Groene Hel VR

Heb je je ooit afgevraagd hoe je het alleen zou doen in het machtige Amazone-oerwoud? Toen ik zag dat Green Hell naar VR kwam op Meta Quest, was dat precies wat ik me afvroeg. Ik ben relatief nieuw in VR-gaming en ik heb de originele game niet gespeeld, dus overleven in de groene hel van de Amazone-jungle leek me een perfecte gelegenheid voor een nieuwe VR-ervaring. Het blijkt dat Green Hell VR goed werk levert om je de worstelingen van het overleven van de jungle te laten ervaren, ten koste van, althans in eerste instantie, een goede dosis werkelijke misselijkheid.

De originele Green Hell kwam uit in 2019 en de Meta Quest-versie lijkt erg op elkaar. Beide hebben een verhaalmodus en overlevingsmodus. De verhaallijn van de game is eenvoudig maar effectief: je speelt als Jake Higgins, een beroemde antropoloog, die samen met zijn partner Mia het Amazone-regenwoud bezoekt. Mia gaat alleen op pad om contact op te nemen met een van de inheemse stammen, maar na een paar dagen radiocontact gaat het mis. Je gaat op pad om te helpen, maar wordt aangevallen. Nadat je van een waterval bent gevallen, beland je alleen in de jungle met een groot deel van je herinneringen die ontbreken. Vanaf dat moment speel je om erachter te komen wat er met Mia is gebeurd, terwijl je de ontberingen van de jungle probeert te overleven.

Het eerste wat me opviel bij het spelen van Green Hell VR op Meta Quest, is het feit dat de game er echt goed uitziet. Aangezien de game draait op een mobiele chip in de Quest 2, is dit duidelijk een van de VR-games die het meeste uit de mogelijkheden van de headset haalt. Ik heb de game vergeleken met de PCVR-versie die onlangs ook is uitgebracht, en voor mij zijn de meest opvallende verschillen dat de PCVR-jungle windeffecten in het gebladerte en betere lichteffecten heeft. Over het algemeen schaalt de Meta Quest-versie de graphics niet te veel naar beneden en biedt het veel visuele onderdompeling.

Tijdens het spelen van de verhaalmodus maak je geleidelijk kennis met de basis van overleven. Er zijn stokken, stenen, liaantouwen en bladeren om wapens en onderdak te maken, naast kruiden en andere planten om junglekoorts te genezen. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad die je kiest, moet je ook rekening houden met voedsel, ziekte en gevaren van buitenaf. Ik koos een hogere moeilijkheidsgraad, wat betekent dat ik constant voedsel moest verzamelen zoals bananen, kokosnoten, paddenstoelen en op wilde dieren moest jagen om in leven te blijven. Schoon water is een andere essentiële hulpbron. Op elke moeilijkheidsgraad zijn er drie dingen die je veel gebruikt: ten eerste je polshorloge waar je je gezondheid en vermoeidheidsniveaus in de gaten houdt. Ten tweede heb je een notitieboekje met doelstellingen, maakbare objecten, effecten van edibles en de spelkaart. Tot slot heb je een rugzak bij je die je gebruikt om bananen, kokosnoten, kruiden en bouwmaterialen in op te bergen. Het leuke is dat dit bij VR dit keer geen toetsenbord- of controllerknoppen zijn, maar dat je echt naar je arm kijkt en de rugzak van je rug pakt.

Het verhaal begeleidt je bij het bouwen van dingen zoals een open haard, waarbij je je gereedschap gebruikt om bomen te kappen om stokken te maken. Ik voelde me een beetje onhandig toen ik mijn eerste stenen bijl maakte, maar ik raakte eraan gewend om vrij gemakkelijk te knutselen. Ik moest ook wat dingen online opzoeken, omdat ik niet kon achterhalen hoe ik sommige wapens moest maken. Het kappen van bomen, het oogsten van grondstoffen en het jagen op dieren is allemaal erg leuk met de VR-besturing. Het laat je soms zelfs zweten, net als in werkelijkheid. Nadat ik het eerste dorp had gevonden waar Mia verdween, bracht ik een goed half uur door met het kappen van bomen, het oprapen van twijgen, het binden van touw rond stokken en het zoeken naar bladeren om mijn eerste schuilplaats te bouwen. Al dit wandelen, knutselen en bouwen kan behoorlijk vermoeiend zijn. Aanvankelijk kon ik niet eens meer dan een minuut of twintig spelen, omdat ik misselijk werd van de vele bewegingen. Gelukkig werd dit met elke keer dat ik speelde beter. Ter plekke lopen toen ik in-game liep leek veel te helpen.

