Steel Hunters Preview: Wargaming's multiplayer actiespel is World of geïnspireerd, maar verder enorm anders

Wargaming heeft de neiging om een heel specifieke stijl van videogames aan te bieden. De ontwikkelaar staat al lang bekend om de World of (Tanks /Warships ) games, titels die strategische multiplayer-oorlogsvoering combineren met een brede, live, games as a service-benadering. Of dat nu jouw ding is of niet, het lijkt te werken voor Wargaming en zijn fans, en daarom is het niet echt een verrassing dat de volgende titel zal volgen. Toegegeven, dat komt ook niet in de vorm van een World of -spel of zelfs een meer historisch accuraat project. In plaats daarvan heeft Wargaming zijn nieuwe team in Guildford de opdracht gegeven om een strakkere multiplayer-actietitel te maken die draait om mech-oorlogsvoering. Het staat bekend als Steel Hunters, en het is een spel dat ik een groot deel van heb kunnen spelen na een bezoek aan de studio van Wargaming in Guildford.

Vanuit een gameplay-perspectief kan Steel Hunters niet minder aanvoelen als een Wargaming -titel. Je selecteert een van de verschillende Hunters - dit zijn mechs die worden bestuurd door een menselijk personage dat in het pak zelf is geënt - en dan word je met een bondgenoot op een slagveld gedropt en krijg je de taak om het op te nemen tegen vijf andere paren. Ja, in veel opzichten is het een battle royale, maar er zijn geen krimpzones en slechts beperkte plunderingen, omdat je in plaats daarvan aan kracht wint door computergestuurde vijanden te verslaan, ervaring en kleine buit van ze te verzamelen om de kracht en het potentieel van je mech te vergroten. Wanneer je eindelijk een vijandelijk duo tegenkomt, breekt de hel los en bevind je je in een Titanfall -achtig gevecht waarin je moet schieten en vaardigheden moet gebruiken om het schild van de mecha van de tegenstander te verkleinen en vervolgens de gezondheidsbalk om ze uit te schakelen. Het addertje onder het gras op dit moment is dat je kunt respawnen ervan uitgaande dat je teamgenoot springlevend is. Als jullie allebei worden verslagen, is het game over, wat betekent dat het iets minder bestraffend is dan een traditionele battle royale, maar even veeleisend in de zin van teamplay en samenwerking.

Deze gameplay-opstelling functioneert eigenlijk best goed en heeft een zeer gestroomlijnde en intuïtieve structuur. We hebben het hier niet over een game met tonnen progressie of bouwwerk. Elke mech heeft een bepaald archetype en een reeks vaardigheden die je definieert voordat je zelfs maar matchmaking maakt, en als je in een game komt, verbeter je alleen je afscherming, schade of ontgrendeling van toegang tot krachtigere vaardigheden. Dit doe je door een level omhoog te gaan door ervaring op te doen uit vrijwel alle bronnen die je maar kunt bedenken, en door kleurgecodeerde gelaagde items in je build te vinden en in te voegen. Gelukkig hoef je hier niet lang over na te denken, want je kunt vrijwel alles pakken wat je in de game kunt oppakken om je mech te verbeteren, waardoor je uiteindelijk de focus volledig op de actie verlegt.

Voor de PvE-kant van het spel is dit vrij eenvoudig. Het is misschien wel het belangrijkste element van de actie, omdat het bepaalt hoe snel je mech sterker wordt, maar het is ook mechanisch het minst complex, omdat de computergestuurde vijanden in de beste tijden een klein probleem zijn. Er is een veelheid aan verschillende soorten vijanden, van verschillende sterkte, die elk verschillende beloningen bieden, en dit komt bovenop een paar uitdagingen die kunnen opduiken, of het nu gaat om het ontdekken van een sleutel om een kluis te openen of een echt krachtige vijand die ergens in de wereld verschijnt. Dit deel van de gameplay betekent dat je altijd iets te doen hebt, maar het is de PvP waar Steel Hunters gedijt.

Mech versus mech-oorlogvoering kan absoluut chaotisch zijn. Wargaming heeft Steel Hunters op dezelfde manier gebouwd als World of Tanks, wat betekent dat de kaarten zeer destructief zijn. Aangezien deze game ook forse tanks inruilt voor kolossale mech-pakken die meters en meters hoog zijn, is de vernietiging nog verder aangezwengeld om ervoor te zorgen dat de meeste gebouwen ook gemakkelijk kunnen worden omvergeworpen. Als je hier rekening mee houdt en je voorstelt dat ergens tussen de vier en 12 mechs het tegen elkaar opnemen, kun je een idee krijgen van hoe gek de actie kan zijn. Er kan explosieve artillerie uit de lucht regenen, kogels, raketten en railgun-granaten door de lucht scheuren en het geluid van zware voetstappen die van veraf donderen. De schaal is iets dat Wargaming redelijk goed heeft beheerd, en dit is gedeeltelijk te danken aan de ingewikkelde Hunter ontwerpen die enorm uniek en fris aanvoelen.

