Stick: Seizoen 1

Sinds Ted Lasso (tijdelijk...), is Apple TV+ wanhopig op zoek naar een feel-good comedyshow in zijn portfolio. Jason Segel's Shrinking heeft tot nu toe bewonderenswaardig werk geleverd, maar het heeft de immense populariteit van Ted Lasso niet helemaal waargemaakt. Het is duidelijk dat Apple op zoek is naar een manier om dit te corrigeren en opnieuw gebruik te maken van het immense publiek dat dol is op de show, en dit heeft zonder twijfel geleid tot de creatie van Stick.

Deze show volgt Owen Wilson's Pryce "Stick " Cahill, een gepensioneerde PGA Tour golfer die na een reeks emotionele ontberingen op de bodem van het vat belandt. Net als alles verloren lijkt te zijn, ontdekt de altijd positieve ex-atleet een jonge en zeer getalenteerde golfer gespeeld door Peter Dager, en dit leidt ertoe dat Pryce op zoek gaat naar ondersteuning en coaching van Dager's Santi Wheeler in een poging om door te breken in de wereld van professioneel golf. Deze reis is verre van zo eenvoudig als het lijkt, want op een typische Ted Lasso manier zijn er emotionele wendingen, verraad en nieuw leven ingeblazen relaties, onverwachte waarheden, en dat alles met behoud van een charmante en positieve houding die de voetbalcoach van Jason Sudeikis heel, heel trots zou maken.

Je zou kunnen denken dat de constante verwijzingen naar Ted Lasso een beetje veel zijn, maar de parallellen tussen deze twee shows zijn heel duidelijk. Het is zowel heerlijk als zoet entertainment waar je jezelf urenlang kunt verliezen. Er is hilarische en geestige komedie ingebakken die je zal laten grijnzen en glimlachen, uitvoeringen die charismatisch en soms hartverscheurend zijn, er zijn episodische thema's die de kernemoties willen verkennen en zelfs proberen mensen te leren hoe ze ermee om moeten gaan, en dat alles bovenop het hebben van een kerncast die door het ontwerp zeer divers en uniek is. De formule van Ted Lasso heerst hier, ook al staat Stick op eigen benen, vooral dankzij de fantastische inspanningen van Wilson.

De komische acteur valt op in deze show en levert een prestatie die met kop en schouders boven de mensen om hem heen uitsteekt. Zijn personage is herkenbaar en grappig, maar tegelijkertijd bereden met zoveel schuldgevoelens en verdriet dat je zijn slechte beslissingen en motivaties soms wilt verontschuldigen. Dit is een rol die aanvoelt als gebouwd voor Wilson, en hij steelt echt de show in deze serie en levert zijn beste prestatie in jaren.

De rest van de cast is niet traag, maar ze verbleken wel in vergelijking met Wilson. Dager onderscheidt zich als een betere golfer dan hormonale tiener, Mariana Trevino vervult haar taken als zorgzame moeder, Lilli Kay is prima als de onruststoker Zero, en Marc Maron is bijzonder effectief als de knorrige maar humoristische voormalige caddie Mitts. Maar hoewel de rest van de cast prima is, realiseer je je pas wanneer Timothy Olyphant lijkt te dienen als een beetje antagonist van Wilson's Pryce dat de hoofdrolspeler en zijn aartsvijand een stuk beter zijn dan de rest, wat vooral in de tweede helft van het seizoen een grote inspanning levert.

Anders is de komedie effectief in Stick, de plotrichting, het verhaal en de dialoog werken goed, en zoals je zou verwachten en hopen van een Apple TV+ -serie, de cinematografie, camerawerk, montage, locatiekeuzes, het is allemaal van topklasse. Wat me soms op het verkeerde been zette - en ik loop het risico hier regressief en anti-woke te klinken - zijn de constante inspanningen om de kijkers krachtig voor te lichten over persoonlijke identiteit en genderfluïditeit. Ik heb er geen probleem mee, en vind het zelfs verfrissend dat een show vooruitstrevend kan durven zijn in de manier waarop het zijn personages presenteert, maar wanneer er momenten zijn op een bijna episodische basis waarop het je probeert te informeren over hoe transgenderisme werkt, bijvoorbeeld, en ook op de een of andere manier proberen dat te koppelen aan een verhaal over een jonge golfprofessional, Het werkt gewoon niet en lijkt enorm misplaatst en ingeklemd vanwege de frequentie waarmee het gebeurt. Het haalt de focus weg van de komedie en het lichte karakter, omdat het ineens wil dat je Stick ziet als een politiek vat en meer dan alleen een positieve en charismatische golfcomedyserie.

Dus ook al zijn er momenten die onnodig aanvoelen en er is duidelijk een beetje een gebrek aan originaliteit in het uitgangspunt, voor het grootste deel is Stick een triomf als show. Het is gewoon plezierige en gemakkelijke televisie die geworteld is en op zijn best is wanneer Wilson de kans krijgt om de scène te stelen en wild te worden. Net als Ted Lasso en zijn voetbalinspiratie, zal het ook golffans vermaken, maar verwacht geen erg authentieke weergave van de sport, want het neemt op heel veel plaatsen vrijheden. Toch mag dit geen afbreuk doen aan het feit dat Stick een andere kwaliteitsserie is in het portfolio van Apple TV+.