The Whale

Er is niets subtiels aan The Whale, het nieuwste werk van een van de belangrijkste actieve auteurs van de filmwereld, en afhankelijk van hoe je ervoor kiest om het verhaal te benaderen, kan het zowel onmiddellijk walgelijk als onmiddellijk intrigerend zijn in termen van het onderwerp dat het behandelt. Dit is natuurlijk niets nieuws als het gaat om Aronofsky, wiens vorige films bekende stroomgebieden zijn. Weinig andere regisseurs hebben hetzelfde vermogen om zowel te provoceren als te engageren. Mother, Black Swan, The Wrestler en Requiem for a Dream zijn allemaal ongelooflijk bleke, emotioneel resonerende films die hun verhalen overbrengen door een lens van surrealistisch melodrama. The Whale komt in schril contrast veel nuchterder en sentimenteler over, maar ook verpletterend somber in zijn vertolking van zijn hoofdpersonage Charlie.

In wat heel goed zijn laatste levensdagen zouden kunnen zijn, volgen we Charlie, een man met ernstig overgewicht vol zelfmedelijden en verdriet. Niet alleen over de situatie waarin hij zichzelf heeft geplaatst, maar ook over de vele gebeurtenissen die het allemaal hebben gebracht. Dit is een man wiens leven verloren is gegaan door verslaving en bitterheid met een dochter die hem niet langer kan verdragen of verzorgen. Charlie leeft een hopeloos, verdraaiend dagelijks leven en heeft schijnbaar zijn lot geaccepteerd na de zelfmoord van zijn partner. Hij is gewoon aan het einde van zijn latijn. Maar het leven heeft een manier om te verrassen, en dat doet het ook op de donkerste momenten. Een passerende christelijke zendeling die bijna zijn leven redt, gecombineerd met een onverwacht bezoek van zijn dochter Ellie, is het begin van een soort verlossing. Een tweede en laatste kans voor Charlie.

Complex karakterdrama is een thema dat bekend is bij degenen die de carrière van Darren Aronofsky hebben gevolgd. Elk individu wordt gedefinieerd door hun problemen, of ze nu fysiek of psychologisch zijn, en Aronofsky schittert altijd met zijn altijd nauwkeurige vingertopinzicht in zelfdestructieve persoonlijkheidskenmerken. Charlie, op uitstekende wijze gespeeld door Brendan Fraser, biedt een opmerkelijk genuanceerde weergave zonder enige zweem van sensatiezucht. The Whale gaat vooral over menselijke verslaving en de gevangenissen die mensen op verschillende niveaus voor zichzelf bouwen. Het is een zeer eerlijke en uitgeklede productie waarbij de donkere, beklemmende omgevingen eromheen een weerspiegeling worden van de mentale gezondheid van de personages en vooral Charlie.

Het is opmerkelijk hoe goed Fraser's onverwacht warme, veelzijdige optreden The Whale verheft van schittering tot iets uitzonderlijks, en Charlie's oversized figuur staat als een van de meest onvergetelijke personages van het jaar. Maar Fraser staat niet alleen in The Whale en zowel Sadie Sink als zijn dochter als Samantha Mortons als zijn alcoholische ex-vrouw zijn scène-stealers in hun rollen, die het broodnodige contrast en directheid bieden. Sinks gelijkenis met Fraser helpt ook, niet zozeer in de manier waarop de twee acteurs emotie overbrengen door hun ogen, die angstaanjagend veel op elkaar lijken. Het is een ongelooflijk slimme casting die Sink in staat stelt om echt te laten zien waar ze van gemaakt is.

Of je er als kijker voor kiest om met Charlie mee te leven of niet, is zeer individueel en The Whale is geenszins een film die je vrijwillig zou kiezen om achterover te leunen en te kijken. Want zoals met zoveel van Aronofsky's andere werken, is de ervaring voelbaar moeilijk en ongemakkelijk en daagt ons uit om verder te kijken dan onze vooroordelen. Het is een film van hoop die voortkomt uit de donkerste plaatsen, een studie van de menselijke conditie in al zijn gedaanten, en een verwoestend emotionele reis die een blijvende, diep gedenkwaardige indruk achterlaat, zelfs als het niet noodzakelijkerwijs een comfortabele is.