Ten Dates

Het is een beetje een jaarlijkse traditie van mij geworden om uit te kijken naar wat Wales Interactive hierna in petto heeft. Elk jaar kijk ik reikhalzend uit naar de volgende full-motion videogame (FMV) waar de ontwikkelaar aan heeft gewerkt, omdat het zo'n uniek concept is dat in deze tijd niet echt wordt verkend door veel gamestudio's over de hele wereld. Daartoe heb ik in de loop der jaren Bloodshore, Night Book, Who Pressed Mute on Uncle Marcus en zelfs de rom-com Five Dates verkend, en nu, net op tijd voor Valentijnsdag, krijgt de laatste van die lijst een vervolg.

Bekend als Ten Dates, vervangt deze titel de online datingscene van het origineel voor die van een persoonlijk speeddating-evenement. Het is hier dat we in de schoenen van Misha of Ryan worden geplaatst en de taak hebben om een heleboel verschillende individuen en persoonlijkheden te ontmoeten en vervolgens een licht gesprek aan te gaan om te bepalen of ze een match voor ons kunnen zijn. Voor iedereen die bekend is met de datingscene, is het een spel vol nerveus ongemak, flirterig gebabbel en vaak echt ongemakkelijke momenten wanneer het duidelijk is dat twee mensen absoluut geen enkele band hebben.

Op typische Wales Interactive manier draait het grootste deel van dit spel om het kijken naar de twee personages die zich verbinden en delen vanuit een derdepersoonspositie in de emotionele dynamiek tussen hen. De enige echte tijd waarop je je meer ondergedompeld en betrokken begint te voelen, is wanneer vragen en dialoogopties naar je worden gegooid, waarmee je moet antwoorden en antwoorden op een manier die het personage weerspiegelt dat je portretteert. Je kunt bijvoorbeeld waarheidsgetrouw en eerlijk zijn en oprecht op zoek zijn naar contact met de andere persoon, of je kunt een complete narcist zijn en de meest wrede antwoorden kiezen om te zien hoe dat de algehele uitkomst beïnvloedt - ik zou het niet hoeven te zeggen, maar je zult waarschijnlijk geen tweede dates krijgen met deze methode.

En over tweede dates gesproken, Ten Dates gaat verder dan alleen het speeddate-evenement. Je moet in eerste instantie vijf personen ontmoeten, en dan uit de mensen met wie je duidelijk een basisverbinding hebt, moet je de opties beperken tot twee mensen die je op een tweede date wilt nemen, allemaal voor die tijd hopelijk (ervan uitgaande dat je het niet hebt verknald), kies één persoon voor een derde date. Dit is de enige manier om echt te winnen, want als je de datums verpest, zul je merken dat je een vorm van een game over-scherm krijgt, geschikt voor een verzameling statistieken op basis van je spel. De ware finaliteit komt met het nemen van je relatie met iemand naar de volgende stap en "officieel" worden - hoewel vanuit mijn ervaring met Ten Dates, dit een vrij ongebruikelijke uitkomst is om te bereiken, maar aan de andere kant, misschien komt het niet door hen, maar door mij.

Maar hier begint Ten Dates tegen een paar problemen aan te lopen. Sommige van de dialoogkeuzes en -opties leiden je naar vrij ongewenste resultaten. Op een gegeven moment bevond ik me bijvoorbeeld als Ryan in een spel van 'Two Truths, One Lie', waarbij de opties waaruit ik moest kiezen waren of ik octofobie had (de angst voor de nummer acht), nieuwe drankonderzetters verzamelde of tien uur per nacht sliep. Geen van beide voelde als goede keuzes of plausibele opties, maar ik moest beslissen welke het beste bij dit geval van Ryan paste, wat natuurlijk geen van allen deed. Uiteindelijk zei ik dat ik geen onderzetters voor nieuwtjes had verzameld, omdat dat vreselijk saai klonk, waardoor Charlie Maher (de acteur die Ryan speelt) de taak had om een octofobiepatiënt te portretteren, wat duidelijk een uitdaging was en iets dat gemakkelijk had kunnen worden vermeden met betere dialogen.

Ook ben ik uitkomsten tegengekomen die bijvoorbeeld "uitdaging" zeggen, wat ik interpreteerde als het maken van een wedstrijd van een situatie voor een vriendelijk gebabbel, terwijl in werkelijkheid de uitkomst was om de moraal van de situatie direct in twijfel te trekken, die als vijandig overkwam ondanks dat dat niet mijn bedoeling was. Beide zijn goede voorbeelden van hoe sommige scènes en verhalende draden aanvoelen alsof ze al een bepaalde kant op gaan voordat je zelfs maar een keuze kunt maken, wat de zwaartekracht uit het vertakkende dialoogsysteem haalt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de keren dat je vragen krijgt die zo voorspelbaar en dom aanvoelen dat je eigenlijk geen keuze nodig hebt om verder te spelen.

Ik zal er ook aan toevoegen dat sommige bewerkingen tussen scènes iets te snel en uit het niets opkomen. Je zit bijvoorbeeld midden in een gesprek en dan vindt er een snelle (duidelijke maar duidelijk geprobeerde) knip plaats te vinden en staat de andere persoon gewoon op en neemt een telefoontje aan of gaat naar het toilet. Het voelt veel te geforceerd aan en doorbreekt de onderdompeling van het verhaal aanzienlijk.

Maar alleen omdat het zijn demonen heeft, valt niet te ontkennen dat Ten Dates echt leuk is. Het is ongelooflijk gemakkelijk om erin te komen en te genieten, en je kunt dit spel spelen terwijl je achterover leunt in een stoel en geniet van een lekker drankje. Het is de belichaming van ontspannen zijn terwijl je nog steeds de spanning en meeslepende tonen ervaart die videogames onderscheiden en zelfs boven de manier waarop film en tv een verhaal kunnen overbrengen.

En het is trouwens dat ik mezelf in een beetje een haat/liefde verhouding bevond met Ten Dates. Aan de ene kant blijven mijn eerder opgemerkte grepen doorschijnen, maar aan de andere kant kan het deel van mij dat van een dwaze rom-com houdt, niet anders dan een dwaze grijns over mijn gezicht laten pleisteren terwijl ik luister naar Ryan en Misha die een masterclass van dom flirten opzetten. Als jij ook een fan bent van rom-coms en de typisch voorspelbare en ongemakkelijke humor en het verhaal in dit genre, zal Ten Dates waarschijnlijk iets voor jou zijn, maar als je geen grote fan bent van dit soort verhalen, zal deze Wales Interactive titel de vonk missen die leidt tot een tweede date.