Nederlands
Gamereactor
reviews
A Way Out

A Way Out

Leo en Vincent zitten stevig achter slot en grendel, maar proberen een weg uit hun hachelijke situatie te vinden.

HQ
HQ

Als je A Way Out wilt spelen moet je een vriend strikken om mee te spelen, want Hazelight's debuuttitel is een strikt een co-op avontuur gemaakt voor een tweetal aan spelers die samenwerken. Het is misschien de eerste titel van de studio, maar de tweede van het studiohoofd Josef Fares, die zijn geweldige werk aan Brothers: A Tale of Two Sons (die hij maakte met Starbreeze) voortzet met een even ambitieuze game die wederom actief de verwachtingen van spelers ondermijnt.

A Way Out is, als we kijken naar de gameplaymechanismen, een enorm interessante en meeslepende game. De versie die wij speelden voor de review bevatte alleen lokale co-op, maar bij de release is er ook een onlinemodus beschikbaar. Speel je echter online dan deel je nog steeds je scherm in split screen met je medespeler en beide zien altijd alles wat er gebeurt. Je beschikt zelf niet de hele tijd over het halve scherm, maar ziet beide de volledige zeven uur durende 'campaign' exact dezelfde beelden. Het kan af en toe wat druk zijn en soms mis je dingen, maar je simpelweg wegkijken is ook geen optie.

Je kunt de filmerfgoed van regisseur Fares in het hele verhaal zien en je komt in scènes terecht die duidelijk een hommage zijn. Dit ligt er nooit te dik boven op, maar genoeg om je het gevoel te geven dat het duidelijk beïnvloed is door Hollywood. Het ziet er ook gelikt uit, met het scherm dat vaak in kleinere vlakken wordt opgedeeld, waarbij elk iets anders laat zien en daarmee een prachtig plaatje oplevert dat makkelijk is te waarderen. Normaal zijn het alleen de twee hoofdpersonen, Leo en Vincent, die we volgen, maar soms krijgen we ook te zien wat andere personages uitspoken.

Dit is een ad:

De co-opgameplay is erg simpel verdeeld. Eén speler bestuurt Leo, terwijl de andere speler de rol van Vincent aanneemt. De twee personages zijn vaak elkaars tegenpolen, afgezien van hun gedeelde misdaad. Vincent is iets cooler en meer berekend in vergelijking met de onstuimige en agressieve Leo. We neigden echter vaak richting Leo omdat we zijn proactieve natuur meer konden waarderen, terwijl degene waarmee we speelden zich prima voelde bij de meer behouden Vincent. We kunnen ons voorstellen dat de meeste mensen die het spelen hetzelfde meemaken, waarbij je de schoenen aantrekt die het beste bij je eigen karakter past.

A Way Out

De spelers nemen voor het eerst controle over hun personages als Vincent met een bus bij de gevangenis aankomt, terwijl Leo op de buitenplaats rondstruint. Vanaf boven zien we dat Vincent zijn co-oppartner kan zien uitstappen en de gevangenis betreedt. Terwijl hij wordt verwerkt kan Leo buiten met andere gevangenen praten. Dit speelt allemaal tegelijkertijd af, waar Leo's zwabberende wandeling gelijk loopt aan Vincent's introductie aan het gevangenisleven.

Uiteindelijk maken de twee kennis met elkaar, midden in een vuistgevecht. Beide mannen komen terecht in een gevecht met gevangenen die Leo willen vermoorden, waarbij de actie eerst plaatsvindt op de buitenplaats en later ontstaat er weer mot in de cafetaria. Daarna, met het tweetal in de ziekenboeg ziet Leo iets om mee te ontsnappen en Vincent houdt de wacht. De twee mannen beginnen hier hun ontsnappings- en uiteindelijk hun wraaktocht.

Dit is een ad:

Wat de besturing betreft: hier is niet echt iets interessant te vermelden, met vanaf het begin enkele standaardbewegingen en dialoogopties. Je kunt bepaalde voorwerpen in de omgeving gebruiken en er zijn veel 'quick time events'. A Way Out is op dit gebied vrij nietszeggend. Waar de game echter in uitblinkt waar, de vrij oppervlakkige, acties van de spelers samenkomen. Of dit nou twee vertakkingen van hetzelfde verhaal zijn dat zich op beide helften van het scherm afspeelt of waar beide personages het scherm delen. In dit laatste geval moeten beide spelers op het juiste moment knoppen indrukken, zoals bij het gevecht op de buitenplaats. Er zijn hier genoeg vernuftige momenten te vinden.

A Way Out

Een van onze favoriete momenten nabij het begin van de game is waar de twee mannen om de beurt s' nachts de wacht houden, de patrouilles bekijken, terwijl de andere het gestolen voorwerp uit de ziekenzaal gebruikt om een uitgang te maken in zijn cel. Er is precies genoeg op het scherm om je bezig te houden, waardoor je moet vertrouwen op de ogen van je partner, terwijl jij je focust op de andere taak: het verwijderen van schroeven, brokken steen weghakt en alles weer op zijn plek zet voordat de bewakers terugkeren. Dit is een voorbode van wat er te wachten staat, want om verder te komen is er regelmatig dergelijke samenwerking vereist.

