Transference

Toen Transference voor het eerst werd onthuld was er een aanzienlijke 'buzz' rondom de betrokken namen. Dit was namelijk niet alleen een VR-thrillergame die door Ubisoft ontwikkeld werd, maar Elijah Wood's filmstudio Spectrevision bood ook een helpende hand. Nu, iets meer dan een jaar na de eerste onthulling, hebben we het uiteindelijke product om uit te proberen in de wereld van VR óf op een televisiescherm. Klaar voor de nodige spanning en sensatie doken we met onze PlayStation VR-headset op de wereld van Transference in.

Het is lastig om uit te leggen wat de wereld van Transference precies is, maar je komt in principe terecht in een versnipperde virtuele ruimte vol met herinneringen die je moet samenvoegen, sommige daarvan zijn beschadigd. Je moet puzzels oplossen om deze stukjes te herstellen en verder te komen. Alle actie speelt zich af in en rondom het appartement van een familie, waarbij het verhaal zich geleidelijk ontvouwt naarmate je hints in de omgeving vindt, naar de geluiden om je heen luistert en misschien enkele monsters vindt die zich in de duisternis schuilhouden.

Zelf aan het einde is het niet helemaal duidelijk wat het verhaal is, omdat het buitengewoon vaag worden gehouden. We gokken dat dit is om de interpretatie van de gebeurtenissen aan de speler over te laten en het moraal van de gehele ervaring is dubbelzinnig, vooral wat betreft de acties van de vader en hoe hij de familie behandelt. Bepaalde feiten worden duidelijk als je verder komt, maar grotendeels draait het om zoveel mogelijk óf zo weinig mogelijk stukjes samen te voegen en het onderzoeken van optionele datalogs die je vindt.

Zoals eerder gezegd kan de game in VR of op de televisie gespeeld worden en dat is belangrijk, aangezien we zelf behoorlijk misselijk van de game werden. Dit ondanks veel beschikbare ondersteunende opties en we zijn halverwege de ervaring overgeschakeld naar het tv-scherm (normaal gesproken hebben we nooit last bij virtual reality, dus dit was een verrassing). Natuurlijk is dit afhankelijk van persoonlijke voorkeur en het aanpassen van de instellingen per gebruiker, maar het is goed dat de optie er is om zonder VR te spelen. Dat gezegd hebbende: gezien de lengte van de game (ongeveer een uur) is het echt een VR-titel. Als je zonder VR-headset speelt en een lange AAA-game verwacht dan staat je een teleurgesteld te wachten.

Afgezien van bewegingsziekte is virtual reality een goed medium voor deze game, omdat het volledige verhaal draait om het verlangen van één man om bewustzijn in de virtuele ruimte te reproduceren. Het is ook enorm eenvoudig op te pakken. Het enige wat je doet is voorwerpen onderzoeken met slechts een paar knoppen op de DualShock 4-controller. Wees echter gewaarschuwd: de ontwikkelaar is niet verlegen met 'jumpscares' en dat is zeker iets om rekening mee te houden met een headset op.

Door de simpele besturing zijn de puzzels nooit te ingewikkeld en vereisen meestal dat je een voorwerp vindt en deze ergens anders neerzet om verder te komen. Dat is misschien ook de reden waarom het team het looptempo heeft vertraagd tot een vrijwel onverdraaglijke snelheid om de game iets langer te maken.

De omgevingen zijn echter enorm gedetailleerd, alhoewel het overduidelijk in VR een stapje terugdoet. Er is een beklemmende duisternis tijdens de hele ervaring en de belichting wordt op geweldige wijze gebruikt. Het verhoogt de spanning als je door zwak verlichte gangen en roodverlichte kamers loopt waar de maniakale krabbels in het behang oplichten. Er is ook een vrij vernuftige optie waarmee je lichtschakelaars kunt gebruiken om de indeling van kamers en gangen een beetje te veranderen, waardoor je toegang krijgt tot nieuwe gebieden in verschillende tijdsperiodes om je te helpen puzzels op te lossen.

Een ander element waar we van hebben genoten is het gebruik van FMV-video's op computerschermen, monitoren en dergelijke. Ze worden spaarzaam gebruikt en met veel minder tenenkrommende actie dan we kennen uit de jaren '90. De meeste zijn videologs van de vader. Deze doen uitstekend werk in het overbrengen van het verhaal naast de audioclips die krijgt, zoals zenuwslopend gefluister en stukjes van gesprekken tussen de familieleden. Het helpt je ook verder mee te slepen in de wereld als je echte gezichten ziet.

Het is ook de moeite om Transference te vergelijken met Observer. Als je Bloober Team's horrorgame hebt gespeeld herken je namelijk veel van dezelfde elementen: van de corrupte technologie die de toegang blokkeert tot de mysterieuze duistere monsters die rondsluipen in de game. Het voelt zelfs als Transference een VR-variant is van hetgene wat Observer probeerde te doen, vooral wat betreft de onderzoekende gameplay. Als je van Observer hebt genoten is dit ook een titel die de moeite is om uit te proberen.

Na de aftiteling van Transference konden we het niet helpen enigszins teleurgesteld te zijn. Dit is zeker een VR-game en deze zijn vaak kort, maar dit was voor ons wel heel erg aan de korte kant, waardoor het lastig is om echt enthousiast en meegesleept te worden. Als je opzoek bent naar een interessante VR-ervaring met enkele schrikmomenten en interessant gebruik van FMV is het één korte speelsessie waard, maar door het enorm standaard gameplay en pijnlijk trage looptempo is het wellicht meer goed dan het de moeite waard is.