Sea of Solitude

Veel mensen hebben zichzelf in weleens in een situatie bevonden waar ze zich verloren voelden in hun eigen duistere gedachten. Onzeker hoe we verder kunnen met ons leven en er van overtuigd dat niets zou veranderen. Dit is een scenario waar het monstermeisje Kay maar al te bekend mee is. Kay, om een af andere mysterieuze reden, vindt zichzelf in een verzonken stad met een kleine motorboot als haar enige metgezel - tot de waterstromen afschuwelijke monsters onthullen wiens enige levensdoel is Kay naar de bodem van de zee te sleuren. Veel in deze onherbergzame wereld lijkt bekend en nostalgisch, maar tegelijkertijd ook geïsoleerd en beangstigend. Wat zijn deze wezens? Waarom is Kay hier? Wat of wie is ze echt? Het is aan jou om er achter te komen wat er zich schuilhoudt onder het oppervlakte.

Sinds Sea of Solitude op de E3 vorig jaar verscheen, hebben we er naar uitgekeken om aan de slag te gaan met deze mysterieuze monstertitel. Voornamelijk door het betoverende 'design' dat ons meteen deed denken aan games als Rime. Zonder teveel te verklappen over wat er gebeurt: deze opvallende gamewereld is een grote metafoor van de gemoedstoestand van Kay, die er al snel achter komt dat haar isolatie deze monsters vormgeeft en dat de wereld transformeert naar haar gemoedstoestand.

Het is een intrigerend idee dat, jammer genoeg, er uiteindelijk voor zorgt dat de game lineairder voelt dan mechanisch dynamisch en het verhaal zinkt naar de bodem van de metaforische zee de verhaalvertelling met vele dialogen. Na het bereiken van de aftiteling van de game begin je te begrijpen waarom de makers besloten hebben voor deze route met veel dialogen hebben gekozen, omdat het spelers er aan herinnert naar zichzelf te luisteren en soms om hulp te vragen (dit is, natuurlijk, een uitstekend en belangrijk onderwerp om te bespreken). Echter hadden we aan het einde tegelijkertijd het gevoel dat we verdronken in dialogen, waarbij we sfeer en de rustgevende stilte van games als Journey mistte. Ze zeggen "een foto is duizend woorden waar" en als Kay constant op alles wat je doet commentaar geeft en de hele game open deuren intrapt, verliest de anderzijds betoverende wereld veel van diens magie en geheimzinnigheid. Het helpt daarbij ook niet dat de stemactrice weinig indruk maakt.

We zijn wel enorm te spreken over de invalshoek van het verhaal en wat ontwikkelaar Cornelia Geppert probeert te doen met Sea of Solitude. Depressie is niet iets wat makkelijk is te behandelen en in de twaalf hoofdstukken van de game, leer je dat je niet zomaar een knop kunt omzetten om vrolijk te zijn; emoties verschijnen als golven en als mensen, we moeten leren deze last te accepteren en daarvan leren om door lastige tijden heen te komen. De game biedt diepgang in de verschillende monsters die Kay ontmoet, aangezien ze allemaal zijn geraakt en gevormd door hun isolatie. Tegelijkertijd is het lastig om sowieso iets te voelen wanneer Kay's avontuur je door geforceerde dramascènes leidt, die ook meer en meer geforceerd voelen hoe dieper je in de psyché van Kay graaft. Het verhaal heeft zijn momenten en de unieke stempel van de ontwikkelaar is duidelijk te zien in de climax van de game, maar emotioneel voelt het verhaal te vaag om je echt mee te sleuren. Met andere worden: het kon ons weinig schelen wat Kay in haar leven had verloren, simpelweg omdat we haar nooit echt leren kennen.

