Extinction

Wat is er leuker dan het afhakken van ledenmaten van enorme monsters om deze vervolgens te onthoofden? Extinction van Iron Galaxy Studios (bekend van hun werk aan Killer Instinct) speelt zich af in een fantasiewereld waar beesten die eruit zien als ogers, waterspuwers en orks herrie schoppen en de mensheid op de lijst met bedreigde soorten plaatst. Ja, wij worden in deze klassiek ogende actieadventure met uitsterven bedreigt en niet de monsters. Is Extinction hetzelfde lot beschoren of weerstaat het de tand des tijds?

In de game bestuur je Avil, een van de laatst overgebleven Sentinels, een soldaat getraind om tegen de hordes monster te vechten. Deze monsters, de Ravenii, zijn gigantische ogers die de stad samen met kleinere ork-achtige wezens, Jackals, kort en klein slaan. Deze kleinere monsters terroriseren de bewoners van het koninkrijk, die staan te wachten om te worden gered of te worden vermoord. Als er teveel doodgaan en teveel van de stad wordt vernietigd is je missie voorbij. Dit is de algehele opzet van de game: red het koninkrijk en diens bewoners, terwijl je Jackals afmaakt om je 'Kill Strike'-vaardigheid aan te wakkeren waarmee je een oger kan verslaan.

Je doorkruist te stad door tegen muren op te rennen, te springen en te glijden. Terwijl je een zweep gebruikt om jezelf richting doelwitten te lanceren. Als je oog-in-oog komt te staan, of beter gezegd voet-in-gezicht, met een 45 meter lange Ravenii moet je deze ontleden om ze op de grond te laten vallen, zodat je deze kunt onthoofden. Als je dit niet snel genoeg doet groeien de ledematen weer terug en kunnen ze weer tekeergaan. Hoe verder je in de game komt, hoe meer vijanden er zijn. De onderdanen die ze bij zich hebben worden ook sterker en daardoor wordt Extinction steeds moeilijker.

De ogers hebben verschillende wapens, bepantsering en vaardigheden. Terwijl de Jackals van kleur veranderen en sommige punten vleugels krijgen. De 'maps' voelen behoorlijk open, maar zijn eigenlijk allemaal afgebakend door kliffen. Daarom speel je eigenlijk in een arena waar je het opneemt tegen monsters. Het vechten is razendsnel en, ondanks dat je verschillende bewegingen kunt uitvoeren, voelt het allemaal een beetje als 'button mashen' tot een monster dood is. Alleen de zogeheten 'Rune Strike' is hier een uitzondering op. Op de PlayStation 4 moet je hiervoor de L2-knop indrukken en deze loslaten als een doelwit rood wordt. Dit gebruik je vooral bij het afhaken van de ledematen van ogers, waarbij de tijd en actie vertraagt als in een Zack Snyder-film.

Het team achter de game lijkt geïnspireerd door titels als Shadow of the Colossus, weliswaar met een nadruk op snelle actie. De wereld lijkt een beetje op iets uit de Assassin's Creed-franchise, weliswaar iets meer cartoonesk - een volle prachtige omgeving die volledig vernietigd kan worden. Verwacht dan ook geen grauwe landschappen, zoals we die kennen uit Team Ico's klassieker.

De gevechtsanimaties zijn er behoorlijk vloeiend uit en de game loopt behoorlijk soepel, maar het enige waar het last van heeft is de eenvoud. Het voelt gewoon als een simpele 'hack-and-slash'-game, waarbij je continue op vierkantje ramt. Het is repetitief en voelt alsof er niet veel is om op lange termijn je interesse vast te houden, ook al is de actie zelf vermakelijk genoeg. Een ding wat we wel wisten te waarden is de sommige levels een genereerfunctie hebben die een willekeurige taak en map maakt. Deze was echter niet vaak genoeg aanwezig.

Er zijn verschillende gamemodi waarbij de nadruk ligt op de Campaign. Door het spelen van missies verdien je punten om de vaardigheden van Avil te upgraden, waardoor het makkelijker wordt om met vijanden af te rekenen. Daarnaast zijn er ook nog dagelijkse uitdagingen, een multiplayermodus waar je strijdt voor de hoogste score en een Extinction-modus. Deze laatste is de leukste daarvan en laat je het opnemen tegen golven aan monsters tot je doodgaat.

Er zit een verhaal achter de Campaign, maar was allerminst het meest aantrekkelijke gedeelte van de game. De personages kennen geen echte ontwikkeling en de meeste van de inwoners lijken teveel dankzij dezelfde animaties en stemmen. Bovendien kon het ons weinig schelen als er eentje doodging, behalve dat een missie bij teveel gesneuvelde inwoners mislukt. Iedere missie heeft hoofdquests, zoals het doden van vier Ravenii, en zijmissies, zoals een tijdslimiet en het in leven houden van een x-aantal inwoners. Dit levert sterren op die je uiteindelijk nodig hebt als je een Platinum-trophy (of Achievement) wilt halen.

De voice-acting is redelijk, maar geeft het gevoel dat er meer verschillende zinnen hadden kunne worden opgenomen. De personages zeggen herhalen namelijk vaak dezelfde woorden. Anderzijds is de game audiotechnisch acceptabel en dat is waarschijnlijk ook de beste metafoor van de game: het is oké, nooit speciaal, maar wel vermakelijk. De muziek probeert een episch gevoel aan te wakker, maar voegt uiteindelijk weinig toe aan de sfeer van Extinction.

Tel dit allemaal bij elkaar op en je hebt een vermakelijk titel, die wat leeg is van binnen. Het beidt enkele uren aan entertainment, maar dit is echt een game die je moet aanschaffen in de uitverkoop. De graphics en actie is vermakelijk, maar het gebrek aan een fatsoenlijk verhaal en karakter voelt als en gemis. Extinction is makkelijk om op te pakken en te spelen, maar als je opzoek bent naar iets met meer diepgang kan je beter verder kijken.