Splitgate 2

De eerste Splitgate is een van die beloofde verhalen die de gamewereld te bieden heeft, een geromantiseerde dwarsdoorsnede van het leven als een nieuwsgierige beginnende ontwikkelaar die van niets naar alles ging - allemaal dankzij passie, ambitie en enthousiasme. Stanford-studenten en huisgenoten Ian Proulx en Nicholas Bagamian kozen ervoor om een game te ontwikkelen als onderdeel van hun afstudeerscriptie en na zes maanden sleutelen waren ze er allebei in geslaagd om hun respectievelijke favoriete games, Portal en Halo, te combineren en een geheel te bedenken dat eigenlijk heel leuk was om te spelen. Splitgate was echter nooit een sensatie van de ene op de andere dag zoals veel andere indiehits. Het kostte gamers eerder tijd om te beseffen dat de samensmelting van het plaatsen van portals en sci-fi-actie - met een focus op vuursnelheid en constante beweging - erg aantrekkelijk was.

Splitgate 2 werd afgelopen vrijdag uitgebracht na ongeveer 28 maanden ontwikkeling, het is gemaakt in de Unreal Engine 5 door iets meer dan 180 mensen, wat het natuurlijk een game met een hoog budget maakt, vooral in vergelijking met zijn indie-voorganger en zijn niet-bestaande minibudget. Ian Proulx en Nicholas Bagamian zijn nu de hoofden van 1047 Games en de hype voor deze release was geweldig. Ik heb de afgelopen week portalen tevoorschijn gehaald, erin gesprongen om te proberen mijn tegenstanders te flankeren en ik heb daarbij veel plezier gehad.

Het grootste verschil is een afgeslankte focus op portals. In de eerste game vormden portaalsprongen ongeveer 60% van de gameplay-loop waaruit Splitgate bestond, terwijl 1047 Games voor het vervolg duidelijk heeft gemaakt dat het niet meer zo belangrijk is. Als je veel wedstrijden wilt winnen en de tegenstander te slim af wilt zijn, zijn de portalen op zijn zachtst gezegd nog steeds super handig en effectief, maar de focus is veranderd en de game voelt dus nog meer als Halo, meer specifiek Halo 4. Het andere grote verschil is dat Splitgate 2 facties en klassen bevat, en dat er drie in aantal zijn. Aero's zijn de snelste klasse in het spel, bewegen zeer snel en bestrijken in korte tijd grote gebieden, en hun speciale vaardigheden (Rush) laden sneller op en kunnen vaker worden gebruikt dan de andere. Ze zijn echter (uiteraard) kwetsbaarder, als onderdeel van de balans van het spel. De Meridian-klasse is expert in op energie gebaseerde wapens (zeer vergelijkbaar met de Promethean-kanonnen uit Halo 4) en kan hun medespelers genezen, terwijl de Sabrask de 'tanks' van het spel zijn. Langzame verdedigers met meer gezondheid en sterkere schilden.

Een goede zaak die 1047 Games heeft gedaan, ondanks het feit dat het spel in verschillende klassen is verdeeld, is dat ze de verschillen tussen de klassen veel kleiner hebben gemaakt dan wat we in veel andere spellen van hetzelfde type vinden. Er is hier nooit een Hero Shooter-gevoel en je als speler hoeft je speelstijl nooit aan te passen en te veranderen, afhankelijk van welke klasse je tegenkomt, iets waar ik van tevoren een beetje bang voor was. In plaats daarvan gaat de divisie meer over het helpen van je medespelers, aangezien Sabrask-respawns bijvoorbeeld betekenen dat de anderen in je team automatisch kogels bijvullen, terwijl Meridian-respawns betekenen dat je sneller geneest. Dit is een slimme manier om afwisseling en diepgang te creëren zonder nieuwe spelers uit te sluiten die de klassen zelf nog niet kennen en dus automatisch achterop raken, zoals in Valorant of Apex Legends.