We zijn ook nooit echt door de gameplay van Sea of Solitude weggeblazen. De platformactie is een beetje onbenullig en bestaat vooral uit het beklimmen van brandladders en springen tussen zwevende voorwerpen. Kay heeft ook twee primaire vaardigheden die ze kan gebruiken om de duisternis die de wereld omhult op te lichten; de eerste is een lichtsignaal die met een alarmpistool kan worden afgevuurd en Kay gidst waar ze heen moet. De andere vaardigheid is, ietwat onverwacht, Kay's oranje rugtas, waarmee ze wormachtige wezens kan opzuigen of verzamelen die zich in de lichtbollen in de spelwereld schuilhouden. Deze bollen heb je nodig om verder te komen in het verhaal, aangezien ze puzzelstukjes voor Kay's psyché bevatten. Echter bestaan veel van de puzzels in de game uit het ingedrukt houden van een knop tot er iets opengaat of activeert, en zelfs al hebben de makers geprobeerd om variatie aan de game toe te voegen in de tweede en derde stukken, voelt het alsof er qua content iets mist. Er moet meer te doen zijn dan het 'spammen' van je lichtstraal en het luisteren naar kibbelende families.

De game biedt weinig uitdaging en is eerder ontworpen om de speler het verhaal te laten ervaren zonder te vaak onderbroken te worden. Dit betekent dat er niet zoveel belangrijke gevolgen zijn als je een monster met rode ogen Kay laat opslokken of Kay aangevallen laat worden door kleine demonen. Je komt simpelweg weer terug op dezelfde plek waar je doodging of, als je pech hebt, twee platformen verder. Het lastigste aspect, qua moeilijkheidsgraad, is de lastige besturing die vreemd genoeg enorm traag is en tijdens intense momenten was het moeilijk niet gefrustreerd te raken door de snelheid van Kay's middagwandeling.

Het was fijn geweest om meer opties te hebben om meer interactie te hebben met je trouwe kleine motorboot, aangezien dit Kay's enige metgezel is - en wat voor een. De boot biedt Kay zo een onuitgesproken gevoel van veiligheid dat het de hele wereld kan oplichten tijdens dreigende stormen. Als een bubbel van kalmte omhult het Kay in geruststellende zeewind en als Kay de veiligheid van de boot verlaat, verandert de wereld weer naar zijn nachtmerriestaat en de monsters duiken meteen op Kay af als ze ook maar een teen in het donkere water dipt. Jammer genoeg, kan je niet met deze bootmechanismes rondspelen en wordt hier uiteindelijk bijna geen gebruik van gemaakt.

De stijl van de game is een van de meer prominente verkooppunten. Het is prachtig om te aanschouwen en geeft warme Wind Waker-vibes met pakkende, maar simpele graphics. Echter is het als je daadwerkelijk de verzonken gebouwen begint te verkennen dat je realiseert hoe levenloos de omgevingen in werkelijkheid zijn. Afgezien van de corrupte lichtbollen, heeft verkennen geen betekenis. Er is vrij weinig anders te doen dan het verzamelen van flessenpost en het verjagen van zeemeeuwen. De graphics houden ook op met indruk te maken als de lichteffecten dimmen in de game.

We kunnen niet zeggen dat we genoten hebben van de 'glij'-animatie, waar Kay vastzit vast komt te zitten aan de dichtstbijzijnde ladder of het buitenste randje van een platform, alsof ze een magneet is. Noch hebben we genoten van het feit dat alle menselijke animaties niet af aanvoelen (met uitzondering van Kay). De watereffecten zorgen er ook voor dat het water er uit ziet als blokkerige gelei, echter konden we dan wel weer waarderen dat je bewegingen met de golven getimed moeten worden. We moeten ook Guy Jackson's ongelofelijk muziek prijzen dat, in combinatie met de sfeervolle geluidseffecten, de visuele tekortkoming goedmaakt.

Samengevat, deze EA Original-titel maakt de verwachtingen niet echt waar, ook al hangt er een ietwat tijdloze en romantische sfeer die rondom Kay's psychologische uitvoering hangt. Vanaf het opstarten van de game, is het bijna betoverend om Kay door onbekende wateren te sturen, maar na het ontmoeten van het eerste grote monster voelt het haast alsof het verhaal ten einde komt - een verhaal dat overigens potentie had om spelers van over de hele wereld te raken. Afgezien daarvan stuurde de middelmatige gameplay onze gedachtes meer naar het even middelmatige Submerged, dan naar indieparels als Rime, Journey of GRIS. Oké, misschien is Sea of Solitude niet zo slecht, maar het is ook niet de emotionele achtbaan waar we op gehoopt hadden.