Blacktail

Als er één ding is dat de Fransen boven de meeste andere nationaliteiten hebben, is het hun originaliteit, vooral als het gaat om videogames. Voordat Ubisoft dezelfde droll-formule gebruikte op bijna al hun games, kwamen er originele en coole concepten vandaan. Quantic Dream is in de loop der jaren ook verantwoordelijk geweest voor veel unieke ervaringen voor mij, en last but not least is er Focus Entertainment, die onlangs enkele van de coolste en origineelste games heeft uitgebracht in een markt die over het algemeen geen risico's durft te nemen. Hun nieuwste aanwinst is Blacktail, ontwikkeld door The Parasight, waar ik tijdens de feestdagen van heb genoten. De game is beschikbaar voor pc, PlayStation 5 en Xbox. Ik heb het op Steam gespeeld.

Je bent je misschien wel of niet bewust van de legende van de heks Baba Yaga, maar in de Slavische wereld is ze een gevreesde heks van wie wordt gezegd dat hij kinderen steelt. Veel legendes in de Slavische wereld zijn vaak duister, en dat geldt ook voor deze. In Blacktail speel je de 16-jarige Baba, die is beschuldigd van hekserij en als gevolg daarvan uit haar stam is gezet. Gelukkig is de wereld buiten de stad vrij weelderig en levendig, dus Baba kan overleven met behulp van een pijl en boog.

De hoofdpersoon heet Baba, en ik wil niets spoilen, maar ik vraag me af of er een connectie is met de Baba Yaga? Potentieel. De wezens die je in de wereld tegenkomt zijn gebaseerd op Slavische volksverhalen, waarvan ik er een paar kende, maar ik heb ook veel nieuwe meegemaakt waar ik nog nooit van heb gehoord. Baba ziet een schaduw van wat ze denkt dat ze zelf is het bos in rennen, en ze gaat er achteraan, alleen om te worden gestopt door een kapotte brug. Naast de brug staan een stel hele grote paddenstoelen die op magische wijze kunnen praten. Deze drie paddenstoelpesters vertellen Baba dat ze de oversteek over de brug mogelijk zullen maken als Baba de draak doodt die ze niet leuk vinden. De drie sponzen zijn grappig en hun dialogen met Baba zitten vol humor, maar ook mysterieus, waardoor je denkt dat er meer aan de hand is dan je verwacht. Het geheel is super charmant en de sfeer is geweldig. Gedurende het verhaal ontmoet je veel eigenzinnige en vermakelijke wezens die eerlijk of manipulatief zijn en die willen dat Baba voor hen werkt, zodat ze hun agenda erdoor kunnen krijgen. Dit draagt bij aan een geweldig verhaal waarbij je constant tussen de regels door moet lezen om te begrijpen wat waarheid is en wat leugens zijn. Ik hou van verhalen vertellen waardoor ik mijn tong in mijn mond houd, en als het zo goed is gedaan als hier, is het een traktatie.

Zoals gezegd staat het verhaal vol met keuzes die Baba moet maken. Aan deze keuzes is een ware betekenis verbonden, omdat ze Baba tot een slecht schepsel kunnen maken, of een goed schepsel. Er zijn constant grote en kleine beslissingen die ze moet nemen die van invloed zijn op welke vaardigheden ze kan ontgrendelen, wat best cool is. Het doet een beetje denken aan de lichte en donkere kant in Knights of the Old Republic, waar iemands moraliteit voordelen ontgrendelt die alleen beschikbaar zijn voor degenen die goed of slecht zijn. De keuzes waar men voor staat zijn talrijk en van wisselend belang. Misschien ontmoet je een Myth Queen die de wereldheerschappij wil overnemen, een beetje op scherp wil zetten. Je kunt haar helpen door haar mieren door het bos te laten trollen, of je kunt ervoor kiezen om haar mierenhopen te vernietigen, waardoor haar plannen worden teruggedraaid. Er zijn honderden van deze keuzes in het verhaal, en de bewoners van de wereld zullen ook met Baba omgaan op basis van hoe goed of slecht ze is, en dat is cool. Zelf speelde ik een goede Baba, vooral omdat ik het over het algemeen moeilijk vind om slechte daden te plegen in games. Ik werd echter verleid om een paar daden te doen waar ik achteraf niet trots op ben, maar dat is ook een bewijs van het goed geschreven script van de game, waarbij je gewoon moet zien wat er gebeurt als je de vogel die in de bosbodem is gevangen niet neerschiet.

De spelmechanieken zelf lijken veel op andere games met een open wereld. Je wordt losgelaten in de wereld van Blacktail en moet dan op verkenning. Het is mooi en kleurrijk, met veel verschillende gebieden zoals bossen, moerassen en ruïnes. Het is allemaal charmant en heeft persoonlijkheid. Je moet je eigen stokken en stenen vinden om pijlen te maken om jezelf mee te verdedigen. Je kunt in het begin maar een bepaald aantal pijlen dragen, maar je ontgrendelt om onderweg meer te dragen. Je krijgt meer vaardigheden naarmate het spel vordert, en je hebt ze nodig omdat je anders doodgaat. Vaak. Je kunt gele bloemen plukken, die je overal in vazen zet. Als je dat hebt gedaan, is dat de plek waar je herrijst als een andere goblin te dichtbij is gekomen. Ik ben niet echt een fan van deze manier van doen, omdat je veel vooruitgang kunt verliezen. Het is vergelijkbaar met hoe je het in veel Souls-achtige games doet, en ik heb die manier om de dood frustrerend te maken nooit leuk gevonden. Maar misschien moet ik gewoon "git gud". Ik denk niet dat deze aanpak past bij een game als Blacktail. Ik verloor op dat vlak herhaaldelijk veel progressie.

In Blacktail moet je alles oppikken wat je onderweg tegenkomt, want alles kan gebruikt worden. Je kunt vaardigheden kopen met alles wat je oppakt. De belangrijkste dingen die je kunt oppakken zijn vaak in kisten, die worden bewaakt door wezens die niet het beste met je voor hebben. Het kan een beetje omslachtig worden om alles op te pakken, en je krijgt een Fallout 4-gevoel waarbij je alle rommel automatisch oppakt, omdat het later zal worden gebruikt om zowel uitrusting als vaardigheden te upgraden. De vaardigheden die je dan kunt kopen zijn upgrades voor je personage. Meer gezondheid en pijlen zijn de eerste dingen die je kunt ontgrendelen, maar later zijn het ook nieuwe aanvallen en vaardigheden die het leven voor Baba een beetje gemakkelijker maken.

Er zijn ook baasgevechten in Blacktail, maar die voelen een beetje onhandig aan, vind ik. Dit zijn kleine puzzels in het algemeen, waarbij je een manier moet vinden om de baas te beschadigen, of anders te maken krijgt met een heleboel extra wezens die de baas kan spawnen. Ze waren niet de leukste die ik heb geprobeerd, maar ik kwam er na een paar pogingen wel doorheen.

Blacktail is een charmante kennismaking, waarbij vooral het verhaal tof is om mee te maken, maar er zijn wel wat kritiekpunten die voor de volgende keer verbeterd kunnen worden als Blacktail een vervolg krijgt. Over het algemeen moet de game echter worden geprezen voor de originaliteit en frisse adem die het naar de open wereldformule brengt.