Astral Chain

"Wie monsters bevecht, moet ervoor waken al doende niet zelf een monster te worden" - of zelfs beter, dat monster vangen, in een kleine bal stoppen en dwingen om voor je vechten. Dat is duidelijk de beste optie, vooral als het desbetreffende monster kan vliegen en een zware last kan dragen. En nee, we hebben het hier niet over Pokémon, maar over Astral Chain - een exclusieve Nintendo Switch-game die waarschijnlijk aan veel potentiële fans voorbij is geslopen, maar dit is een game waarvan wij blij zijn deze niet gemist te hebben.

Astral Chain is het resultaat van de voortdurende samenwerking tussen PlatinumGames en Nintendo. Een collaboratie die door de jaren heen veel innovatieve titels heeft voorgebracht, maar om eerlijk te zijn ook enkele teleurstellingen. Bayonetta 2 werd bijvoorbeeld met gejuich ontvangen, terwijl Star Fox Zero een flop genoemd kan worden en het innovatieve maar ontoegankelijke The Wonderful 101, zoals de meeste andere Wii U-titels, met de console ten ondergingen. Evenzo is Astral Chain de eerste grote release van PlatinumGames sinds het bejubelde Nier: Automata, dus de studio heeft veel om waar te maken.

Het concept van Astral Chain ligt in de ingewikkelde opzet van het gelijktijdig besturen van twee personages. Daarbij wissel je dus niet tussen verschillende personages - zoals bijvoorbeeld in Grand Theft Auto V, maar bestuur je deze tegelijk op hetzelfde scherm in een game die vol zit met actie, explosies en aanvalscombo's. Dat is niet eenvoudig, maar gelukkig heeft Platinum altijd al geëxperimenteerd met onorthodoxe en innovatieve gameplay (of kramp veroorzakende besturing die de vaardigheid van spelers op de proef stelt).

Astral Chain voelt herkenbaar aan. De gevoeligheid van de camera, besturing en het bewegen is net als die in de andere titels van de studio. Het gevechtssysteem vormt, natuurlijk, een belangrijk onderdeel van de ervaring. Daarbij ligt er een extra nadruk op verschillende aanvalscombinaties, op vijanden ingestelde camerahoeken en gunstige bewegingen om te ontwijken die het tempo vertragen en mogelijkheden bieden voor krachtige tegenaanvallen. In de stillere momenten van de game ren je rond in begrensde 'sandbox'-omgevingen of lineaire gangen, koop je medische benodigdheden van kooplieden, vindt je grondstoffen op de grond enzovoorts. Tot zover, alles goed.

De meest interessante optie ligt verborgen achter de linker 'bumper'. Daarmee kun je een Legion aan tijdens het vechten oproepen. Dit zijn interdimensionale wezens die fysiek aan je personage zijn verbonden, maar een eigen karakter en gedrag hebben. Je kunt je Legion bevelen geven, verschillende speciale vaardigheden activeren, zelf laten aanvallen door de bumper ingedrukt te houden of met de rechterstick directe controle over deze nemen. Dit lijkt aan het begin wellicht ietwat vaag, maar naarmate de tijd vordert wordt de besturing natuurlijk en de potentie duidelijk - zowel je hersenen als je duimen worden hierbij op de proef gesteld, maar de waanzin van dit alles blijkt zeer zinvol.

Natuurlijk wordt het bestaansrecht van deze mechanische handlanger in het verhaal uitgelegd. De mensheid staat op het randje van totale vernietiging na jarenlang aangevallen te zijn door bovenaardse monsters. Deze aanvallers zijn lang slaven geweest en een wetenschapper betekent het plan om een van de monsters te vangen en tegen zijn eigen soort te keren. Wellicht helpt een speciale ketting (een Astral Chain) en een zakgevangenis daarbij? Vuur moet met immers met vuur bestreden worden.

Je krijgt de controle over de stille helft van de Howard Twins en moet de gevangen Legion gebruiken in de strijd tegen de hordes van de Chimerical. Echter komt daar meer bij kijken dan alleen dodelijke gevechten tegen een uitgebreid aanbod van monsters. Ook krijg je te maken met meerdere platformgedeeltes, wat lichtvoetig detectivewerk en een reeks puzzels. En zo zadelt Astral Chain je niet alleen op met het redden van de wereld, maar ook met een ongebruikelijke mix van gameplay-elementen waardoor je ergens tussen een politieagent en leeuwentemmer wordt geplaatst.

De mogelijkheid, of beter gezegd noodzaak, om twee personages tegelijkertijd te besturen zorgt voor een unieke uitdaging, maar opent zeker vele interessant variaties op een anderzijds relatief bekend thema. In gevechtssituaties werkt de Legion zeer goed op autopiloot, maar door deze handmatig te besturing kun je specifieke vijanden uitpikken, technische aanvallen uitvoeren en je personages in een "Astral Chain" positioneren om onachtzame vijanden te grazen te nemen. Het resultaat is een veelomvattende spelersdynamiek die zelden wordt aangesneden.

