Super Mario RPG

Aangezien Nintendo's remakes en remasters meestal discreet zijn geweest in termen van veranderingen en reikwijdte, heb ik vanaf het begin genoten van de manier waarop Super Mario RPG is vormgegeven voor de Switch. Het origineel uit 1996 was een zeldzaam juweeltje dat niet eens de Europese Super NES bereikte, omdat het misschien een beetje te laat in zijn levenscyclus was, en binnen een onbekend genre voor het bedrijf. Die aarzeling, samen met de scheiding van Square en het daaruit voortvloeiende Final Fantasy VII "verraad", veranderde wat een geliefd avontuur was in een soort niche zwart schaap voor meerdere generaties in de ogen van de fabrikant. Hoewel het me lukte om het te starten op zowel de Wii's Virtual Console als meer recentelijk op de SNES Mini (de afwezigheid ervan in Nintendo Switch Online maakte fans hyped dat er iets in de maak was), het haakte me op de een of andere manier niet tot de aftiteling zoals de Switch-remake de afgelopen week heeft gedaan.

Voor alle duidelijkheid, en zelfs als ik hun respectievelijke inspanningen op prijs stelde, gaat dit verder dan Ocarina of Time 3D of Metroid Prime Remastered, omdat het meer in de trant is van wat MercurySteam deed met Metroid II, of dichter bij de behandeling die Link's Awakening een paar jaar geleden kreeg.

Dit betekent dat de toen prachtige vooraf gerenderde 2D-sprites met een 3D-vibe (de stijl die Rareware trendy maakte op het 16-bits systeem met legendarische hits zoals Donkey Kong Country of Killer Instinct) nu is vervangen door volledig op polygonen gebaseerde omgevingen en personages. Tegelijkertijd gaf het feit dat de nieuwe game trouw blijft aan het isometrische perspectief en de beperkte fasen van het origineel, de ontwikkelaars bij ArtePiazza meer middelen om beide elementen ongelooflijk scherp en gedetailleerd te maken, tenminste als je Super Mario RPG vergelijkt met elke andere Mario, of RPG, op het systeem, die normaal gesproken meer open zijn en dus visueel beperkt.

Dat gezegd hebbende, elke vriend, vijand, stad of kerker is gemaakt naar de originele ontwerpen, waardoor een look uit de jaren 90 behouden blijft die, interessant genoeg, nostalgisch aanvoelt voor de veteranen en op de een of andere manier fris is voor de nieuwkomers, die meer gewend zijn om overal moderne Mario-ontwerpen te zien. Met andere woorden, en door deze twee alinea's te combineren, lijkt Super Mario RPG het op het scherm en in de game te zetten van de CGI-graphics waar ik als tiener van droomde, toen ik de gedrukte advertenties en tv-commercials uit die tijd zag.

Het is een kortere, molligere, stemloze Mario, een popachtige prinses Paddenstoel Peach en de klassieke ontwerpen voor de meeste vijanden, samen met de touch Square toegevoegd met Smithy's leger van op wapens geïnspireerde vijanden, en met toevoegingen zoals Geno en Mallow die, hoewel ze in het begin een beetje onaangenaam zijn (hetzelfde als onderdeel van de middeleeuwse setting), zich na een tijdje meteen thuis voelen.

En Bowser? Bowser verdient zijn eigen aparte vermelding, want het was hier, in een extern project, waar The King of the Koopas (lees hardop voor met de stem van Kamek) zijn persoonlijkheid voor het eerst gedefinieerd zag. Met enkele gedenkwaardige, zelfs poëtische regels, en het toen nooit eerder vertoonde conflict tussen zijn kwaadaardige talent om de prinses te ontvoeren / de wereld te regeren, en nederig samen te werken met Mario en de partij om zijn kasteel te heroveren, zullen fans zeker een geweldige tijd hebben om te zien hoe het personage dat we allemaal kennen en waar we van houden, met de eigenschappen die evolueerden tot zijn showstelende rol in The Super Mario Bros. Movie, was geboren.

Op dezelfde manier is het een spel om de wortels te begrijpen van de twee takken die Mario RPG's ontspruiten na het Square debacle, Intelligent System's Paper Mario en AlphaDream's Mario & Luigi. Je kunt niet alleen hun basisvechtsysteem gedefinieerd zien (met getimede druk op knoppen voor meer effect, of hoe het omgaat met items en krachten), maar ook de komische stijl die de serie in de toekomst zou volgen. Het was op het eerste gezicht een kinderachtig uitgangspunt, met de zeurderige wolkvormige Mallow en de wensvervullende verhaallijn, maar het introduceerde een deel van het hilarische anime-achtige geklets en scherpere opmerkingen die beide takken zich in de loop van de tijd bleven ontwikkelen.

