Squid Game: Seizoen 3

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door Squid Game. Voor mij is het de scenografie, gecombineerd met de bijna karikaturale boosaardigheid die optreedt wanneer hebzucht alle andere onmiddellijke instincten mag verteren. Het is een neerwaartse spiraal naar de hel, waar zelfs de beste mensen zich laten corrumperen voor geldelijk gewin.

Maar tegelijkertijd heeft het hele uitgangspunt altijd een houdbaarheidsdatum gehad. De nogal voor de hand liggende symboliek en het enkelvoudige kader zijn zo voor de hand liggend dat, hoewel het tweede seizoen een beetje uitbreidde, we geleidelijk hebben gezien wat het universum van Hwang Dong-hyuk te bieden heeft.

Daarom is het zo verfrissend dat, hoewel Squid Game het grootste succes van Netflix ooit blijft in termen van een aantal parameters, dit het einde is, als er niets anders is, van de hoofdserie. Dit kortere seizoen van slechts zes afleveringen rondt het verhaal van Seong Gi-hun af. En gelukkig eindigen we met een emotionele, intense en goed geconstrueerde knal.

Het derde seizoen gaat verder waar het tweede seizoen ophield. De opstand van Seong Gi-hun is mislukt, The Front Man heeft zich geopenbaard en de spellen gaan door. Tegelijkertijd intensiveert politieagent Hwang Jun-ho zijn zoektocht naar het eiland waar de spelen plaatsvinden, en de Noord-Koreaan Kang No-eul zou uiteindelijk roet in het eten kunnen gooien - de drie afzonderlijke draden komen langzaam samen in twee bijzonder explosieve laatste afleveringen.

Het is moeilijk om de plot of karakterontwikkeling te beschrijven zonder mogelijke spoilers te benaderen, dus laten we zeggen dat de hele brede Zuid-Koreaanse cast nog steeds briljante uitvoeringen levert die balanceren op het scherp van de snede tussen het emotioneel harde en het onwaarschijnlijk karikaturale, alsof het allemaal een soort parodie is.

Helaas kan hetzelfde niet gezegd worden van de westerse "VIP's" die, net als in het eerste seizoen, inchecken om de dodelijke wedstrijden te bekijken. Het is volkomen ongelooflijk dat zulke getalenteerde filmmakers, zowel Zuid-Koreanen als het internationale team van Netflix, alles hebben goedgekeurd, van het script tot de levering hier, en het voelt bijna alsof de regels niet alleen door een AI zijn geschreven, maar ook door een AI zijn uitgevoerd. In feite is het verschil tussen de geloofwaardige vertolkingen van de Zuid-Koreaanse acteurs en de rotzooi die uit de monden van deze VIP's komt zo opvallend dat ik vermoed dat het op de een of andere manier deel uitmaakt van de parodie. Misschien is dat hoe ze ons zien? Hoe dan ook, het is onaanvaardbaar slecht.

Afgezien daarvan zijn het decorontwerp, de muziek en het tempo perfect, waardoor een knaller van een einde ontstaat dat, hoewel het wiel niet echt opnieuw wordt uitgevonden, een gedenkwaardige afsluiting oplevert van een serie die voor velen de geschiedenis in zal gaan - en dat komt ook omdat het weet wanneer het een dag moet noemen.