Star Wars: The Acolyte - Beoordeling van de eerste 2 afleveringen: we wachten op een grote wending

Terwijl 'the Filoniverse' zich op verschillende fronten voorbereidt op zijn eigen Endgame met The Mandalorian & Grogu film, komen er eindelijk andere Star Wars projecten op de voorgrond om naam te maken. Toen ik onlangs naar de première van The Acolyte ging in de Callao Cinema in Madrid, vroeg ik me af of het idee van Leslye Headland de verademing zou zijn die het belooft te zijn en, vooral, hoeveel het zou kunnen vertellen als elke aflevering slechts een half uur duurt. Nu ik de eerste twee afleveringen heb gezien, kan ik een aantal van deze vragen beantwoorden en andere aan de orde stellen.

Het meest geroemde aan de show is dat het voornamelijk gaat over een seriemoordmysterie. En dat het plaatsvindt in de tijd van de High Republic, een eeuw voor The Phantom Menace. En dat het zogenaamd wat donkerder zal zijn, zowel wat betreft het moordthema als de opkomst van de donkere kant van de Force.

Ik ga de gebeurtenissen van deze afleveringen hier niet uithollen, maar ik moet nu al mijn belangrijkste indruk delen: The Acolyte moet zijn kaarten dicht bij zich houden om me tegen het einde van het seizoen echt te verrassen. Ik zeg dit omdat, hoewel het mysterieus begint, veel van het mysterie al in deze eerste twee bedrijven is opgelost of afgezwakt, dus ik stel me voor dat het een spel van misleiding speelt om me later te verrassen. Sterker nog, als je nog niet in een van de series hebt gelezen, raad ik je aan om zo door te gaan, want het mysterie dat het vanaf het begin probeert op te roepen, is al gestript in de synopsis zelf.

In ieder geval heeft iemand opdracht gegeven voor een reeks moorden onder de hoogste rangen van de Jedi Order, en het is aan de Order zelf, met Lee Jung-jae's Master Sol aan het roer om persoonlijke redenen, om het onderzoekswerk in de zuiverste CSI-stijl te doen. Het wie en hoe van de eerste twee moorden wordt schijnbaar onmiddellijk opgelost, dus het meest interessante voor nu zal zijn om het waarom te achterhalen. Dat is de echte intrige van deze serie: de Jedi deed iets heel ergs toen de hoofdpersoon een kind was, en de echte nieuwsgierigheid ligt in het ontdekken wat er toen gebeurde en hoe die daden alles in toom hielden waar de befaamde Order voor stond in deze tijden.

Ik hou van het verhalende tempo, vooral in de eerste aflevering, en het contrast tussen de rollen van de verschillende personages. Meester Indara (Carrie-Anne Moss) komt voor mij een beetje te "Trinity met een lichtzwaard" over, hoewel dat precies is wat de showrunner en regisseur van deze twee afleveringen wilde, maar op een gegeven moment dacht ik: "als zij de schorpioentrap doet, ben ik op en ga ik weg". Dat gezegd hebbende, geeft ze wel een goed voorbeeld van haar kracht en meer een vechtsportstijl.

Mijn favoriet is echter Dafne Keen's Padawan Jecki Lon, een zeer jonge leerling die even sluw als wijs is, ergens tussen de jongere Ahsoka uit The Clone Wars en Omega uit The Bad Batch, maar met haar eigen charme en nauwkeurigere observaties. Bovendien weet ze altijd hoe ze Charlie Barnett's Yord Fandar in bedwang moet houden, haar overvloedige, door regels geobsedeerde Jedi-sidekick, die begint als clown maar ook snel werkt met het gevoel voor humor van deze show (ik geef het toe: ik giechelde om het "wie is hij?" stukje).

In feite begint de cast in deze twee afleveringen heel goed samen te komen, geleid door een kameleonachtige Amandla Stenberg die, zo te zien, een grote rol moet hebben gespeeld bij het oplossen van haar dubbele optreden en als beste uit de bus komen. We zullen zien naarmate de afleveringen vorderen.

Een andere opmerking die het begin van The Acolyte ons achterlaat, is dat het goed gemaakt is. Het is niet weer een Obi-Wan Kenobi geval, althans voorlopig. Het landschap, de shots, de belichting, de choreografie en zelfs de ietwat repetitieve muziek, ook geleend van The Matrix in elk gevecht, zijn overtuigend in zijn meer beperkte schaal. Natuurlijk lijden ze ook op de bredere schalen, vooral op Coruscant, dat een beetje te CGI is.

De serie doet ook moeite om vanaf het begin nieuwe of andere dingen te laten zien, ook al is het soms op een wat vreemde manier. In amper een uur heeft hij de tijd om rond planeten als Ueda, Olega, Brendok of Khofar te reizen, en om (bijna) nooit eerder vertoonde figuranten te tonen, zoals het werk van de meknek of de Wookie-jedi Kelnacca. Sommige, zo krijg ik de indruk, zullen overkomen als pastiche. Er wordt nu ook een eigenaardige technologie gebruikt in deze stijl van misdaad, hoewel sommige gadgets opnieuw moderner lijken dan die honderd jaar later beschikbaar zijn, een typische tijdelijke paradox in dit universum.

En hoe zit het met de donkere kant? Disney belooft een harder, volwassener plot, terwijl Headland eraan toevoegt dat het veel passie en liefde zal hebben. Van dit alles hebben we weinig gezien. Het is waar dat dit tenslotte moorden zijn en dat de verschijningen die Osha in het donker ziet kwaad bloed zetten, maar tot nu toe, afgezien van de tijdelijke en dus sociaal-culturele en politieke sprong, is er niets dat niet is gezien in sommige van de subplots van The Clone Wars.

Dit brengt me bij de grote vraag: zal dit moordmysterie op zichzelf al intrigerend genoeg zijn gezien het compacte formaat, of zal het vertrouwen op de bredere Star Wars overlevering? En zo ja, zullen we Darth Plagueis the Wise zien omgaan met de dood, of zelfs Yoda? Zal dit de rest 'opeten' zoals het soms doet in het Filoniversum?

Het liet me in ieder geval achter met een goede smaak in mijn mond en een verlangen naar meer, vooral voor die meer verfrissende accenten. Als het uiteindelijk meer een Russische pop wordt dan een dure, op zichzelf staande boog van The Clone Wars, en als het die grote draai spijkert, zal de Force met The Acolyte zijn.