The Spectrum Retreat

In april zagen we The Spectrum Retreat, van BATFA Young Game Designer-winnaar Dan Smith, al op de Britse gamebeurs Rezzed, maar kozen we er voor om de game niet in een preview te behandelen. De reden hiervoor was dat de korte glimp die we destijds van de game opvingen vooral een demonstratie van de gameplaymechanismen betrof en het lastig was om het grotere plaatje te zien. Met hulp van ontwikkelaar Ripstone Games heeft de veelbelovende jonge ontwikkelaar er echter een "volwaardige titel" van gemaakt en inmiddels hebben we zelf mogen ontdekken wat The Spectrum Retreat nog meer heeft te bieden.

Het is echt een game met twee gezichten: een verhalend gedeelte en een puzzelgedeelte, grotendeels duidelijk van elkaar gescheiden. Het overkoepelende verhaal laat je wakker worden in het Penrose Hotel zonder enige aanwijzing waarom je daar bent. Het enige wat je weet is dat je een stem door de telefoon kunt horen die je vertelt dat je daar weg moet komen en dat je voorzichtig moet zijn met de robotmedewerkers van het hotel. Een extravagante aflevering van Red Mijn Vakantie in een notendop.

Dat moet je doen door op de vijf verdiepingen van het hotel verschillende puzzels op te lossen. Door het vinden van verborgen kamers kun je een handjevol op logica gebaseerde puzzels ontdekken, waarbij elk vereist dat je bij een lift aan de andere kant uitkomt om zo naar het volgende level te gaan en de andere verdiepingen te bereiken.

De puzzel zijn allemaal gebaseerd op kleur. Als je naar een blok kijkt en de rechterschouderknop indrukt kun je de kleur die je hebt opgeslagen op je telefoon overzetten naar een wit blok of de kleur van het blok op je telefoon opslaan. Als je bijvoorbeeld blauw in je telefoon hebt, maar een rood blok wilt, moet je eerst een rood blokt zoeken en deze verwisselen. Dit moet je ook doen om door deuren te komen, die je alleen toegang geven als je de ze juiste kleur bij je hebt. De gekleurde blokken kunnen niet verplaatst worden en alleen door het verwisselen van kleuren in verschillende volgordes is het mogelijk om door alle deuren te geraken en het level te verlaten.

Volg je het nog? Goed zo, want Smith heeft nog veel meer andere elementen toegevoegd die je ontsnappingsplannen in de weg staan, waaronder gekleurde punten waar je naartoe kunt teleporteren met de overeenkomende kleur; panelen waarmee je tegen muren en het plafond kunt oplopen als je deze aanraakt; bewegende blokken en andere elementen waardoor je je hersenen moet kraken. In het begin lijkt het alsof je gewoon maar wat kleuren verandert, maar na de eerste levels begin je de onderliggende gameplaymechanismen te begrijpen en maak je bij het binnengaan van de volgende ruimte al een plan hoe je deze uitdagingen te lijf gaat. Het is een toegankelijk concept, omdat de opzet simpel is. Echter na verloop van tijd wordt dit lastiger en moet je echt je hersenen pijnigen om te begrijpen wat je precies moet doen. Net als in alle goede puzzelgames is de beloning het zeker waard.

Aan het begin hadden we overduidelijk gevoel dat de game uit twee verschillende delen bestond en dat het er geen echt harmonie bestond tussen het verhaal dat je beleeft in het hotel en de puzzels die je oplost in de achterkamers. Zelfs de visueel stijl is totaal anders, maar naarmate we verder raakte wordt duidelijk dat deze polarisatie een bewuste beslissing is. Zonder iets te verklappen: de twee kanten sijpelen langzaam in elkaar op een erg bijzondere en interessante wijze...

Laat duidelijk zijn dat dit geen pure puzzelgame is waar het verhaal alleen is toegevoegd om de puzzels aan elkaar te rijgen. Het verhaal dat over de hele ervaring heen hangt is namelijk niet alleen meeslepend, maar ook verrassend. Iedereen ochtend dezelfde routine moeten aanhouden bij het ontbijt om geen argwaan bij de hotelmedewerkers te laten ontstaan is al erg genoeg, maar het wordt pas echt ongemakkelijk als de gezichtloze etalagepoppen, zoals de robothulpjes eruitzien, je beginnen te volgen en zich vreemd beginnen te gedragen. Het geheel heeft een vleugje van de Twilight Zone over zich heen hangen en er zijn genoeg onverwachte wendingen in het verhaal van Penrose Hotel.

Over vleugjes gesproken of beter gezegd inspiratiebronnen, het is lastig iets met robots en first-person puzzels te spelen zonder te moeten denken aan Valve's klassieke Portal. Er zijn zeker overeenkomsten tussen beide. Waar Portal vertrouwd op zwarte humor, kiest The Spectrum Retreat voor een veel serieuzere aanpak en neigt het meer naar een thriller. De puzzels zijn echter uniek en van hoge kwaliteit, waardoor je GLaDOS niet zal missen.

Ieder geweldig verhaal vereist natuurlijk dat je erin meegesleept wordt en het is makkelijk om betrokken te raken in het dilemma dat zich afspeelt in Penrose Hotel. De game ziet er namelijk prachtig uit dankzij de art deco-stijl en de afwerking van de game en diens hotelmedewerkers. De juxtapositie tussen de mechanische duistere puzzelkamers en de felle luxe van het Penrose Hotel werkt voortreffelijk, evenals de soundtrack die op de juiste momenten spanning toevoegt, zonder ooit te aanwezig te zijn. De omgevingen dragen ook nog bij aan het verhaal en voorzien je met herinneringen terwijl je langzaam ontdekt waarom je daar echt bent.

Na onze eerste glimp van The Spectrum Retreat waren we terughoudend enthousiast, maar onzeker of de ervaring zich kon ontwikkelen naar een volwaardige ervaring. Nadat we de game zelf helemaal hebben gespeeld kunnen we bevestigen dat het uiteindelijk product de potentie absoluut waar maakt en deze zelfs heeft weten te overtreffen.