Daredevil: Born Again - Seizoen 1

Hoewel de meeste mensen het erover eens zijn dat het universum van Netflix vol teleurstellingMarvel en zat, waarbij Iron Fist en The Defenders als bijzonder slecht opvielen, is de liefde voor de prestaties van Charlie Cox als Daredevil vrijwel universeel. Nee, niemand kiest de verschillende seizoenen van de show uit als Emmy-waardige klassiekers, maar ijzersterke superheldentelevisie? Ja, daar lijkt een relatief brede consensus over te bestaan.

Dat is de reden waarom het Cox's Daredevil was dat de meeste mensen rouwden om het verlies toen de samenwerking tussen Netflix en Marvel stukliep, en waarom er enorme vreugde was toen hij officieel de enige werd die zich bij de bredere MCU voegde.

Het gebeurde eerst via Spider-Man: No Way Home, daarna in She-Hulk, maar nu serieus via Daredevil: Born Again, een MCU-serie die officieel nieuw leven blaast in de kleine microkosmos van Daredevil, terwijl het ook een soort defacto voortzetting is van het algemene kaderverhaal van het Netflix-tijdperk.

Dus laten we ter zake komen; is dit een waardige voortzetting van de soms behoorlijk geweldige Netflix-seizoenen? Ja, dat is het in meer dan één opzicht, omdat Born Again vrijwel de draad oppikt, zowel tonaal als meer pragmatisch, van de Netflix-seizoenen, en ons een onvoorwaardelijk vervolg geeft dat uit vrijwel dezelfde mal is gesneden. Vincent D'Onofrio als de Kingpin ? Ja, hij is weer de centrale schurk. Een somberdere weergave van New York dan de helderdere producties van de MCU-serie? Ja. En meer focus op low-tech, brute en kinetische vechtscènes met verschillende wilde one-takes? Zeker weten. Met andere woorden, het is er allemaal, alles wat Cox' interpretatie van het personage energie gaf.

Er zijn kleine hobbels in de weg, daar bestaat geen twijfel over. Of het nu gaat om reshoots of problemen achter de schermen, er zijn verschillende geestdodend slechte stukken CG-graphics die anders goed gechoreografeerde actie echt ondermijnen, en in de eerste aflevering wordt een anders emotioneel harde sequentie verpest door verrassend middelmatige montage en strategische positionering van de personages. Naarmate het seizoen vordert, zijn er minder van dergelijke haperingen, maar ze leiden af als ze zich voordoen en laten het lijken alsof het postproductieproces onnodig is gehaast.

Dat gezegd hebbende, de pijlers van Daredevil zijn er nog steeds, dus Cox, D'Onofrio, Deborah Ann Woll als Karen Page, en een sterke ondersteunende cast die zichzelf een beetje te serieus neemt (dit is een show die grotendeels verstoken is van de klassieke Marvel oneliners), maar geloofwaardig en goed geschreven zijn. Ja, hier en daar sluipt wat CW-achtig melodrama binnen, vooral in de alledaagse uitwisselingen, die in hun veronderstelde algemeenheid bijna karikaturaal kunnen lijken, maar het is een goed geacteerde serie, daar bestaat geen twijfel over.

Je zou kunnen stellen dat Born Again niet echt probeert het hele concept of kader van de serie vooruit te stuwen, omdat dit eigenlijk meer van hetzelfde is, in toon, in benadering en in verteltechniek. Maar tegelijkertijd krijgt vooral Charlie Cox de kans om definitief te bewijzen dat het echt zijn versie van Daredevil is die zo meeslepend blijft, en of het nu binnen of buiten de MCU is, daarom heeft de serie zulke toegewijde fans. Born Again is dan ook een waardig vervolg dat, ondanks een paar struikelblokken hier en daar, erin slaagt de kleine Hell's Kitchen microkosmos te versterken als een gedenkwaardig onderdeel van de nu nogal kosmische MCU.