De fantastische lokalisatie van al die dialogen (ik kan tenminste spreken voor het Spaanse gedeelte) voegt om voor de hand liggende redenen veel toe aan het laatste punt, en het werd al de grootste reden waarom gebruikers in verschillende Europese landen dit spel meteen pre-orderden. Het is de eerste keer dat het buiten het Japans en Engels wordt uitgebracht, en voor zover ik kan zien, is het een ongelooflijk welkome functie.

Als remake gaat het dus vooral om de audiovisuele kant van de zaak. De eerder genoemde 3D-graphics geven enkele van de meest grillige en unieke Mario-omgevingen weer, waaronder spookachtige bossen en een zeer eigenaardige toren, terwijl de herkenbare deuntjes van Yōko Shimomura de orkestversie krijgen die ze verdienden (hoewel je altijd terug kunt schakelen naar de SNES-chiptunes). Dit verhindert niet dat nummers zoals de belangrijkste gevechtsmuziek van "pakkend" naar saai repetitief gaan, en het had een paar nieuwe nummers kunnen gebruiken voor extra variatie.

Over toevoegingen gesproken, en hoewel ik begrijp dat dit meestal audiovisueel is, kon ik het niet helpen dat ik elke gevechtsontmoeting wilde aangaan door de vijand in de bovenwereld te raken als een eerste aanval, aangezien het niet in het origineel was geïmplementeerd en zo blijft, misschien als een gemiste kans. Evenzo, hoewel de analoge stick de besturing van personages veel soepeler maakt, verbetert het de platformactie in 8 richtingen echt niet, misschien zelfs het tegenovergestelde, terwijl vijanden nog steeds in de 4 diagonale richtingen bewegen.

Ik miste ook een tikkeltje meer moeilijkheid. Het is een toegankelijke RPG voor alle leeftijden, misschien wel een van de beste "mijn eerste RPG" ondanks zijn leeftijd, maar tenzij je veel ontmoetingen vermijdt - ik weet niet hoe het met jou zit, kan ik het niet laten om de meeste gebieden op te ruimen - zul je het grootste deel van de tijd duidelijk overmeesterd zijn en bijna elke baas verslaan bij de eerste poging (behalve Culex, Natuurlijk). Hiermee bereikte ik de laatste gebieden met al mijn groepsleden boven niveau 22, waardoor ze moordmachines werden. Als er een anders welkome "Breezy" moeilijkheidsgraad is voor nieuwkomers en ik "Normaal" heb gespeeld, had ik graag de optie gehad om vanaf het begin over te schakelen naar een "Harder" of "Veteran" -modus.

Andere toevoegingen, zoals de mogelijkheid om een van de drie opgestelde personages tijdens gevechten te verwisselen met een van de twee reserves van de partij, zijn erg leuk, niet omdat het het nog gemakkelijker maakt (omdat je zelfs neergehaalde vijanden kunt wisselen), maar omdat het vrij eenvoudige gevechten een tandje strategischer maakt, als je elementaire zwakheden en de nieuwe Triple Move in gedachten houdt. De laatste, zodra de nieuwe meter is gevuld, activeert een fan-serving CGI voor enkele van de meest spectaculaire specials in de serie (zowel dit als het reguliere filmpje zijn op filmniveau), maar het wanneer en wie zijn cruciaal voor hun succes. Bovendien zullen stat-geeks die alles over de vijanden willen leren voor tactische perfectie genieten van hun tijd op de Monster List, een verrassend uitgebreid bestiarium.

Toen het allemaal gezegd en gedaan was, en na 12-15 uur speeltijd, voelde ik me redelijk goed over Super Mario RPG omdat ik eindelijk het originele avontuur volledig kon spelen en kon genieten van een van de beste remakes die Nintendo ooit heeft gepubliceerd. Het voelt zo nu en dan een beetje gek en saai aan, zowel qua verhalen vertellen als vechten, maar niet zozeer als je het in zijn context plaatst, en het heeft zelfs een speciale charme uit de jaren 90 waar een groot deel van de gemeenschap zich mee zal identificeren. Het is ook een vriendelijke, vriendelijke RPG voor degenen die nog niet van het genre hebben genoten, en hoewel het een beetje te veel naar de gemakkelijke kant neigt, behoudt het nog steeds enkele van de meer obscure, ouderwetse, zelfs archaïsche systemen en geheimen die het origineel had. Voor mij is het meest opwindende vooruitzicht echter dat, na het voltooien van dit spel, en met Mario en Luigi helaas voorgoed verdwenen, ik echt het gevoel heb dat Nintendo en Square/ArtePiazza deze serie kunnen blijven verkennen, omdat het zeker parallel kan werken aan IntSy's Paper Mario. Het vormt gewoon het perfecte podium voor een Super Mario RPG 2.