Of... Soms word ik moe van zombie-reels als ze niet eng of slordig zijn. Als de zombies alleen als willekeurige "schurken" worden gebruikt omdat de filmmaker in kwestie niet de energie heeft om een echte, gemotiveerde, verhaalgedreven dreiging met persoonlijkheid te schrijven – dan word ik moe. Maar nooit anders. Zombies zijn koning. En de aankomende We Bury the Dead ziet er stevig uit. Post-apocalyptische superzombies als bijwerking van een mislukt militair experiment, om het zacht uit te drukken. Ik vind de trailer leuk. Ga!

Zo knus. Zo heerlijk. Zo goed klinkend. De retro-flirt Neon Inferno is een woeste mix van Wild Guns en Contra, met een klein slokje Dick Tracy en Streets of Rage (en Metal Slug) tijdens het mixen – wat het voor mij een van de mooiste verrassingen van het jaar maakt. Het is vanmorgen uitgebracht, ik heb het uitgespeeld en mijn recensie is hier te vinden: Ga!

Donderdag volgende week is het moment. Dat betekent de release van Straight 4 Studios ' langverwachte racesimulator die DNA deelt met Project Cars 2, Need for Speed: Shift en GTR2, drie games waar ik dol op ben. Ik ben meestal een zwak voor Ian Bells simulators, hoewel verschillende ervan veel kritiek hebben moeten verdragen en ik hier de afgelopen twee jaar naar uitkijk. Het spel is nu hier aangekomen en ik ben het nu aan het installeren, om de komende week in een Lister Storm door te brengen. Ik laat je eerst op vrijdag snel wat indrukken en wat Racing Dreams-video's zien, en daarvoor zal ik stil zijn – zoals ik de uitgever heb verteld. De recensie verschijnt pas op de releasedag van de 25e.

Leuk-leuk-leuk... Drumeo's briljante videoserie waarin ze grote sterren dwingen om Battery-leden te worden om nummers te interpreteren die ze nog nooit eerder hebben gehoord, blijft heersen. Als laatste is de 30 Seconds oude man Shannon Leto, die een Alter Bridge-klassieker speelt en ondanks een voorzichtige start het echt heel goed doet. Het meest indrukwekkende aan al deze video's is dat drummers zulke bekwame muzikanten zijn dat ze het nummer zo goed aanvoelen dat ze stops, pauzes, bruggen en alles daartussen zetten op een manier die vaak als valsspelen aanvoelt (ook al weten we dat het niet zo is, ze zijn gewoon absoluut wereldklasse). 

Ahh, Goo Goo bezoekt NPR Music om een klein Tiny Desk Concert te spelen en hoewel ik deze band al 20+ jaar niet actief heb geluisterd, ben ik echt dol op Dizzy Up the Girl (1998). Een fantastisch FM-rockalbum met verschillende ongelooflijke, memorabele, opmerkelijke nummers. In dit unplugged concert hebben ze een extra onvoorzichtige pianist bij zich die tijdens Slide (waarmee ze beginnen) 14 keer verkeerd speelt en Rzeznik soms wat slordig is, sommige partijen overslaat maar nog steeds goed klinkt. Ik vind de selectie nummers ook leuk, Feel the Silence is geweldig en Iris is van nature zelfgeschreven.