Adventure Time: Pirates of the Enchiridion

Het spelen van een Adventure Time-game zorgt voor gemengde gevoelens. Aan de ene kant zijn we altijd te porren voor een nieuw avontuur met Finn en Jake, maar aan de andere kant zijn we al te bekend met de "games gebaseerd op film/tv-series"-vloek. Het is een vloek dat het leven heeft gekost van veel, in potentie, goede titels en resulteerde in meer dan genoeg halfbakken ervaringen. Adventure Time: Pirates of the Enchiridion vaart mee op de succesgolf die het afgelopen seizoen van de animatieserie veroorzaakte, maar zoals met veel gelicenceerde games slaat die golf al stuk voor het de digitale kust weet te bereiken.

Humor draait om timing, aangezien de clue op het verkeerde moment weinig gelach trekt, en dat is waarom het vaak lastig is voor games om dezelfde ervaring als op de beeldbuis te reproduceren. South Park: The Stick of Truth slaagde hier verrassend goed in, maar Matt Stone en Trey Parker hebben zichzelf hiervoor enorm ingezet, en dat is een prestatie waar Climax Studios niet aan kan tippen. Ze hebben het geprobeerd, maar slagen hier niet in. De voice-acting in de game is ondermaats en merkwaardig traag. Dit betekent dat de grappen er nooit in slagen om goed binnen te komen.

Gelukkig heeft Adventure Time meer dan dat te bieden, waaronder de wereld. Wonderlijk kinderlijk met het duistere bos, een eiland gemaakt uit cupcakes en alle karakteristieke bewoners en ook dit is beter uitgewerkt in Adventure Time: Pirates of the Enchiridion. De verschillende gebieden in de spelwereld zijn levendig, dankzij bewoners die hier naast potentiële vijanden rondlopen, maar al snel wordt het duidelijk dat het leven van binnen leeg aanvoelt. Hoe meer je ontdekt, hoe beter je begint te beseffen dat al deze personages stilstaan of slechts een heel klein rondje lopen. Soms zeggen ze iets, soms is dat zelfs grappig, maar veelal bestaat die uit repetitieve teksten. Adventure Time: Pirates of the Enchiridion slaagt er nooit in om de blijdschap, humor en levendige wereld over te brengen en daardoor is het een game dat van buiten op Adventure Time lijkt, maar waar van binnen de Adventure Time-ziel ontbreekt.

De ontwikkelaar heeft qua gameplay enkele verstandige beslissingen genomen en dankzij het 'turn-based' gevechtssysteem zijn ze erin geslaagd om iets vermakelijks of te leveren dat niet mogelijk was geweest met een andere opzet. Met een standaardaanval, speciale aanval, 'block', voorwerpen en de optie om te vluchten, creëert het een acceptabele, maar weinig gedurfd gevechtssysteem. Het werkt, omdat het elementen leent van andere games die succesvol bleken te zijn, maar het probeert nooit een eigen pad te belopen.

Als je niet vecht of verkent moet je soms verschillende personages ondervragen. Dit is in principe een keuze waarop je kiest tussen een "good cop" of "bad cop". Ben je aardig of gemeen? Het juiste antwoord op deze vraag is vaak vrij makkelijk om uit te vogelen, aangezien de game je direct de goede aanpak vertelt. Wat als je de verkeerde optie kiest? Maak je geen zorgen; de volgende keer kun je de juiste weer kiezen. Het zorgt voor een vrije bizarre toevoeging aan de game, wat nooit iets toevoegt wat niet had kunnen worden behandeld in een vermakelijk tussenfilmpje.

En dat is in principe een samenvatting van de volledige game; we hebben meer vermaak nodig. Dat komt niet doordat men het niet probeert, maar eerder door een gebrek aan tijd om deze ideeën volwaardig uit te werken. Als je bijvoorbeeld op een gegeven moment met je boot rondvaart zingen Finn en Jake een liedje, maar is deze nauwelijks te horen doordat Finn's stem wegvaagt in een tussenfilmpje en als hij zijn mond weer optrekt horen we dankzij een van de vele 'bugs' Jake's stem... Ook al heeft Climax Studios enkele goede beslissingen gemaakt is het duidelijk dat Adventure Time: Pirates of the Enchiridion nog wat meer aandacht nodig had voordat de titel het ruimte sop had verkozen.