Wanted: Dead

Degenen onder ons die vóór de nieuwe millennia zijn geboren, hebben allemaal ervaren dat ze een videogamewinkel binnenlopen en verwoed op zoek zijn naar het volgende avontuur om aan te beginnen. Er was een tijd dat we niet met de ene hand op het rek en de andere op onze telefoons konden staan, googlend naar beoordelingen en recensies van de selectie voor ons. Nee, we moesten rondkijken naar de titels met de coolste covers, obscure games waar we nog nooit van hadden gehoord, games die al dan niet een cyber ninja op de cover hadden.

Veel van die games die in de goedkope doos zaten, waren hack 'n slash en het is een genre dat tot op de dag van vandaag springlevend is, met alles van Metroidvania-achtige titels zoals Dead Cells, helemaal tot FromSoftware's Sekiro: Shadows Die Twice . En dat is het ding over dit soort games, we verwachten vandaag zijdezachte bedieningselementen en perfecte precisie, iets dat een luxe was waar weinigen in het verleden van genoten, maar stel je voor dat we beide zouden kunnen hebben. Wat als het een puur genot was om door hordes vijanden te kunnen rennen en ze met schokkende nauwkeurigheid neer te halen, terwijl al het andere leek op het begin van de 21e eeuw. Eén lange B-film in gameformaat. Met enkele van de slechtste cutscenes die we in de moderne tijd hebben gezien, gênant cheesy dialogen en een verhaal dat rechtstreeks uit de American Ninja -franchise had kunnen worden getild, is Soleil's Wanted: Dead gewoon dat alles en nog wat.

Hier spelen we als een katana-zwaaiende politieagent genaamd Hannah Stone en we maken deel uit van de Zombie Unit, een elitemacht die op het punt staat een enorme samenzwering te ontdekken. We hebben een aantal min of meer competente collega's om ons te helpen, en samen moeten we Hongkong opruimen, dat is veranderd in een hol van criminelen. Het eerste wat er gebeurt, na het ondergaan van een nauwgezet trainingssegment, is dat we sterven. Nu. Het is de eerste keer, maar zeker niet de laatste keer. Onze komende dagen zullen bestaan uit het constant in het gezicht staren van de dood en vaker tekortschieten dan we willen toegeven.

Wanted: Dead is ontwikkeld door voormalige Team Ninja medewerkers, en iedereen die Ninja Gaiden heeft gespeeld, kent de brute uitdagingen die je te wachten staat wanneer je het spel opstart. Het was onze eerste missie en we voelden ons meer dan klaar. We waren vervuld van vreugde, energie en vertrouwen na de boeiende introductie, maar werden snel terug naar de aarde gedropt. We zijn geen held, alleen een kleine weerloze muis tussen uitgehongerde katten. We kwamen amper door de ingang of we werden meteen omringd door meedogenloze schurken die ons neermaaiden in een fontein van bloed en we beseften dat dit een reis zou worden die we nooit zouden vergeten.

Wanted: Dead is in veel opzichten old-school, maar bovenal is het de hoge moeilijkheidsgraad die opvalt en slapende herinneringen weer tot leven brengt. Na een bijna beschamend aantal pogingen lukte het eindelijk, maar het zag er altijd hetzelfde uit. We hebben gestoken, we hebben geschoten, we zijn gestorven. Totdat we er uiteindelijk, met ons hart in de keel, in slaagden om daar als overwinnaar uit de strijd te staan. Een gevoel dat niet in eenvoudige woorden kan worden beschreven, maar gewoon moet worden ervaren. Zelfs met een ploeg van maximaal drie politiecollega's die ons vergezelden, waren de kansen ellendig, meestal minstens een dozijn tegen één. Plus een heerlijke mix van vijanden die van een afstand op ons schoten terwijl hun metgezellen op ons afgingen met hun contactwapens, in een meedogenloze poging om ons voorgoed ten val te brengen.

Naarmate we langzaam maar zeker onze wapens en vaardigheden upgraden, waarbij met name parrying en dodge rolls van vitaal belang werden voor onze voortdurende overleving, begonnen we ons nog steeds zelfverzekerder te voelen en zeker genoeg werd het gemakkelijker, maar zelfs met twee skill trees bijna volledig geüpgraded, was het zeker nog steeds geen wandeling in het park. Wanted: Dead is een brute ervaring, een van de moeilijkste die we in een zeer lange tijd hebben gespeeld, waarbij elke confrontatie heerlijk chaotisch aanvoelt, maar het is ook precies wat de game zo waanzinnig goed maakt.

Het zou ongelooflijk gemakkelijk zijn geweest om het concept te beu te zijn, eend, aan te vallen, te rennen, te sterven in een hagel van kogels. Afspoelen en herhalen. Maar omdat geen twee gevechten hetzelfde zijn, is het een waar genoegen om het op te nemen tegen een schijnbaar eindeloos aantal vijanden en ze voor onze ogen te zien sterven. Dit is waar Wanted: Dead uitblinkt, met meer dan 50 verschillende doodsanimaties, met vliegende ledematen en schedels die breken. Het is gewelddadig en gedurfd. Het is grafisch en, niet in de laatste plaats, creatief. Omdat Hannah gebruik maakt van haar omgeving om innovatieve manieren te bedenken om een leven te beëindigen, zodat je niet verstrikt raakt in een van de meest voorkomende valkuilen als het gaat om hack 'n slash: gebrek aan variatie, waarbij elke strijd en dood uiteindelijk precies hetzelfde voelt.

En over de dood gesproken, naar onze mening is een van de meest irritante onderdelen van een game waar je sterft vaak opnieuw moeten beginnen, dezelfde koers opnieuw moeten lopen, steeds dezelfde vijanden doden, maar dankzij de prachtige gevechten weet Wanted: Dead hier ook mee weg te komen. Niet opnieuw hoeven beginnen waar we stierven, bouwt ook voort op het retrogevoel, waar autosave slechts een naïeve droom van de toekomst was. Maar zelfs als de combat de kern van de game is, het brood en de boter, moet er nog steeds iets zijn dat losbreekt. Een ademruimte en tijd om de gehavende triggervinger te laten rusten en aan opties is hier zeker geen gebrek. 16-bit mini-games, karaoke, ramen, koken tv en katten. Het is er allemaal voor afleiding tussen de bloedige confrontaties.

Alles in Wanted: Dead is over-the-top. Het is clichématig, het is opzettelijk belachelijk en een duidelijke knipoog naar een vervlogen tijdperk. Een vaak frustrerende ervaring die constante volledige focus vereist, en vanwege de brute moeilijkheidsgraad zal het niet voor iedereen geschikt zijn, maar voor degenen onder ons die lang hebben gedroomd van een herrezen Ryu Hayabusa, is het een geschenk uit de hemel.