Jouw monster kan niet dood, maar verliest langzaam energie en moet daarom af en toe terugkeren naar je polsgevangenis om op te laden. Er zijn een aantal verschillende aanvallen en reacties die je handlanger geeft als deze niet actief is. Een vluchtige blauwe vorm helpt je te waarschuwen en er zijn meerdere handige combo's om gebruik van te maken. Precisie en timing is hierbij belangrijk. Gaandeweg krijg je bovendien de beschikking over meer verschillende soorten Legion-monsters, met elk hun eigen vechtstijl en vaardigheden, verdeeld over vijf categorieën: Sword, Arrow, Beast, Arm en Axe.

Er werd nooit getwijfeld aan de kundigheid van Platinum om een robuust gevechtssysteem te maken. De echte verrassing van Astral Chain is hoeveel de game nog meer te bieden heeft. Het schiet zeker niet tekort wat kleurrijke, oppompende actiescènes betreft, waarbij in elkaar gebeukte vijanden ontploffen in bloederige neon-wolken en djent-achtige metal door de speakers knalt. Er zijn echter ook vele momenten, en zelfs volledige stukken, waar Astral Chain een ander, rustiger tempo heeft, met meer nadruk op ontdekking, verhaalvertelling en oplossen van probleemoplossing.

De mensheid heeft de dreiging niet volledig in kaart en vaak moet je eerst de monsters vinden. Een leeuwendeel van de veertien à vijftien missies bestaan uit het ondervragen van getuigen, zoeken naar hints en oplossen van kleine puzzels. De Legion-monsters spelen hierbij ook een belangrijke rol. De Sword Deer kan bijvoorbeeld verdachte personages afluisteren, terwijl de Wolf geuren kan volgen en verborgen voorwerpen kan opgraven. Het detectivewerk is overigens vaak vrij simpel, maar soms een welkome afwisseling en helpt je ook een rode draad te vinden in het geheel.

PlatinumGames is wellicht het meest bekend om zijn rauw, explosieve actie, maar die dolzinnige actie wordt vaak bijgestaan door een sterk verhaal. Astral Chain is hier geen uitzondering op, integendeel. Er is veel moeite stopt om een wereld te maken die zowel visueel als thematisch interessant is om te verkennen (tenminste zover de game dat toelaat), met vele optionele missies en zijactiviteiten die een bescheiden bijdragen leveren aan de ervaring, zonder ooit de echte focus uit het oog te verliezen.

Het is dan ook geen zonde dat de inspiratiebronnen van de studio van de hoogste kwaliteit zijn. De invloed van popculturele zwaargewichten als Ghost in the Shell, Appleseed en Neon Genesis Evangelion zijn haast niet te missen. Dit betekent niet dat het verhaal in Astral Chain ook kan wedijveren met diens inspiratiebronnen, maar de ambitie is lovenswaardig. De game wordt bovendien geholpen door een rijke cast aan charismatische personages.

Japanse melodrama vereist precies het juiste temperament, maar ons grootste ergernis in Astral Chain was dat dit niet genoeg wordt benadrukt. We missen de infantiele ruzies en beduchte monologen. Jammer genoeg, voelt de relatie van het stemloze hoofdpersonage met diens missie, tweeling en, vooral, hun Legion-handlanger ietwat onderontwikkeld. We hadden daar graag iets meer van gezien, al wat het maar een klein beetje.

Dat is ons grootste minpunt en Astral Chain heeft veel meer te bieden. PlatinumGames weet de unieke opzet van de game kundig te ontvouwen, zowel in de gameplay als het verhaal. Naast de gevechten en het detectivewerk heeft Astral Chain, zoals gezegd, ook enkele puzzels en platformactie - waarin je door verschillende omgevingen moet springen, rennen, duwen en zweven met hulp van je Legion-handlangers. Je kunt zelfs een vriend de Legion laten besturen in een vermakelijke, maar beperkte co-op ervaring die doet denken aan Cap in Super Mario Odyssey.

En dan is er nog veel meer te doen, dankzij een flinke dosis zijmissies, upgrademodules die je speelstijl kunnen beïnvloeden, verschillende aanvalscombinaties, de verschillende Legion-monsters, drie moeilijkheidsniveaus en indrukwekkende herspeelwaarde. De gameplay voelt bovendien nooit als een 'gimmick'.

Astral Chain is dan ook geen wild experiment zoals Star Fox Zero, biedt geen introperspectief zoals Nier: Automata en is lang niet zo extravagant als Bayonetta. Het is iets anders. Astral Chain is misschien niet per se Platinum's allerbeste game, maar het is zeker een uitstekende veelzijdige ervaring met een nadruk op de gameplay - een zorgvuldige combinatie die elementen uit andere titels van de studio samenvoegt in een unieke opzet, inclusief filosofische momenten en de nodige charme.