Severance: Seizoen 2

Het moet misschien meteen vanaf het begin gezegd worden dat ik van Severance hou. Dat is niet voor iedereen zo. Hoewel sommigen misschien het gevoel hebben dat de show te veel terughoudend is met belangrijke onthullingen over de meest cruciale elementen van het plot, of worden uitgeschakeld door de spannende mix van gitzwarte humor en soms bijna Lynch-achtige sfeer, staat het totale pakket, het hele eerste seizoen, voor mij persoonlijk als een van de sterkste tv-series van de afgelopen jaren.

Het tweede seizoen is momenteel een handvol afleveringen van de weg, maar ik heb het seizoen gisteravond afgemaakt met mijn vriendin, die net zo'n grote fan is als ik, en toen de aftiteling van de laatste aflevering rolde, was het opnieuw overduidelijk dat Ben Stillers dystopische, bizarre, griezelige en grappige pseudo-Hitchcock-universum nog steeds een van de meest meeslepende is waar je in de buurt kunt komen.

Zonder al te veel weg te geven, begint het tweede seizoen van Severance precies op de hielen van de huiveringwekkende finale van het eerste seizoen. Mark en zijn bedrijf slaagden er uiteindelijk in om de barrière tussen hun "innie" en "outie" persoonlijkheden kort te doorbreken, en brachten die paar minuten door met het waarschuwen van iedereen die ze konden over hoe de werkomstandigheden echt zijn in Lumon's gesloten Severance -sectie, waar de lift naar beneden werknemers direct scheidt tussen een privé- en een werkpersoonlijkheid - twee verschillende versies van dezelfde persoon, gescheiden door een klein apparaatje in de hersenen.

Dit betekent dat, ja, de eerste helft van het tweede seizoen bijna volledig wordt besteed aan het afhandelen, verwerken en herhalen van de seizoensfinale, een zet die doorgaans zelfs het meest verfijnde verhaaltempo kan doen instorten. Het gebeurt hier ook, een beetje, en een paar afleveringen in je zou willen dat Stiller en zijn bedrijf in een iets pittiger tempo bewogen. Gelukkig blijft dat niet zo, en naarmate het seizoen naar de climax toeloopt (ik heb maar zes van de zeven afleveringen gezien) naderen we opnieuw een afgrond, waarbij we de kijker belonen met een iets huiveringwekkender tempo.

Maar bovenal "wint" Severance door ons een verblijf te geven in de vreemde, urgente en uiterst meeslepende wereld die zijn centrale drijfveer haalt uit de mysteries die onopgelost en onbereikbaar blijven. Zo kan het natuurlijk niet verder, en nu het seizoen ten einde loopt, zijn er nog steeds cruciale vragen over wat er echt aan de hand is. Het lijkt niet op een Lost -achtige situatie waarin de narratieve structuur plaagt met de illusie van antwoorden, om vervolgens iets te lang aan te slepen. Integendeel. Severance is veel eleganter met zijn verhalende broodkruimels, en die elegantie verweeft zich naadloos in elke dialooguitwisseling, en ook in elke aflevering van het nieuwe seizoen.

Dat is de grote aantrekkingskracht van de show in het algemeen: elegantie. Elk gesprek zindert van spanning, elke scène druipt van identiteit en spanning. Waar we vanaf hier naartoe gaan, ik heb gewoon geen idee, en dat is het hele punt. Het is onmogelijk te zeggen of Stiller en zijn bedrijf drie keer op rij "bliksem in een fles" kunnen vangen, maar ze hebben het zeker weer gedaan, en Severance blijft de sterkste kaart van Apple TV+.