veel vertrouwen stoppen in grote bedrijven. Deze thema's worden met enorme zorg behandeld, je krijgt echt het gevoel dat er geen goede of foute kant is en de vraag van 'hoe ver je gaat om te verdedigen waarin je gelooft' komt vaak langs.

Donovan en Brandels praten bij in de bar als er een versleten androïde binnenstrompelt. Het blijkt dat ze een nieuw Akara-model is, die in staat zijn ethische keuzes te maken. Ze werkte voorheen bij voor het grote bedrijf Supercontinent, waar ze implantaten ontwierp voor mensen die op zoek waren naar een makkelijke oplossing om zichzelf te verbeteren. Op een dag geeft een van haar cliënten haar echter nieuwe instructies, wat slecht eindigde. Donovan ziet echter potentie in de androïde en neemt deze aan om de bezoekers van de bar in de gaten te houden en hun emotionele staat te peilen.

Mocht je het nog niet door hebben: The Red Strings Club is een verhalende adventuregame van Deconstructeam (Gods Will Be Watching) dat zich afspeelt in een cyberpunk toekomst waar bijna iedereen implantaten draagt (behalve Donovan die dit niet kan door een medische aandoening). Vaste klanten van de gelijknamige The Red Strings Club komen een voor een binnen en nemen bij Donovan plaats voor speciale cocktails. Hij ruilt informatie en, om een of andere reden, is iedereen die binnenkomt verbonden aan Supercontinent die op het punt staan hun Social Psyche Welfare-update te lanceren. Hier krijg je informatie die essentieel is om het bedrijf te infiltreren.

Een van onze favoriete elementen van The Red Strings Club is hoeveel er te verkennen valt. Dit is niet een van die verhalende ervaringen waar je alleen een lineaire reis maakt door het verhaal. Er zijn zo veel geheimen en extra's om te onderzoeken en je vormt de ervaring die je beleeft aan de hand van de beslissingen die je maakt; soms ogenschijnlijk onschuldige, anderen die vrijwel meteen vanaf het begin het nodige diepgang met zich mee brengen.

Iets wat soms wel en soms niet werkt zijn de mini-games die de gesprekken complimenteren. Hoewel het even kostte wisten we het mixen van drankjes als Donovan uiteindelijk te waarderen, voornamelijk richting het einde, waar er meer elementen waren om mee rekening te houden en de shaker moesten gebruiken om een goede cocktail te verzekeren. De mini-game waar je implantaten ontwerpt als Akara, was echter enorm wankel en frustrerende versie van pottenbakken. Spelers die Heavy Rain hebben gespeeld: het is te vergelijken met het pakje sap, alleen dan veel woeliger en uitgebreider. Het zorgde er voor dat we enigszins uit de ervaring werden gehaald, daar we herhaaldelijk hardop moesten vloeken. Brandels hacken is echter erg old-school (we verklappen het niet) en daarmee waarschijnlijk een van de hoogtepunten qua puzzels en mini-games. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar deze onderdelen er uitgebreid en diepgaand wilden maken. Iets wat je normaal gesproken niet verwacht aan te treffen in een dergelijke verhalende ervaring als deze.

Het schrijfwerk in The Red Strings Club is voortreffelijk en de personages zijn wonderlijk geportretteerd middels de tekst (er is geen voice-acting). Dat is ook waardoor enkele grammatische fouten opvallen en hopelijk worden deze er binnenkort met een patch uitgehaald. En er is ook een bepaald punt in het concluderende gedeelte van de game, het hacken met Brandels, waar je een gesprek moet herhalen om alle informatie te krijgen die je nodig hebt. Dit terwijl er geen optie is om een tweede vraag te stellen, maar je het gesprek helemaal over moet doen om de tweede vraag te stellen. Deze eigenaardigheden vormen een kleine smet op dit briljante stukje fictie. Je leert veel over de personages (iets dat en tweede speelsessie de moeite maakt) en sommige daarvan blinken echt uit, zoals Larissa, Edgar en Johanna. De laatste is een van de leidinggevende die je een 'rogue'-implantaat geeft bij het begin en de interacties met haar zijn enorm interessant.

De graphics en muziek blinken ook uit. Geweldige pixel art en wat van de meest funky vloeistof-'physics' die we hebben gezien (wederom: de mini-games zijn uitgebreider dan je denkt) en een soundtrack die garandeert dat je mee neuriet. De game is precies de goede lengte en kostte ons een handjevol speeluren om door heen te komen. Er is bovendien erg weinig opvulling en je wilt dan ook de tijd nemen om het hele verhaal te beleven.

The Red Strings Club voelt op sommige manier als een hedendaagse en genuanceerde versie van een dystopische sciencefictionfilm uit de jaren 70. Met name het einde geeft dat gevoel, zelfs al heb je invloed op de uitkomst daarvan. We waren enkele keren gefrustreerd door het 'pottenbakken', maar in zijn geheel is dit een game die we aan iedereen aanbevelen die geïnteresseerd is onderwerpen zoals vrije wil, maatschappelijke controle en kunstmatige intelligentie.