Dwalen

Ik zal grif toegeven dat ik niet zo'n kattenmens ben. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van katten, maar ze doen mijn ogen jeuken, mijn neus loopt als een slang en niest alsof ik een aanval op repeat heb. nee, ik ben een hondenmens in hart en nieren en als ik aan katten denk gaan mijn gedachten al snel naar de twee dichtstbijzijnde katten die ik ken. Pyssan die graag op mijn schoot sprong toen mijn vriend Mikey en ik films keken en door agressieve maffiamethoden liet me haar aaien. Elke keer als ik stopte stopte ze met haar tevreden spinnen en stopte al haar klauwen in me die dwars door mijn spijkerbroek gingen en me voor het leven littekens gaven. De andere, de Bäbisen, staat altijd in elke deuropening als ik op bezoek kom, sist als een python en graaft haar klauwen in mijn hielen.

Ik ken geen honden die dat doen, ze kussen je dood en ik hou eigenlijk meer van kusjes dan van pleisters en onvrijwillig bloedverlies. Dus toegegeven, het was met grote scepsis dat ik de game voorafgaand aan deze review ontving, al zeg ik het zelf. Alleen al het hele idee van het spelen als een kat zonder laarzen en coole wapens of het vermogen om te spreken, deed me ontevreden naar mijn controller staren. Maar toen bedacht ik me dat er ooit waarschijnlijk een zakenman in Japan was die ongelovig naar Shigeru Miyamoto staarde toen hij het idee pitchte van een Italiaanse loodgieter die op schildpadden zou springen en paddo's zou eten, dus misschien was het hele idee van spelen als een kleine kat niet zo gek, misschien was het geniaal?

De game zelf draait om een zwerfkat die eigenlijk de hele reis volledig naamloos doorloopt, dus ik besloot vrij snel om hem Allan te noemen. Een naam is immers goed als je naar de tv schreeuwt als het niet gaat, en omdat Allan een uitstekende naam is. Het begint allemaal met het knuffelen met je kleine zwerm gelijkgestemde muizenjagers onder een viaduct. Je speelt met de staart van je vriend, doet een dutje en wast dan je billen voor wat voelt als een eeuwigheid. Dan is het tijd om eindelijk op ontdekkingstocht te gaan met je viervoetige alter ego en zijn bende langstaartige trawanten.

Het begin is een beetje voorzichtig, je leert de besturing kennen en het tempo voelt misschien iets te ontspannen aan, maar het is eigenlijk een kat waar je als speelt en heb je ooit een kat gezien die stress heeft? nee, een poes neemt de tijd. Na een tijdje gebeurt het onvermijdelijke, een pijp waar we op klimmen breekt en de kat die ik zo mooi Allan heb genoemd, stort zich in wat lijkt op een bodemloze put. Terwijl we na de val voorbij piepen, ontdek ik dat ik helemaal alleen ben en dat ik gescheiden ben van mijn geliefde kattenfamilie en niet alleen dat, ik ben ondergronds op een compleet nieuwe plek zonder zichtbare manier om eruit te komen. En dat is een van de grote uitgangspunten van het spel, opstaan voor de wereld waar je vandaan komt.

Dus als je dacht dat je gewoon je dagen met garen zou doorbrengen, dacht je verkeerd. Want het blijkt dat het leven als kat duidelijk een stuk moeilijker is dan ik dacht, ook al zou je technisch gezien in een balletje kunnen kruipen en uren in het spel kunnen slapen. En om heel eerlijk te zijn, mijn poes heeft eigenlijk een heel uur geslapen, alleen maar om een trofee tegen te komen die logischerwijs "Productieve Dag" heette, onnodig weet ik, maar ik kon mezelf niet helpen. Je gedraagt je op de meest typische kattenmanier als een echte en duwt de potten van mensen uit ramen alleen maar omdat je er zin in hebt, of waarom geen verfblik op het hoofd van een arme persoon? Je scheurt hun echte tapijten en slijpt je klauwen waar je maar wilt, of het nu banken of voordeuren zijn. Nadat je een tijdje hebt rondgekeken waar je bent, zul je merken dat iemand via tv-schermen met je probeert te communiceren.

