Ride 5

Sportwedstrijden. Het genre waar het mogelijk is om in principe jaar na jaar dezelfde game uit te brengen. Motorgames zijn niet anders geweest en als je me vraagt wat nu het grote verschil is met vijf jaar geleden, kan ik je geen antwoord geven. Maar met Ride 5 lijkt het er eindelijk op dat Milestone een poging heeft gedaan om iets nieuws uit te brengen.

Zoals ik zeker in de review van vorig jaar heb vermeld, is een van de beste dingen van de Ride-serie dat ze niet vastzitten aan specifieke licenties en niet alles hoeven te baseren op een race, serie of fabrikant. Hierdoor kan de ontwikkelaar meer vrijheden nemen met de inhoud in vergelijking met hun andere series, zoals MotoGP, waar alles perfect moet passen bij het raceschema, de teams die meedoen en de rijders zelf. Daarom kunnen ze van de gelegenheid gebruik maken om 44 verschillende tracks te hebben, zowel echte als aangepaste. En er zijn ook meer dan 270 verschillende motorfietsen van verschillende merken (20) en sterke punten.

Milestone maakt hier optimaal gebruik van in de belangrijkste modus van de game, de carrièremodus. Meestal als het gaat om motorsportgames, gaat het erom vanaf de bodem te beginnen en je een weg omhoog te werken. Win amateurraces, kwalificeer je om het op te nemen tegen de grote, sterke racers. Je snapt het wel. In Ride 5 beginnen we natuurlijk nog steeds vanaf nul. We zijn amateurs die op de zwakste fietsen mogen rijden. We brullen weg in een 250cc-kampioenschap met drie races, maar gelukkig komt de upgrade meteen daarna. Het volgende hoofdstuk is het springen naar 600cc met een niet-kampioenschapsevenement van vier races. Doe het goed genoeg en de volgende is ontgrendeld. Dit keer een race tegen een rivaal. Het rivaliserende gebied is iets waar ze zich dit jaar op richten. Hoewel er tijdens de races meestal gewoon een andere kleur voor hun naam staat, zijn er af en toe soloraces tegen deze personages, wat hen ook een persoonlijkheid en achtergrond geeft. Een van de eersten is Charles Nolan, van wie we leren dat hij "Fast Charlie" heet en die domineerde op vier wielen. Nu doet hij een poging op twee en daagt hij uit voor een race op Daytona. De hele carrièremodus is erg diep en kan lang worden gespeeld, vooral met de mix van verschillende motorfietsen, tracks en tegenstanders. Het is verdeeld in vier verschillende acts waarbij je na elke act ook optionele extra evenementen kunt spelen die bij die act horen.

Een andere focus dit jaar is dynamisch weer, dat het voelt alsof alle motorsportgames dat nu hebben. Het is precies hoe het klinkt. Tijdens een race kan het weer veranderen van zon naar regen, bewolkt naar zonnig en andere mengsels. Om daarbij te helpen zijn ze overgestapt op een nieuw systeem voor lucht en wolken. Er zijn nu wolken in 3D, waarmee spelers volgens de ontwikkelaars de wolken van vorm kunnen zien veranderen en hoe ze omgaan met licht, op basis van hun dichtheid. En tuurlijk, toen ik een paar minuten met de motor stilstond en gewoon naar de wolken keek, merkte ik het, maar tijdens het rijden is het niet iets waar ik aan denk. Goede toevoeging, maar niets dat er echt uitspringt.

Aan de technische kant hebben ze ook enkele wijzigingen en verbeteringen aangebracht in de fysica. Ze hebben het veersysteem gereviseerd om de interne componenten te repliceren, een nieuwe gesimuleerde interactie tussen rijder en fiets toegevoegd en er is nu nieuwe fysieke en grafische vervorming van de wielen. Evenals aanvullende dingen. Sommige dingen vallen meer op en andere minder, maar ik zou niet zeggen dat ik een enorm verschil voel in de rit met vorig jaar. Het is echter beter en het is meestal een genot om op de baan te rijden. Ik heb me echter niet gewaagd aan de 24-uurs endurance race die nu mogelijk is. Gelukkig hoeven we het niet allemaal tegelijk te doen, want er zijn opties om tijdens de race op te slaan en later verder te gaan. Deze race is ook beschikbaar om online te spelen met maximaal 20 spelers.

Als het gaat om multiplayer, is split-screen eindelijk teruggekomen. Nu kun je dus weer met een vriendje naast je op de bank spelen. Wat er helaas nog wel is, zijn de computergestuurde racers die nog iets te grillig zijn. Het voelt nog steeds alsof ze mijn renner volledig negeren en recht in mijn reet rijden op een recht stuk of hun beste slide tackle vanaf de zijkant proberen in een bocht.

Over het algemeen is Ride 5 een stap vooruit voor de serie en het is momenteel de beste game op de huidige consolegeneratie in het subgenre motorracesporten. De verbeteringen aan de presentatie- en carrièremodus zijn uitstekend en op het circuit voelen de motoren, van een Suzuki uit 1981 tot een gloednieuwe Honda, precies aan zoals het hoort.