Cobra Kai: Seizoen 6 - Deel 3

Ik vind Cobra Kai momenteel een van de meest interessante series op televisie. Deze serie slaagde erin om deThe Karate Kid franchise weer in de schijnwerpers te zetten op manieren die velen nooit hadden verwacht, en deed dit door een verhaal te vertellen dat begon als een echt meeslepend en herkenbaar grassroots-avontuur dat sindsdien een belachelijk wereldwijd verhaal is geworden dat bijna aanvoelt als een soapserie. Ik ben ervan overtuigd dat Cobra Kai begon als een kwaliteitsserie, maar in de loop der jaren zijn genialiteit en charme een beetje heeft verloren naarmate het verder en verder in domheid struikelde. En toch, ondanks dat ik dit geloof, kan ik geen genoeg krijgen van deze show. Showrunners Josh Heald, Jon Hurwitz en Hayden Schlossberg hebben met dit idee de spijker op de kop geslagen, maar de vraag is nu of ze erin geslaagd zijn om Cobra Kai op een hoogtepunt af te sluiten of in plaats daarvan op een manier die het huidige traject weerspiegelt.

Dit zesde seizoen, dat frustrerend genoeg in drie delen is opgesplitst, is in de beste tijden ongelijk geweest, en eerlijk gezegd vond ik dat het tweede deel ontbrak op de plaatsen waar Cobra Kai vaak uitblonk. Zeker, er was geweldige actie met goed gechoreografeerde scènes, maar tegelijkertijd bereikten de kinderachtige vetes niveaus die gewoon vermoeiend werden en de schurken en antagonisten verloren echt hun charme nadat ze de afgelopen zeven jaar dezelfde doorn in het oog van Daniel LaRusso en Johnny Lawrence waren. De kleinschalige, dwaze ruzies en hatelijke prikken uit de eerdere seizoenen gingen verloren in de nasleep van moorden, immense corruptie en helden die werden opgesloten in ondergrondse hondenkooien. Het werd waanzin die afbreuk deed aan de vechtsportactie die we kennen en waar we van houden en er waren veel momenten dat ik geen woorden had voor de richting die het verhaal opging.

Gelukkig kan ik meteen stellen dat Part 3 een veel gerichter en geworteld verhaal is. Er zijn momenten die gewoon weer hilarisch dwaas zijn, en ook enkele cringey en domme elementen, maar het grootste deel van het verhaal gaat over karate en de bende die zich voorbereidt op het Sekai Taikai -toernooi, dat opnieuw wordt opgestart en zal plaatsvinden in de Valley - zoals alles tegenwoordig lijkt te zijn... Het is een meer emotioneel verhaal dat de verschillende verhalen tot een strakke strik probeert te binden, maar het heeft ook een duidelijke focus, en dat is op de volwassenen. William Zabka's Johnny en Ralph Macchio's Daniel staan centraal en stuwen een verhaal voort dat de jonge cast vaak op de achterbank zet, ongeacht of het op of naast de toernooimatten is.

Deze focus laat Zabka en Macchio schitteren, maar het gaat ten koste van het feit dat je begint te vergeten dat personages als Xolo Maridueña's Miguel, Mary Mouser's Samantha, Tanner Buchanan's Robbie en Peyton List's Tory ooit een kernpunt van Cobra Kai waren. En dan hebben we het nog niet eens over veel van de extra ondersteunende sterren, die in deze laatste reeks afleveringen aan de wolven worden overgelaten. Ik heb in eerdere gedachten over seizoen 6 vermeld dat sommige personages deze keer als een bijzaak aanvoelden, en Part 3 bevestigt dat gewoon. Ik denk ook dat deze nadruk en schijnwerpers op de volwassen cast duidelijk maken dat ze zelf niet bepaald de sterkste artiesten zijn. Het emotionele bereik van sommige van deze acteurs voelt op zijn best beperkt, en ik zou zelfs zo ver gaan om te zeggen dat Zabka de beste van het stel is, veel zegt over de uitvoeringen deze keer.

Bovenop de ongelijke uitvoeringen en een plot dat soms vreemd aanvoelt van waar Cobra Kai begon - een plot dat nog steeds vol zit met de kenmerkende cheesy dialogen - de manier waarop dit laatste deel onbeschaamde fanservice levert, wreef me ook niet bepaald op de juiste manier. Cobra Kai is dit nooit uit de weg gegaan, maar het leek ongebruikelijk en zelfs een beetje verkeerd om getuige te zijn van een versie van Pat Morita's Mr. Miyagi die samen met Macchio hordes op The Karate Kid geïnspireerde skeletaanvallers afweerde. De erfenis van Miyagi die deze show altijd heeft doordrongen, is nog nooit op deze manier gepresenteerd, en het is duidelijk waarom dat het geval was.

Maar hier wordt het echt raar. Hoewel dit laatste seizoen van Cobra Kai naar mijn mening het zwakste tot nu toe was, is het ook, zoals elk seizoen ervoor, nog steeds moeiteloze en vermakelijke televisie waar je niet van weg wilt kijken. Elke keer dat er iets belachelijks gebeurt en je over de rand probeert te duwen en stopt met kijken, vindt er een plotwending plaats die je weer naar binnen trekt. Natuurlijk, de VR-trainingsscène die meer past bij Back to the Future en de jachtexplosie die aanvoelt alsof hij uit een aflevering van Baywatch is gescheurd, zijn enkele van de laagste dieptepunten van het seizoen, maar als het er weer op aankomt, wanneer de lichten dimmen en de camera's op de karatematten zijn gericht, Cobra Kai, zoals het altijd heeft gedaan, schittert als een diamant.

Het is niet het perfecte einde, en het is er ook niet een die zonder problemen is, in feite heeft het er veel, maar deze laatste reeks afleveringen van Cobra Kai zijn vooral vermakelijk, en gezien het erfgoed van de serie, is dat ongeveer alles wat je zou kunnen vragen.