Iemand is in nood en onze eerste missie is om deze persoon te vinden, wat niet zo moeilijk is als deze onbekende persoon lijkt te zijn getipt door Joyce zelf (van Stranger Things) want elke keer als je zeurt, licht de weg op met knipperende gloeilampen en beveiligingscamera's die bananen gaan. Aan het einde van deze regenboog vind je uiteindelijk wat je trouwe metgezel zal worden door het spel, een kleine drone genaamd B12 die doet denken aan Leia's kleine rood-witte droid in Obi-Wan Kenobi. Net zoals jij hulp nodig hebt, heeft B12 ook dringend een helpende hand nodig omdat hij zijn geheugen is kwijtgeraakt en net als de twee verloren zielen die je bent, besluit je je krachten te bundelen om je problemen op te lossen. Het vinden van een uitweg en het vinden en ontgrendelen van de herinneringen van B12 wordt allemaal een avontuur dat geen van beiden snel zal vergeten. Het avontuur neemt ons mee door twaalf verschillende locaties, van riooltunnels tot neon glinsterende steden, naar de sloppenwijken en de dode stad en dat betekent ook dat de game is verdeeld in slechts twaalf verschillende hoofdstukken.

Er is geen platform springen met precisie voor onze gemene kat die altijd voeten naar beneden landt, omdat Allan nergens van kan vallen, maar springt waar de X-markering is. Het tempo van het spel schommelt tussen ontspannen puzzels oplossen en verkennen tot stressvol proberen de verschillende vijanden in het spel te ontwijken. Het avontuur heeft eigenlijk maar twee verschillende vijanden en dat zijn de Zurks en de Sentinels. Zurks lijken qua uiterlijk misselijkmakend veel op Headcrabs uit Half-Life en ze eten alles op hun pad. Ze zijn snel als de hel en haasten zich in koor met één doel voor ogen, en dat is om onze geliefde roodbonte Allan te veranderen in een kolossaal doelwit dat een naam op het fastfoodmenu waardig is. Aan het begin van het spel is er echter maar één tactiek tegen deze vijand en dat is rennen voor je leven. Je kunt er een of twee afschudden met de Circle-knop, maar als er meer op je klikken, ben je vastgeschroefd en moet je opnieuw opstarten vanaf het laatste controlepunt.

Dankzij B12 kun je echter uitkijken naar een wapen om later in het verhaal te gebruiken en het zal het leven een stuk makkelijker maken. Het is een soort pulswapen dat iedereen binnen een bepaalde beperkte straal doodt, maar een klein nadeel heeft dat oververhitting wordt genoemd en dat je vervolgens onbeschermd achterlaat terwijl je wacht om op te laden. De vijandelijke Sentinels daarentegen heb je geen wapens nodig, want het zijn drones die alleen te slim af kunnen zijn door langs hun waakzame ogen te sluipen. En dat is het mooie van dit spel, alle contrasten. Het ene moment dwaal je over de daken in de neonlichten en los je kleine puzzels op in goedmoedige rust, het volgende moment ren je met een leger mega-duivels op je hielen en sluip je vervolgens in pure ninja-stijl een gevangenis uit. Maar natuurlijk zit de game niet alleen vol met vijanden, we komen de inwoners van de steden tegen en die zijn een beetje anders dan we gewend zijn. Ze hebben geen staarten of snorharen, maar een monitor voor een gezicht. In de vergeten oude steden leven robots die net zo vergeten en stoffig zijn als de steden waarin ze wonen. En zelfs hier bewijst B12 zijn waarde door alles wat ze zeggen te vertalen, want katten praten niet robot.

Of beter gezegd, katachtigen praten helemaal niet. Deze avonturengame speelt zich af in een third-person perspectief en voor mij duurde het ongeveer twaalf uur om iets te spelen dat ik misschien als aan de korte kant zou kunnen beschouwen. Maar dan moet er wel aan worden toegevoegd dat ik echt rondliep en onderzoek deed als een menselijke stofzuiger, en mijn kat goed liet slapen terwijl ik hier thuis voor de was zorgde en het avondeten IRL kookte. En aangezien ik weet dat er een trofee te winnen is als je het spel in twee uur doorspeelt, kan het waarschijnlijk worden doorlopen als je dat zou willen.

Stray heeft een gezellige sfeer en mooie graphics en ik heb echt genoten van de paar uur die het spel duurt, en ik had het moeilijk om het uit te schakelen. Het is een luchtig spel met veel te onderzoeken en voor iemand zoals ik die graag games binnenstebuiten keert, geeft het me veel om te verkennen terwijl ik verborgen geheimen en herinneringen opsnuif. Ik laat me graag aangenaam verrassen en deze game heeft me echt op de best mogelijke manier verrast. Het kleine Franse team BlueTwelve Studio dat dit heeft ontwikkeld, heeft me er nu van overtuigd dat katten iets heel anders kunnen zijn dan arrogante en snobistische wezens. Ze kunnen ook in een videogame spelen en daar is niets vreemds aan.