Squid Game Seizoen 2

Hoewel de Koreaanse cinema en televisie de afgelopen tien jaar een grote vlucht hebben genomen in de westerse mediatraditie, was het met name Parasite van Bong Joon-Ho die de komst van het land op het bredere internationale toneel markeerde. Nou ja, misschien niet helemaal. Natuurlijk, Parasite trok een enorm publiek naar bioscopen over de hele wereld en won zelfs cruciale Academy Awards, maar als het gaat om populaire cultuur, is het moeilijk om te concurreren met het enorme bereik en de status van Netflix als een soort digitale commons.

Daarom is Squid Game net zo belangrijk, zo niet belangrijker, en waarom dit tweede seizoen een gigantische mijlpaal is voor de streamingdienst, voor zijn internationale reputatie en natuurlijk voor fans over de hele wereld.

Dat zijn grote woorden, en de discussie die vooral rond de première van de serie een paar jaar geleden woedde, ging vooral over de vraag of de werkelijke kwaliteit van de serie scène voor scène de status van nationaal fenomeen rechtvaardigt. Squid Game was in alle opzichten een solide suspense-serie met een innovatief uitgangspunt dat net duidelijk genoeg was in zijn metaforen, waar de hele confrontatie tussen rijk en arm, bevoorrecht en niet-bevoorrecht een beetje onnauwkeurig lijkt - maar het is moeilijk om weg te kijken als Seong Gi-hun het opneemt tegen vreselijke kansen en het spel verslaat.

Dus dat brengt ons bij dit vervolgseizoen, dat opnieuw, bijna magisch, zowel geschreven als geregisseerd is door dezelfde ene man - Hwang Dong-hyuk - en dat slechts zal worden gevolgd door een enkel extra seizoen, omdat Dong-hyuk heeft besloten dat het Squid Game-verhaal is afgelopen.

Het tweede seizoen begint een paar jaar na het einde van de versie van Squid Game waar Gi-hun won, maar zoals de laatste paar seconden van het eerste seizoen onthullen, wil hij niet genieten van een luxe leven voor al zijn miljoenen, maar in plaats daarvan de middelen gebruiken om het spel op de knieën te krijgen, om de mensen erachter te vernietigen. Zoals de trailers al hebben onthuld, gaat het ook om opnieuw strijden, en hier leren we beide nieuwe 'spelers' kennen terwijl er veel meer aandacht is voor een intense klopjacht achter het gordijn.

In veel opzichten is dit tweede seizoen een soort remix van het eerste, en het is een behoorlijk effectieve manier om op dezelfde iconografie te putten zonder de serie direct te dwingen hetzelfde konijn uit de hoed te toveren. Gi-hun is nog steeds in het spel, er wordt nog steeds een strijd uitgevochten achter het gordijn door zijn trawanten die hem opsporen en proberen te redden voordat het te laat is, en de mysterieuze Front Man zal het spel ten koste van alles blijven runnen. De setting is hetzelfde, maar het wordt nooit een sleur omdat intensiteit, spanning en goed geconstrueerd drama in het verwachte zijn ingebouwd.

Lee Jung-jae is hier nog steeds ronduit sprankelend en beheerst elke scène waarin hij speelt, hoewel zijn personage, Gi-hun, een nogal drastische boog ondergaat die gewoon het gekke, het naïeve en het dwaze uit hem slaat. Hij is rauwer, serieuzer, maar het past bij hem, en hij wordt over het algemeen geflankeerd door behoorlijk geloofwaardige uitvoeringen.

Het is de moeite waard om hier te stoppen, want net als het eerste seizoen lijkt de grootste zwakte van Squid Games die messcherpe balans te zijn tussen slimme satire doordrenkt met zwarte humor en karikatuur en iets geloofwaardiger, gefundeerder en realistischer. Dit seizoen is in alle opzichten donkerder, gemener en richt zich directer op de wanhoop van de deelnemers, waardoor ze een self-fulfilling prophecy omarmen die is ontworpen om te bewijzen dat juist die wanhoop hen 'afval' maakt. Maar te midden van deze mix houdt de show opnieuw vast aan cartoonachtige archetypen en rommelige karikaturen, en hoewel de meeste sterker worden naarmate de show ze blootlegt, kunnen de eerste paar afleveringen een beetje een afknapper zijn, zoals met deelnemer 'Thanos'. Niet alle personages zijn even sterk en ze worden verzwakt door de soms te onnauwkeurige set-ups van Dong-hyuk. Ze zijn gewoon te slecht, te goed, te onspecifiek, te brutaal - er is een gebrek aan nuance.

Dat gezegd hebbende, de remixen van dit tweede seizoen van de beroemde games zijn meesterlijk, en Red Light Green Light is bijvoorbeeld extreem intens, goed geconstrueerd en een studie in goed opgebouwde spanning. Er zijn veel van dit soort scènes in het tweede seizoen van Squid Game, gecombineerd met geweldige muziek en een solide decorontwerp. Verdient de serie het om de wereld in slaap te sussen? Misschien niet, maar tegelijkertijd is het de moeite waard om Dong-hyuk hier te prijzen voor een uiterst persoonlijke visie die heeft geleid tot een goed uitgewerkt verhaal. Squid Game is nog steeds het bekijken waard.