De megasuccesvolle tv-serie van de Duffer-broers, Stranger Things, werd een ongekend succes na het eerste seizoen in juli 2016 op Netflix verscheen. Vanaf dat moment was de serie niet alleen maar een tv-show, maar een cultureel fenomeen. De reeks heeft sindsdien samengewerkt met kledinggigant H&M, fastfoodketen Burger King, ijsfranchise Baskin Robbins, voedselfabrikant Eggo, taxi-app Lyft en Coca Cola (om er een paar te noemen) - maar relatief weinig uitstapjes en samenwerking naar andere mediaplatformen, afgezien van een mobiele game in 2017 en een samenwerking met Fortnite. Daar is recentelijk verandering in gekomen met de release van Stranger Things 3: The Game (ontwikkeld door BonusXP, Next Games Oyj en Netflix - Building A voor pc, PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch).
De game is gepromoot als de "officiële game voor Season 3 van de populaire Netflix original-serie" waarin fans van de franchise door de verschillende gebeurtenissen van het derde seizoen kunnen spelen en hoewel dat enigszins klopt, heeft de titel last van een gehaast verhaal (wat logisch is gezien de hoeveelheid content die in de een game is gepropt). We bevelen het ook aan om te spelen nadat je het volledige derde seizoen hebt gezien en niet samen met het kijken, zoals de ontwikkelaar suggereert - simpelweg omdat er veel spoilers zijn en deze zich soms onverwacht aandienen tijdens zijmissies.
Stranger Things 3: The Game begint waar het derde seizoen eindigt, met de speler die [spoiler alert] enkele wetenschappers die in het geheim een energiestraal en diens huidige ontwikkelfase bespreken, om vervolgens controle te krijgen over Mike en Lucas in de Starcourt Mall in Hawkins, Indiana. Vanaf het begin (waarschijnlijk dankzij het coöperatieve aspect van de game) kun je vervolgens tussen de twee wisselen en vanaf dat moment voorwaarts heb je altijd twee personages in je 'party', ook al veranderen die personages van tijd tot tijd. In de eerste missie moet je een bioscoop binnensluipen door de ingang te nemen van de ijswinkel waar Steve werkt. Alles goed en wel, maar aangezien dit een game is, worden daar enkele elementen aan toegevoegd. In plaats van gewoon door de achteringang van de ijswinkel te haasten, moeten Mike en Lucas enkele dozen kapotslaan om de sleutels van Steve te vinden, tegen een paar ratten vechten, onderhandelen met een Russische krachtpatser, enkele van zijn vrienden in elkaar slaan en de lift weer opstarten om naar binnen te komen.
De missies verschillen ook niet veel van elkaar en er zijn veel puzzels die op dezelfde manier opgelost moeten worden, zoals het overhalen van hendels in de goede volgorde, op drukplaten staan of afvalbakken naar een derde drukplaat duwen, terwijl je personages op de andere twee blijven staan. Meestal ga je van punt A naar punt A, misschien sla je onderweg iemand in elkaar en je krijgt gaandeweg een vereenvoudigde versie van het verhaal mee.
De gameplay is simpel, wat wil zeggen dat je dingen kapot maakt me het unieke wapen, speciale kracht of 'melee'-aanval van je personages. Dat levert je soms ook voorwerpen of geld op (en met dezelfde aanval sla je vijanden in elkaar). We hebben voornamelijk veel op de A-knop geramd om de slaan/trappen/beuken/sproeien, aangezien er verder vrij weinig is om te doen, afgezien van het kapotmaken van voorwerpen en willekeurige Russen op straat, omdat ze om onbekende redenen een printplaat of een ander voorwerp hebben meegenomen.
Om bij het vechten te helpen, heeft ieder personage een speciale kracht, zoals Eleven's energie explosie, Lucas heeft zijn bom (wat ook helpt om voorbij de vele keien te komen die je pad in het stadje blokkeren) en Max's heeft een handige geneesoptie. Daarnaast kun je blokkeren door een krachtveld om je personage te vormen en snuisterijen te gebruiken om je statistieken lichtelijk te versterken. Deze snuisterijen (en andere dingen) kunnen 'gecraft' worden door alle willekeurige gadgets op te gebruiken bij een 'crafting'-station, die je in de game vindt terwijl je alles wat je ziet kapotslaat. Sommige 'craftables' zijn nieuwe wapens voor specifieke personages, sommige zijn verdedigende toevoegingen, sommige zijn specifiek voor een bepaalde quest en sommige voegen gewoon wat extra kracht toe aan je 'party'.
Wat het verhaal en de missies betreft, Stranger Things 3: The Game is niet voor spelers die de tv-serie niet gezien hebben. Het verhaal slaat namelijk veel details over om niet te lang te worden, waardoor je zelf de gaten in het plot moet invullen en omdat het verder op geen enkele wijze echt innoveert. Stranger Things 3: The Game is een 'multi-character' game met enkele Metroidvania-elementen (als je een personage nodig hebt dat kan kruipen, hacken, snijden of iets kan vernietigen om verder te komen, dan wisselt de game automatisch naar dit personage als je deze hebt vrijgespeeld), een simpel 'crafting'-systeem en veel lineaire hoofd- en zijmissies.
De zijmissies zijn niet de "geheimen van Hawkings" waar we op gehoopt hadden, aangezien de meest bestaan het helpen van Karen om speciale shampoo te bemachtigen voor haar date met Billy, Billy voorzien van pretzels of klusjes doen voor de vrouw bij het zwembad. Af en toe komt er een zeldzame interessante zijmissie langs, bijvoorbeeld waar we klusjes moeten doen voor een bepaalde oude vrouw die [spoiler alert] op het punt stond om opnieuw in een ondood Demogorgon-beest te veranderen, maar de game vertrouwt puur op 'fetch'-quests en een snelle druk op de A-knop.
Het is ook niet echte een liefdesbrief aan de serie, het is echt een versimpelde versie er van en het nut om de game er tijdens de serie bij te houden gaat verloren vanaf het moment dat je op 'New Game' drukt. Begrijp ons niet verkeerd, we hebben ons vermaakt en oprecht genoten van de retrographics, de referenties en de muziek, maar het doet de serie geen eer aan en voegt zelf weinig toe en al helemaal niets als je geen fan bent van de show. Het doet echt zijn best om "Fan Service: The Game" te zijn en hoewel het daar op sommige vlakken in slaagt, doet het meeste dat niet in de game.
Het klinkt wellicht alsof we overdreven kritisch zijn, maar uiteindelijk was het allemaal een ietwat tegenvallende ervaring. Helemaal als je het bronmateriaal waarop het is gebaseerd in ogenschouw neemt. Het is bevredigend om de momenten van de fantastische 80's serie te herbeleven en het design, verhaal en de muziek zorgen allemaal voor een mooi pakket dat relatief vermakelijk is om te spelen, vooral in lokale co-op. Hetgene wat ons dwars zit is hoe erg alles versimpeld is. Natuurlijk hoort het de 16-bit games van weleer na te bootsen, maar de meeste actie bestaat uit het opnieuw en opnieuw indrukken van een knop, terug te lopen om een deur te openen of door een luchtschacht te kruipen waar je eerst niet doorheen kon, en het herhaaldelijk oplossen van dezelfde puzzel. We hebben ons wel vermaakt tijdens het spelen, maar we verwachten veel meer van de officiële Stranger Things 3-game.