De derde grote vernieuwing hier is dat de kaarten deze keer minder verticaliteit bevatten en breder en platter zijn. De basisarchitectuur van de kaarten is meer Call of Duty en minder Halo, om zo te zeggen, wat door de ontwikkelaars werd gemotiveerd als een manier om nieuwe spelers binnen te laten en Splitgate beginnersvriendelijker te maken. Ik begrijp het idee absoluut, maar kan ook niet loslaten dat het de hoge, ruime kaarten waren waar ik tussen verdiepingen sprong die de voorganger deels zo'n ander actiespel maakten. Veel van de nieuwe kaarten (er zijn er 15) voelen deze keer een beetje fantasieloos aan, en het schieten op portalen om 'slechts' naar voren te springen in een vlakke gang met lage plafonds is natuurlijk niet zo aantrekkelijk als 100 meter in de lucht tussen verdiepingen razen.

Het allerbeste deel van dit spel is het gevoel bij het schieten en springen/glijden over de vloer. 1047 Games heeft de oude klassieke stelregel van Jason Jones gevolgd die centraal stond in de ontwikkeling van het vuurgevecht van Halo: Combat Evolved en heeft het gevoel van de wapens, de vuursnelheid versus de bewegingssnelheid en die lonende, glorieuze Starsiege Tribes-sprong zo veel aangescherpt dat ik bereid ben om het gevoel van de game op dit moment de beste in het genre te noemen. Elk wapen voelt zwaar en krachtig aan en heeft net genoeg terugslag om je te dwingen je te concentreren, maar nooit zo veel dat het alleen maar rookt en knalt zoals in Insurgency: Sandstorm. Het bewegingspatroon en het looptempo zijn perfect op elkaar afgestemd en het contrast tussen hoe gewelddadig de kanonnen zijn en hoe kalm het tempo van de sprint is, is natuurlijk extreem goed en voelt erg Halo aan.

De esthetiek is ook leuk, net als in zijn voorganger. De portalen en de manier waarop ze eruit zien (de ene is oranje, de andere lichtblauw) zijn rechtstreeks gestolen uit Valve's Portal-game, terwijl de rest erg doet denken aan Halo. In feite zijn het aanvalsgeweermodel en een van de sluipschuttersgeweren directe kopieën van de UNSC-wapens van Halo, die ik eerder als een eerbetoon dan als diefstal zie, en een gemakkelijk ding om van te houden voor Halo-aanbidders zoals ondergetekende. De kaarten zijn ook kleurrijk en stijlvol, met precies het juiste soort sci-fi-ontwerp. Esthetisch gezien is dit 85% Halo 4 en 15% Apex, en dat is zeker geen slechte zaak. Technisch gezien is Splitgate 2 niet zo indrukwekkend en het grootste deel van deze game ziet eruit als graphics van de laatste generatie, niet in de laatste plaats de texturen en effecten van de krachtigere wapens. Het geluid is des te beter. De effecten zijn muzikaal zwaar en het directionele geluid werkt goed, hoewel het soms niet helemaal werkt omdat de ontwikkelaars schrille menigte aan sommige kaarten toevoegen, wat het gevoel bederft dat je kunt zien uit welke richting de naderende voetstappen komen. Ik hoop dat 1047 dit oplost.

Splitgate 2 is goed, daar bestaat geen twijfel over. Als de eerste game een mix was tussen Halo 3 en Portal, is de tweede een mix van Halo 4 (inclusief Ordinants en Perks) en Portal met een klein beetje Apex tegen het einde van het koken. De gameplay en het wapengevoel zijn bijna perfect, er is hier een hoop variatie en veel inhoud aangezien het helemaal gratis is. Ik hou echter niet van de Battle Royale-modus, omdat de veranderende werelden en de manier waarop de storm uit het niets binnenglipt, een toch al verwarde set-up in de war brengt. Het voelt als een gemiste kans. Hier had 1047 gewoon een storm moeten bouwen, een mooie kaart en 100 mensen moeten inzetten in plaats van te proberen te innoveren binnen een opstelling die op dit moment niet meer innovatie nodig heeft.

Ik zal dit absoluut blijven spelen en hoop dat de buitensporige bundeldeals qua prijs worden afgeslankt en dat de aankomende kaarten weer wat hoogte introduceren. Afgezien daarvan en een zinloze Battle Royale-modus, is het gemakkelijk te zien dat Slipgate 2 erin is geslaagd zijn eigen groove te vinden, ondanks dat het in feite alleen maar goedgekozen onderdelen van zijn concurrenten heeft afgescheurd.