We willen niet te diep in het verhaal duiken en alles verklappen, want spelers die Brothers hebben gespeeld zullen weten dat er genoeg vernuftige momenten op de plank liggen die je het beste helemaal fris kunt meemaken. We kunnen wel zeggen dat het ons door en door wist te grijpen. Het algehele speltempo is prima en er zijn genoeg bevredigende momenten waarbij Hazelight slim gebruik maakt van de co-opgameplay, vooral tijdens gevechten en sluipscènes, evenals gedurende meer ongebruikelijke situaties. Sommige gedeeltes voelden echter vrij geforceerd aan, waarbij de omgevingen overduidelijk waren opgezet voor de co-op. Bijvoorbeeld een scène waarin oude banden op een balkon waren geplaatst, die alleen te bereiken is door samen te werken, gewoon omdat het kan.

De verschillende persoonlijkheden van Leo en Vincent kunnen interessant genoeg tot alternatieve dialoogopties en verschillende uitkomsten leiden in bepaalde situaties. Waar Leo's meer agressieve natuur vaak leidt tot meer gewelddadige uitkomsten en Vincent je vaak de optie geeft voor een meer diplomatieke oplossing. Bepaalde situaties geven je vaak de keuze om deze met de een of ander te benaderen en je kunt pas verder als beide spelers het eens zijn over de keuze. Het is een leuk systeem en helpt de herspeelbaarheid, waar spelers die nieuwsgierig zijn de tweede keer kunnen kiezen voor het andere personage. We hebben ook enorm genoten van de kleine activiteiten die overal zijn te vinden. Zo kun je arcadegames spelen, armpje drukken of darten. De scores worden hierbij op het scherm getoond wat zorgt voor een beetje competitie.

HQ
HQ

Hoewel je betrokken bent vanuit een gameplayperspectief en er alternatieve oplossingen zijn voor verschillende scènes, is het eigenlijk een erg uitgeschreven ervaring en is er erg weinig ruimte voor de keuze van de speler. Gezien hoe de twee verhalen zijn verwikkeld is dat enorm logisch en is valt dat ook verwachten gezien de nadruk op het verhaal. Daar vloeien echter enkele problemen uit voort.

Het grootste probleem is het schrijfwerk en dit beïnvloedt de game van begin tot eind. Het is duidelijk het werk van iemand waarvoor schrijven hun tweede taal is en de dialogen zijn vaak wat houterig en weinig overtuigend. In plaats van een natuurlijk heen en weer gesprek tussen de personages, voelen deze soms wat gemaakt. Anderzijds merkten we dat zinnen niet helemaal lekker liepen. Van die zinnen die bijna kloppen, maar voor een iemand die de taal als zijn helen spreekt duidelijk verkeerd zijn.

Soms voelt alles ook wat gehaast en het verhaal gedwongen middels dialogen waarin de personages zich totaal niet ontwikkelen en alleen maar dienen om de situatie uit te leggen, in plaats van je de gebeurtenissen te verrijken en deze zelf te laten waarderen. We hadden gewild dat de actie op sommige momenten iets stapje deed en de personages meer tijd hadden gekregen om op adem te komen.

Dan zijn er nog de gaten in het plot en tegenstrijdigheden die regelmatig opduiken. Na het voltooien van de game waren meerdere vragen uitgelegd, maar niet alles was logisch of wist ons niet te overtuigen. Ons grootste probleem was dat er vaak details mistte, waarbij het verhaal had kunnen profiteren van meer substantie en wat creativiteit. Wellicht wilden ze het filmische aspect niet te veel gebruiken, maar enkele extra scènes met de focus op de achtervolging hadden bijvoorbeeld het geheel iets spannender gemaakt. Daarnaast waren er ook enkele personages die meer uitgediept hadden mogen worden.

A Way Out

De stompzinnigheid van wat van het schrijfwerk zorgt er voor dat het lastig is voor de acteurs om echt uit te blinken. Zelfs de dialogen waren hierdoor soms iets te traag, wat de tekortkomingen elders alleen maar benadrukt. Het is geen slecht verhaal - we hebben juist genoten van de opzet - maar de aflevering valt tegen en het gebrek aan afwerking hakt er behoorlijk in. Het is geen gigantisch probleem, maar bij een game die zo erg leunt op een verhaal en de vertelling er van, maken de kleine details juist het verschil.

Als dit een film was, zou de score veel lager zijn, maar gezien de interactieve elementen - sommige onvermijdelijk en gescript - maken de hele ervaring beter. Ondanks enkele misstappen zijn er enkele uitblinkende momenten om van te genieten en als je van co-opgames houdt en een maatje hebt om mee te spelen, dan moet je zeker een kijkje nemen. Het is bij lange na van perfect, maar toch je aandacht waard. Nadat de aftiteling afloopt en je er klaar mee bent, heb je wellicht niet de drang om dit nog een keer te beleven, maar heb je wel een unieke en meeslepende game gespeeld die durft iets anders te doen in een industrie die vaak bang is om risico's te nemen.

We zijn verheugd dat Fares en zijn team bij Hazelight deze game hebben gemaakt en willen in de toekomst meer van de studio zien. Dit debuut schiet soms tekort, maar is eveneens fascinerend. We zullen niet zo snel de controller opnieuw oppakken, maar zullen niet de ervaring vergeten die we mee hebben gemaakt. Dat alleen al maakt A Way Out een interessant aanbod in een industrie die overladen wordt met vervolgen en remasters.

HQ
07 Gamereactor Netherlands
7 / 10
+
Erg interessant gebruik van co-op; enkele geweldige momenten; veel Hollywood-actie.
-
Sommige scènes voelen wat geforceerd; de dialogen lopen niet altijd natuurlijk.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen