Sinners

"Sammy!"

Die eerste jumpscare, die eerste hausse in het theater, wierp me terug zoals weinig films hebben gedaan en dwong me te beseffen dat ik me moest concentreren op wat er voor mijn ogen gebeurde. Om Sinners te ervaren, de nieuwste kaskraker van Ryan Coogler.

Toen ik nogal laat naar Sinners kwam, kreeg ik een beetje een ander perspectief dan iemand die het openingsweekend van de film bekijkt. Ik was me bewust van de grote hype die met deze film gepaard ging en was bang dat het hem zou verstikken. Kom op, hoe goed kan een vampierfilm echt zijn? Michael B. Jordan die het hele Tom Hardy in Legends-optreden deed, klonk leuk, maar ik ben altijd sceptisch wanneer er te veel hype naar me toe wordt geduwd via sociale media en mond-tot-mondreclame.

Met Sinners is de hype echter goed gerechtvaardigd. De horror van Ryan Coogler die zich afspeelt in het Mississippi uit het Jim Crow-tijdperk, gecentreerd rond een groep mensen die proberen te genieten van de openingsavond van een nieuwe locatie wanneer vampiers er alles aan doen om de festiviteiten te bederven, druipt van smaak, originaliteit en opwinding vanaf de eerste frames. De film straalt een gevoel van zorg en creativiteit uit op elk moment, elke keuze, en nodigt je uit om erover na te denken, net zoals Coogler er duidelijk over heeft nagedacht. Het is niet bang om dingen te laten zitten, om je te laten genieten van de tijdsperiode en de setting die Coogler tot leven heeft gebracht.

Na een introductie die je eraan herinnert dat ja, vampiers zullen op een gegeven moment komen, worden we getrakteerd op een groot deel van de scène-setting. We maken kennis met Sammy, een predikantenzoon die ervan droomt bluesmuzikant te worden. We maken ook kennis met de Smokestack Twins, de personages van Michael B. Jordan in de film. De tweeling voelt zich zo gevestigd dat het moeilijk te geloven is dat er nog geen film over hen is gemaakt. Je kunt niet echt zeggen dat je hun like nog niet eerder hebt gezien. Smoke, de oudere broer, is stiller, ruiger dan zijn charmante broer Stack, maar de manier waarop Jordan moeiteloos tussen de twee lijkt te schakelen, dwong me mezelf eraan te herinneren dat het maar één acteur is die ze allebei speelt. Jordan heeft ook fantastisch werk geleverd door hen het gevoel te geven dat broers, die vele levens hadden geleefd vóór de gebeurtenissen in de film, door hen allemaal heen op de heup zaten. Er is daar een gevoel van oprechte liefde, dat moeilijk te creëren kan zijn, aangezien je de tweeling vaak uit elkaar moet houden om te voorkomen dat je geld uitgeeft aan effecten.

De rest van de voorstellingen in Sinners zijn al even vlekkeloos. Miles Caton is een ster in wording en houdt zich gemakkelijk staande met zwaargewicht acteurs, net zo moeiteloos als Dominic Sessa deed in The Holdovers. Hailee Steinfeld is erg goed als de afgewezen minnaar van Stack, maar misschien had ik graag meer van haar gezien in de vroege stadia van de film. Wunmi Mosaku is een briljante, geaarde aanwezigheid in de film die voldoende kennis heeft van vampiers om ervoor te zorgen dat we niet naar het scherm schreeuwen en onze helden vertellen dat ze knoflook en zilver moeten gebruiken. Delroy Lindo is een scène-stealer als Delta Slim, maar de echte ster buiten Jordanië is Jack O'Connell als Remmick, de hoofdhoncho van de vampierdreiging en een man die op bepaalde punten net zo dreigend als vertederend kan zijn.

Misschien is de eerste helft van de film, voordat Remmick besluit ieders avond te verpesten, de beste helft, en we hadden er meer van kunnen hebben, maar O'Connell is gewoon zo goed in deze rol dat de film zonder hem wat leeg zou aanvoelen. Naarmate Sinners vordert en we midden in de actie komen, wordt het echter duidelijk dat Coogler misschien meer heeft afgebeten dan hij kan kauwen. De tweeling krijgt een gangsterachtergrondverhaal, nadat ze hebben gestolen van zowel de Ierse als de Italiaanse maffia, wat ertoe leidt dat ze in heet water terechtkomen voordat bovennatuurlijke wezens verschijnen om te proberen hun bloed af te tappen. De KKK zijn ook aanwezig en voegen nog een andere vijandelijke factie toe aan de mix. Ook is er hun beider relatie met hun respectievelijke liefdesbelangen, naast de constante ondertoon van de ernstige ongelijkheid die in deze periode in Amerika heerste. Meestal jongleert de film met dit alles goed, maar er is een duidelijk gevoel dat Coogler het idee had voor twee, misschien drie films hier, en ze in één verweefde.

In zijn actie is Sinners meestal solide, met uitzondering van één scène waarin onze helden zich verzetten tegen de vampierdreiging, waarin alleen echt Jordan lijkt te bewegen. Alle anderen staan stil en komen af en toe van dichtbij terwijl ze een geweer afvuren en een vampier verwonden zodat Jordan het kan afmaken. Er is een geweldige scène aan het einde van de film die dit grotendeels goedmaakt, maar een paar van de actiescènes voelden een beetje plat aan.

Sinners is een uitstekend tempo, uitstekend geacteerde en uitstekend geschoten film. Het jongleert veel en slaagt er niet altijd in om zijn vele borden draaiende te houden ondanks de introductie van nieuwe, maar de kern van de film is zo fantastisch dat het moeilijk was om het theater uit te lopen met iets anders dan een glimlach op mijn gezicht en de liedjes van de film in mijn hoofd. Een briljante filmische ervaring en een herinnering dat Coogler een van de meest opwindende namen in het moderne Hollywood is.