Super Planet Life

Spore, Civilization, Humankind. Enorme games waarmee je een hele planeet kunt verkennen en veroveren - soms zelfs een heel zonnestelsel of sterrenstelsel. We verwachten dat games over planeten zelf bijna planetair van formaat zijn, maar dat is (helemaal) niet het geval met Super Planet Life, een nieuwe release van de Deense studio Northplay. In het spel speel je een bewuste planeet die door de hele melkweg reist op zoek naar nieuwe vrienden en ervaringen, en het hele spel is ontwikkeld door slechts één persoon. Dit is duidelijk te zien, soms ten goede, soms ten kwade.

Het beschrijven van alle activiteiten in Super Planet Life zou bijna net zo'n zware taak zijn als het dwingen van een encyclopedie van onze eigen kleine planeet. Je reist door psychedelische wormgaten, vecht in kerkers, handelt op een intergalactische aandelenmarkt, neemt deel aan een quiz en nog veel, veel meer. Aan de andere kant is de game vrij eenvoudig onder de knie te krijgen als je even al het leven aan de oppervlakte negeert en recht naar de kern graaft.

Alle activiteiten in het spel worden bestuurd via een eenvoudig menu waar je heen en weer moet klikken tussen verschillende opties, net als in een klassiek tekstavontuur. Dit geldt ongeacht of je geld inzet in het casino, met andere planeten praat of upgrades koopt. Zelfs de meest gecompliceerde activiteit van het spel, een dungeon crawler waarbij je de razende stier Derek helpt bij het verslaan van zogenaamde Jerks, wordt bestuurd via dezelfde menu's.

Het is niet alleen de interface die eenvoudig is in Super Planet Life. Zelfs de eerder genoemde dungeon crawler is extreem kaal volgens elke andere standaard, wat niet zo'n groot probleem is, omdat de hele ervaring bedoeld is om casual en ontspannend te zijn. Voor elke activiteit die je voltooit, verdien je middelen zoals goud, boom, coco pops (!), lolly's, sterrenstof enzovoort. De ressources kunnen ook voortdurend worden geëxtraheerd van je eigen of andere planetenoppervlakken, en de grind is nodig om vooruitgang te boeken in het spel.

Is dit bedoeld als een parodie op moderne mobiele games? Of een kritiek op hoe we dicht bij de dood van onze planeet zijn? Het is eerlijk gezegd moeilijk te zeggen, omdat het waarschijnlijk gemakkelijker is om uranium in je achtertuin te winnen, dan een coherente boodschap uit Super Planet Life te halen. Met pratende planeten, een monster van Loch Ness dat sap spuwt, een interdimensionale appel en tal van andere gekke dingen, is het vrij duidelijk dat de ontwikkelaar, bij het bedenken van het concept en de personages van het spel, gewoon pakte wat er in zijn hoofd opkwam en ermee ging. Het werkt verrassend goed en geeft de game een ongeorganiseerde, bijna anarchistische sfeer - het game-ontwerpequivalent van het afvuren van een Tommy Gun vanuit de heup, wat natuurlijk ook betekent dat de humor behoorlijk hit-and-miss is.

Qua presentatie is de game niet verrassend extreem kleurrijk en gevarieerd met een eenvoudige pixelstijl die al talloze keren eerder is gezien, maar toch werkt dankzij het dienen als achtergrond voor talloze gevarieerde locaties en personages. Het enige dat nogal alledaags is in Super Planet Life is de muziek die gewoon loops. Het is in ieder geval een charmant stuk met precies de juiste vibe voor dit rare intergalactische avontuur.

Deels tekstavontuur, deels resource management, deels minigamecollectie, Super Planet Life is zonder twijfel de raarste game die ik dit jaar heb gespeeld. De gameplay-loop wordt in de loop van de tijd een beetje eentonig (het kost je 8-10 uur om het einde te zien), en een meer coherent verhaal had de ervaring waarschijnlijk kunnen verhogen. Maar voor wat het waard is, als een zeer inventieve £ 9,99 / € 9,99 game, kun je zeker slechtere ervaringen vinden die er zijn in de melkweg.