Op dit moment zijn er ongeveer zeven Hunters om uit te kiezen en geen van hen past bij een bepaalde ontwerpfilosofie. Er zijn mensachtige krijgers die mariniers of sluipschutters vertegenwoordigen, meerpotige schaaldierachtige pakken en zelfs een beestachtige beer of grote katachtigen. Geen van de Hunters deelt dezelfde vaardigheden of wapens of aanvalsmethoden, ze spelen allemaal anders, of het nu op afstand is, van dichtbij en persoonlijk, als een tankachtige frontliner, of een behendige dreiging met veel schade, en ze vallen ook elk op qua uiterlijk. Wargaming is duidelijk verder gegaan dan de ontwerpfilosofie van Hunter en dat sluipt ook in de gameplay, omdat het de speler in staat stelt om veel variatie te hebben in hoe ze elke wedstrijd aanpakken.

Wat ik wel wil zeggen is dat na enkele uren Steel Hunters, de gameplay-loop zijn verwondering voor mij begon te verliezen. Wedstrijden duren meestal ongeveer 10-15 minuten en de lus in elke wedstrijd is ongelooflijk vergelijkbaar en heeft niet de neiging om veel afwijking te vertonen vanwege de zeer stijve structuur. Het is zonder twijfel verfijnd, maar het komt ook een beetje over als een one-trick pony. Omdat personage-archetypen zo belangrijk zijn voor de ontwerpfilosofie van Steel Hunters, ontbreekt hier de typische progressie-, upgrade- en aanpassingsaard van de World of -spellen, of voelt het minder cruciaal. Er zijn technische bomen voor elke Hunter waar je verdiende middelen kunt uitgeven om elk personage te verbeteren, maar tegelijkertijd voelt het niet zo impactvol in deze huidige versie. Stel je in wezen een hero-shooter voor waarin je elke held met een klein beetje kunt verbeteren door middel van een vaardigheidsboom. Hoewel er een idee is, betekent de zeer gedefinieerde aard van elke held meestal dat dit minder belangrijk is dan bijvoorbeeld World of Tanks, waar een upgrade je voertuig gloednieuw kan laten aanvoelen dankzij verbeterde schade, bereik, nauwkeurigheid, bepantsering en penetratiefactoren.

Ook, en ja, ik realiseer me dat deze game om te beginnen naar Early Access komt, maar er is werk aan de winkel met de presentatie, aangezien met name de HUD in geen enkele zin van het woord een schoonheid is... En het algemene kleurenpalet en het artistieke thema voelen een beetje aan als een typische post-apocalyptische opstelling. Wat dat betreft is het allemaal een beetje flauw.

Ik waardeer de gestroomlijnde gameplay-benadering echter enorm, en het feit dat de gameplay wat langzamer en strategisch speelt, zal ongetwijfeld een verademing zijn voor de velen die het tempo van Apex Legends en Fortnite vandaag te veel vinden. Wargaming had een idee en demografie in gedachten voor dit spel en ze hebben zich tot in de puntjes aan dat concept gehouden. Of dat genoeg zal zijn voor Steel Hunters om op te vallen en te gedijen in een live-service, GaaS-markt die vijandiger is dan ooit, valt nog te bezien. Wargaming heeft echter een paar trucjes in petto om dat te overwinnen, en dat omvat een volledig gebrek aan het genereren van inkomsten voor deze gratis te spelen game gedurende de eerste maand of zo, waardoor fans in de actie kunnen springen, een voorproefje kunnen krijgen en kunnen bepalen of Steel Hunters iets voor hen is tijdens de eerste, door de gemeenschap aangestuurde Early Access-fase. Met een vlezig live-plan als onderdeel daarvan en daarna, inclusief seizoenen die nieuwe Hunters, kaarten, modi en de typische reeks cosmetica en dergelijke toevoegen, heeft Wargaming grote ambities voor Steel Hunters, en hoewel het zeker zijn doel lijkt te dienen als snelle en tactiele multiplayer-actie, valt nog te bezien of het meer kan zijn dan dat. We zullen het gewoon op 2 april moeten zien, wanneer de titel debuteert in Early Access op pc.