Blondine

"Sommigen zullen van Monroe houden, sommigen zullen haar haten", zei Ana de Armas, de hoofdrolspeelster van Blonde, na het ontvangen van een bijzonder vervelende fanbrief. Hier heeft ze het natuurlijk over haar actrice-persona, maar het is ook een knipoog naar de geschokte kijker: je zult de film verafschuwen of liefhebben. Gezien hoe verdeeld critici zijn over deze fictieve biopic, zou ik zeggen dat de film geslaagd is in zijn missie om verontwaardiging, walging en provocatie te veroorzaken. Persoonlijk zit ik meer in het midden: er is veel leuks aan de verfilming van het Joyce Carol Oates-boek, maar ook veel dat afbreuk doet aan de ervaring.

Regisseur Andrew Dominik, wiens werk onder meer The Assassination of Jesse James door de lafaard Robert Ford omvat, is van plan de nep-Hollywood-cover terug te trekken en de kleren van Marilyn Monroe bijna drie uur lang uit te trekken om het publiek zich zo slecht mogelijk te laten voelen. Het is een film over de objectivering van het Hollywood-liefje - terwijl de film zelf haar objectiveert. Of dat nu een walgelijke tegenstrijdigheid is of gewoon een deel van de shocktactiek van de film laat ik aan de kijker over, maar de ellendeporno werkt dankzij de hypnotiserende, fragmentarische vertelling. Er is iets griezeligs aan de koortsachtige vertelling, die soms grenst aan Lynch-geurende horror en vaak de grens tussen droom en werkelijkheid doorbreekt. De ziekenhuislichten en cameraflitsen worden één en dezelfde als haar privéleven steeds meer wordt blootgesteld aan de hongerige ogen van het publiek. Wie hoopt op een happy end, zal verder moeten bladeren in de Netflix-catalogus.

Ana de Armas schittert als het tragische filmicoon, hier geportretteerd als een hulpeloze lappenpop met ernstige papa-problemen, die in haar zoektocht naar veiligheid in vreselijke relaties en een reeks miskramen terechtkomt. Haar lichaam wordt uitgebuit, mishandeld, gepenetreerd; haar psyche is afgebroken, verbrijzeld en vernietigd; haar schittering is gedemystificeerd, vervormd en zwartgeblakerd. Of we nu monroe zien climaxen bovenop een waterval, intiem zijn de president, of een dialoog met een ongeboren foetus, het is net zo moeilijk te zien als het is om weg te kijken. Hoewel veel van de tragiek die het fragiele personage van De Armas overkomt fictief is, en hoewel ik de bezwaren van critici tegen de machteloosheid van het personage kan begrijpen, was de film nooit bedoeld om de kijker enige hoop te geven. Het wil je volledig vernietigen en er zijn verschillende scènes die diep hartverscheurend zijn. Haar beroemdste filmmomenten worden op een onsmakelijke manier afgewisseld met traumatisch misbruik, wat bijdraagt aan het smerige gevoel dat Dominik wil overbrengen.

Na een uur en 45 minuten worden de provocerende apparaten repetitief en tegen de tijd dat er nog een uur van de film over is, wordt het geheel wat vervelend. Hier wil Dominik natuurlijk het lijden van het personage zoveel mogelijk naar buiten slepen om de boodschap naar huis te hameren, maar het wordt naar het einde toe te langdradig, iets te eentonig. Het is tot op zekere hoogte aangrijpend en hoewel het einde Monroe's trieste lot weet te bezegelen, kun je het gevoel niet van je afschudden dat de film een beetje had kunnen worden ingekort en een beetje aangescherpt. Hoe dan ook, de film slaagt erin om de kijker medeplichtig te laten voelen, alsof we een van de hijgende, ondeugende fotografen zijn die erop uit zijn monroe's essentie te verslinden.