Past Cure

Voor een indiegame gemaakt door een relatief jong team van acht is Past Cure zeker ambitieus. Het streeft er naar om een filmische ervaring af te leveren zoals klassiekers als Fight Club en Inception, met daar ook een mix van verschillende gameplaystijlen aan toegevoegd. Past Cure is de eerste release van de Duitse ontwikkelaar Phantom 8 Studios en is sinds kort verkrijgbaar op ieder groot platform (afgezien van de Switch), maar maakt het de hoge verwachtingen van zijn makers waar?

Je speelt als Ian, een ex-soldaat die last heeft van verschrikkelijke nachtmerries en hallucinaties nadat hij als laboratoriumrat is gebruikt in Syrië. De afgelopen drie jaar is het geheugen van Ian troebel en grijpt het naar blauwe pillen afkomstig van het dark web om geestelijke gezondheid te behouden. Terwijl dit langzaam verslechterd wilt Ian koste wat het kost er achter komen wat met hem gebeurd en zint hij op wraak op zijn voormalige ontvoerders. Het verhaal weet ons in een mee te slepen in een boeiend web van intriges, waardoor ook wij koste wat het kost er achter komen wat Ian's nachtmerries betekenen. De grote probleem is echter dat de voice-acting houterig is en er weinig tijd wordt besteed aan het uitdiepen van personages zoals Ian en zijn broer Marcus.

Voordat we de gameplay induiken moeten we misschien Past Cure's grootste tekortkoming aanstippen - het gebrek aan identiteit. Past Cure's ambities zijn wild en men flirt met elementen uit psychologische horror, third-personactie en puzzelen, maar er mist een overkoepeld geheel dat alles aan elkaar bindt. Het is niet alleen het gemis aan richting dat hier het probleem is, elke stijl voelt slordig in de uitvoering (daar komen we later op terug). Wellicht was er in een veel langer verhaal meer ruimte geweest om met deze verschillende stijlen te spelen, maar in Past Cure's vluchtige zes uur durende campaign voelt het alleen maar verwarrend.

Het derde hoofdstuk, Past Secrets, is wellicht degene met het sterkte begin. Gevangen in een van je nachtmerries staart een porseleinen figuur je met een lege blik aan, met een pistool in zijn hand terwijl het achter een schaakbord zit. Nadat je wegsluipt en een ontbrekend schaakstuk (de koning) vindt, keer je terug naar het bord en staan alle stukken klaar om te spelen. Ian weiger om spelletjes te spelen en gooit de koning op de grond waarna hij wanhopig naar adem snakt. Het lijkt dat het weigeren en iedere verkeerde bewegingen je pijn doen. Dit concept wordt al snel uit raam gegooid en je komt al snel terecht bij enkele langdradige puzzels die je met je krachten moet oplossen (er is zelfs een gedeelte waarbij je letterlijk door een doolhof moet lopen om schakelaars over te halen).

Zoals we eerder al korte schreven heeft Ian krachten als gevolg van de experimenten die op hem zijn uitgevoerd. Hij heeft er maar twee: astrale projectie en tijdmanipulatie. De astrale projectievaardigheid deed ons denken aan Watch Dogs, daar deze gebruikt kan worden om beveiligingscamera's uit te schakelen en gebieden alvast te verkennen voor vijanden. Tijdmanipulatie kan gebruikt worden om lastige 'headshots' te maken en met minder risico om hoekjes te sluipen. Als deze krachten worden gebruikt zonder blauwe pillen in te nemen verliest Ian langzaam zijn geestelijke gezondheid en begint het scherm wazig te worden. We hebben van dit mechanisme genoten aangezien het je beperkt in het uitbuiten van de vaardigheden en Ian's aanhankelijkheid aan de drugs van de zwarte markt verkent.

Met name in de gedeeltes met meer actie voelt Past Cure middelmatig. Het vierde hoofdstuk is het ergste voorbeeld hiervan en je spendeert veel tijd hier kruipend door luchtkanalen en het neerschieten van dezelfde standaard vijanden in een eindeloze herhaling van parkeergarages. Het schieten voelt hier onnauwkeurig en er is geen optie dekking te zoeken, zoals bijvoorbeeld in Gears of War. Er zijn ook suïcidale gasten in witte shirts die op je af rennen en je in je gezicht raken met een karateslag voordat je kan reageren. Sluipen helpt hier ook niet bij, aangezien je je niet kunt verstoppen achter dekking en je rond moet sluipen in een open ruimte en je daarom nooit echt verstopt voelt. Soms lijkt sluipen geeneens een optie aangezien sommige bewakers blijven kijken naar de enige beschikbare route.

Past Cure verkiest een grauwe filmische stijl die grotendeels indrukwekkend is gezien het bescheiden team dat er voor verantwoordelijk is. Soms voelt het alsof het grenst aan AAA-kwaliteit, vooral in de meer duistere nachtmerriegedeeltes, maar er zijn enkele duidelijke imperfecties. Animaties voor 'stealth kills' zijn lachwekkend slecht en de meeste niet speelbare personages zien er hetzelfde uit met erg slechte gezichtsontwerpen. Het grootste probleem ligt echter in het leveldesign. Veel omgevingen missen details en hergebruiken veel dezelfde assets, waardoor je keer op keer een gevoel van déjà-vu krijgt. "Ben ik hier al eerder geweest?" vraag je jezelf hoogstwaarschijnlijk af terwijl je in Hoofdstuk 6 wederom door een hotellobby loopt met dezelfde inrichting.

Er zijn in totaal zeven hoofdstukken en deze kosten je ruwweg zes uur om te voltooien. Hoewel er een optie is om voorgaande hoofdstukken opnieuw te bezoeken, is er vrijwel geen reden om dat te doen behalve om alle Trophies (of Achievements) vrij te spelen en het vinden van enkele nutteloze 'collectables'. Het is ook niet zo dat de gameplay op verschillende manieren kan worden benaderd - je volgt hetzelfde lineaire pad en er is weinig om de ervaring fris te houden bij een tweede speelsessie. Na de aftiteling ben je dan eigenlijk ook klaar met Past Cure, wat teleurstellend is gezien de prijs van 34,99 euro (digitaal 29,99 euro).

Verdrukt door het gewicht van teveel matig uitgevoerde ideeën worstelt Past Cure om zijn eigen identiteit te behouden. Het verhaal van zeven hoofdstukken is een bizarre samensmelting van psychologische horror, third-personactie en puzzelen, maar dit komt nooit goed samen. Het schieten is onnauwkeurig en repetitieve omgevingen zorgen voor een problematisch déjà vu-gevoel. We vonden het concept van Past Cure echter intrigerend en sommige droomgedeeltes kenden uitblinkende momenten, maar deze waren het niet waar om door de problemen heen te sjokken. Als je toch interesse hebt in deze titel, dan adviseren we je deze voorzichtig te benaderen, of nog beter, te wachten op een prijsdaling.