Aan de positieve kant, als je bezig bent met knutselen, jagen en opruimen, vliegt de tijd gewoon heel snel voorbij. Er komen veel dingen naar boven, zelfs naast de verhaallijn. Elke opruimtrip kan leiden tot dingen zoals vergiftigd worden door een slang of braken door het eten van de verkeerde paddenstoel. Er is een uitdagende reeks missies en klusjes zoals te vinden in veel overlevingsspellen. De verhaallijn voegt extra gameplay-variatie toe, waaronder een psychedelische trip en prikkels om je naar risico's en verkenning te duwen. De eerste playthrough van de game is dan ook erg leuk. In de overlevingsmodus ontbreekt echter het gevoel van doel uit de verhaallijn, maar het voegt nog steeds herspeelbaarheid toe waarbij je gewoon kunt doen wat je wilt.

Helaas is de overlevingsmodus van de Meta Quest-game beperkter dan zijn PCVR-tegenhanger. Dat komt omdat de complexere bouwmaterialen en structuren uit de PCVR-versie ontbreken in de Quest-versie. Er is geen modder voor het maken van stenen, en daarmee geen mogelijkheid om lemen huizen te bouwen op Quest. In mijn ervaring met het spelen van survival games, zoals ARK: Survival Evolved, kun je uren bezig zijn met het bouwen van je eigen primitieve hut in de jungle. Op Quest ben je beperkt tot het bouwen van stok- en bladhutten, waardoor de herspeelbaarheid in de overlevingsmodus enigszins wordt verminderd. Aan de andere kant betekent het eenvoudiger houden dat het spel toegankelijker is voor allerlei (casual) spelers, waarschijnlijk goed passend bij de gemiddelde Quest-speler. Het is echter een ding om te overwegen als je voor de keuze staat tussen de Meta Quest 2- of PCVR-versies.

Zijn er dingen aan het spel die ik niet zo leuk vond? Naast de aanvankelijke misselijkheid, is een ding dat me een beetje irriteert, dat de inheemse mensen in het spel allemaal erg op elkaar lijken. Ik heb ze vooral gezien tijdens de cutscenes van de game en kwam ze af en toe tegen tijdens het spelen, en er leek slechts een beperkte set personages in het spel te zijn. Het kijken naar een stel klonen rond een open haard was het enige dat me eigenlijk teleurgesteld maakte. Ik heb daarom het gevoel dat de game in dit opzicht tekortschiet, maar het zou kunnen komen door de beperkingen van het draaien van de game op een VR-headset.

Terugkomend op meer positieve dingen, wil ik graag vermelden dat de wapenbehandeling en gevechten van de game iets zijn waar Green Hell VR enorm verbetert ten opzichte van een reguliere game-ervaring. De speren, bijlen en pijl en boog die je maakt, kunnen op verschillende manieren worden gebruikt om op vijandige inboorlingen te jagen en te vechten. Vooral bij het struikelen over inboorlingen, de VR-gevechten zorgden ervoor dat mijn hartslag veel omhoog ging, hun aanvallen ontweek terwijl ik ze met mijn machete sloeg. Vooral omdat je zoveel moeite doet om alle andere ontberingen te overleven, wil je er zeker van zijn dat je ook een gevecht overleeft. Veel meer dan in bijvoorbeeld een gewone shooter game.

Concluderend is het een goede zaak dat Green Hell VR naar Meta Quest is gekomen, omdat het een meeslepende jungle-overlevingservaring biedt met indrukwekkende graphics voor het platform. Je krijgt zeker vele uren gameplay alleen al door het voltooien van de hoofdverhaallijn en een mooie balans tussen overleven, knutselen, verkennen en af en toe vechten als je dat wilt. De overlevingsmodus van de game is het enige deel waar je aantoonbaar complexere gameplay mist in vergelijking met de PCVR-versie van de game. Dat komt omdat je complexere structuren zoals lemen huizen niet kunt maken, maar het is waarschijnlijk niet zo'n groot probleem voor de gemiddelde Meta Quest-speler. Als je op zoek bent naar een nieuwe VR-ervaring met een vermakelijke verhaallijn op Meta Quest, sla dan Green Hell VR niet over.