Star Overdrive

Ik was meteen enthousiast over Star Overdrive toen het in mijn inbox belandde. Die opwinding ging door toen ik dit veelbelovende sci-fi-avontuur laadde, toen ik werd begroet door een aantal briljant gestileerde beelden voordat ik landde in een enorme open ruimte, klaar om te verkennen met mijn vertrouwde hoverboard. Nou, het hoverboard dat ons personage BIOS schonk aan NOUS, het meisje waarnaar hij op zoek is in deze zoektocht.

Sterk geïnspireerd door Breath of the Wild en andere open-wereld sandbox-ervaringen, neemt Star Overdrive de formule van een open wereld vrij voor je om in je eigen tempo te verkennen en voegt er een hoverboard aan toe. Dat klinkt misschien niet als veel, maar het voegt in wezen een traversal-element toe dat qua stijl en glans vergelijkbaar is met het swingen van Marvel's Spider-Man en brengt het naar je reis. Je zult geen uren lopen van punt A naar punt B, maar in plaats daarvan kun je van zandduin naar zandduin springen en je een weg banen over de rode en bruine vlaktes die het overgrote deel van de wereld uitmaken.

Net als in Breath of the Wild heeft Star Overdrive een bovenwereld en kleinere ondergrondse segmenten waar je krachten krijgt zoals een korte aanval op afstand, de mogelijkheid om objecten te grijpen met telekinese en springkussens die je op de grond kunt plaatsen. Met deze vaardigheden kun je door de ondergrondse puzzelgebieden navigeren, die in wezen fungeren als heiligdommen en upgrades voor je personage en bord verbergen. Het zijn goed gemaakte toevoegingen aan het hoofdavontuur, waardoor je precies de juiste hoeveelheid tijd moet pauzeren voordat je de oplossing vindt. Niet te eenvoudig, maar niet frustrerend tot het punt dat je wilt opgeven en gewoon online naar een gids wilt zoeken.

Waar ik de puzzels van de metro - naast de torens en oefeningen verspreid over de kaart - leuk en lonend vond om te verkennen, kan ik niet echt hetzelfde zeggen van de kaart als geheel. De kaart van Star Overdrive is vrij groot en mist variatie in het ontwerp. De mix van woestijn en rood gebladerte is een behoorlijk beeld, maar als je er urenlang doorheen vaart op je hoverboard, verwelkom je de verandering van omgeving in de ondergrondse segmenten. Hetzelfde beeld zorgt ervoor dat de kaart klein aanvoelt, ondanks zijn grootte, en het gevoel van schaal wordt alleen maar verlaagd door het ontbreken van extra elementen in de bovenwereld. Het hoverboard geeft je een gevoel van snelheid, ja, vooral als je het upgradet, maar maakt de snelheid echt uit als ik nog steeds van duin naar duin stuiter voor een langere periode om mijn volgende doel te bereiken? Reizen in Breath of the Wild en vooral Tears of the Kingdom voelde nooit als een karwei, terwijl ik niet hetzelfde kan zeggen in Star Overdrive.

En dat is eigenlijk jammer, want het hoverboard is goed ontworpen. Het begint vrij zwak, maar toch is het erg leuk om over de kaart te boosten en trucs in de lucht te doen. Als je dan meer materialen vindt, kan het spannender zijn om te upgraden dan je eigen personage. De upgrades voor je hoverboard zijn grotendeels afhankelijk van het verzamelen van materialen van vijanden en de flora in de bovenwereld, en deze vervolgens combineren met een onderdeel dat je ondergronds vindt om een bepaald aspect van je bord te verbeteren, van de snelheid tot de balans. In het begin vond ik het hoverboard niet al te lastig om te besturen, maar tegen de tijd dat ik wat onderdelen had toegevoegd, was het een droom om te rijden.

Het hoverboard is echt de piek van Star Overdrive, wat in zekere zin goed is, omdat het hier een beetje het verkoopargument is, maar het zorgt er ook voor dat de rest van het spel aanvoelt als extra, onnodig vet. Het gevecht voelt bijvoorbeeld aan als iets dat niet echt thuishoort, buiten de baasgevechten tegen enorme monsters die - je raadt het al - gebruik maken van het hoverboard. Met behulp van een keytar (keyboard en gitaar) kun je vijanden in het rond slaan met eenvoudige combo's, terwijl het holografische instrument een passend sci-fi "thwum" -geluid maakt. Het soort lawaai dat jij en je vrienden zouden maken als je je in je achtertuin voordoet als Jedi en Sith. Helaas voor Star Overdrive denk ik dat die denkbeeldige spellen betere gevechten hadden. Aanvallen voelen ondanks de geluidseffecten gewichtloos aan, vijanden reageren nauwelijks en je hebt nooit echt het gevoel dat jij of de ruimte-egel waar je tegen vecht de moeite kan nemen om erbij betrokken te raken. Het is in zekere zin een podiumgevecht, en het zorgde ervoor dat ik gevechten zoveel mogelijk wilde vermijden.

Het hielp niet dat in bijna elke gevechtsontmoeting die ik tegenkwam, de game me eraan herinnerde dat ik een zware aanval en luchtaanvallen kon doen. Ik kon geen optie vinden om deze tutorial uit te schakelen, en het verbrak een toch al ritmeloze gevechtsontmoeting. Ik kan me voorstellen dat deze aanmatigende tutorials niet bedoeld zijn, aangezien ik al behoorlijk wat zware en luchtaanvallen had gedaan tegen de tijd dat ze nog opdoken, maar het maakt ze niet minder frustrerend.

Star Overdrive voelt grotendeels aan als een goede demo van een geweldig spel. Er zijn een aantal echt sterke kernelementen, zoals de hoverboard-reis, het mysterieuze verhaal en de visuele stijl, maar deze worden evenzeer gecompenseerd door de negatieven. De sandbox-structuur van Star Overdrive lijkt ertegen te werken, alleen om de positieve punten te verbergen en de levenloze kaart en het gevecht als een beetje groen te laten uitsteken in zijn rode en bruine wereld.