Tacoma

Videogameverhalen hebben de afgelopen jaren grote sprongen gemaakt en veel daarvan is te danken aan games die niet perse de grenzen van het medium opzoeken. Wellicht zijn deze games het best te beschrijven als interactieve verhalende ervaringen, alhoewel sommige ze 'walking simulators' noemen (een term die een licht denigrerend klinkt, maar ook een juiste beschrijving vormt van de uitdaging die aanwezig is en de belangrijkste gameplaymechaniek).

The Fullbright Company heeft zichzelf op de kaart gezet met Gone Home, waarmee het de grenzen verlegt van verhaalvertelling door middel van de omgeving, en voor hun nieuwe game Tacoma willen ze thema's als kunstmatige intelligentie, arbeidsrechten, relaties en het omgaan van druk en stress bewandelen. Welke plek is dan beter dan een ruimtestation met zijn beperkte ruimte, afhankelijkheid van kunstmatige intelligentie en de potentie op een ramp.

De speler (Amy) komt aan op Tacoma (dat is de naam van het ruimtestation) nadat de bemanning deze heeft verlaten door een rampzalige gebeurtenis waar je nog niet van op de hoogte bent bij aankomst. Je tast in het duister betreffende het lot van de bemanning, maar je missie is het ophalen van de kunstmatige intelligentie-data van het station. Terwijl je de data verzamelt in verschillende vertrekken zie je ook opgenomen scènes van de bemanning die afgespeeld worden in de vorm van hologrammen. Je kunt deze volgen, soms spelen er meerdere gesprekken tegelijk af in verschillende gedeeltes van de sectie die je verkent en er zijn mogelijkheden om in de persoonlijke bestanden van de bemanningsleden te spieken om meer te weten over hun gedachten en gesprekken. Er zijn voorwerpen om interactie mee te hebben, katten om te vinden en 'easter eggs' te ontdekken, maar zoals verwacht is de gameplay zelf erg gestroomlijnd om het verhaal centraal te laten staan.

Door het station te verkennen, data te verzamelen en het bekijken van deze scènes (ze vooruit of achteruit te spoelen of te pauzeren) en, wellicht het belangrijkste, het observeren van de omgeving (inclusief de voorwerpen die de bemanning in hun kamers heeft om ze te leren kennen) wordt een verhaal gevormd. Het klinkt misschien wat gefragmenteerd, maar het hoofdverhaal is werkelijk erg beknopt en effectief in zijn presentatie. Je bekijkt gebeurtenissen ontvouwen die plaatsvonden over enkele dagen tot een aantal uur voor je aankomst. Het wordt goed verteld, maar geeft je uiteindelijk een beetje een afstandelijk gevoel van het allemaal. Dit is duidelijk expres gedaan, maar het is een dubbelzijdig zwaard en de reden voor deze afstand wordt uiteindelijk pas helemaal aan het einde onthuld, zoals je verwacht van een Fullbright-game.

Zo, we hebben het gezegd. Er is een twist of misschien wel meerdere richting het einde en in zijn geheel geeft het verhaal enkele thema's die je aan het denken zetten. Het is een van die games die je waarschijnlijk gedurende een langere periode verwerkt dan in de twee uur die het kost om deze te beleven (het is natuurlijk mogelijk om je tijd te nemen en de omgeving uitbundiger te verkennen, of juist sneller door het hoofdverhaal heen jagen, dat is jouw keuze). De schoonheid hier zit echter in de opzetten van de levensverblijven van elk van de zes bemanningsleden en hun gemeenschappelijke ruimtes.

Tacoma levert uitstekend werk op het gebied van visuals en presentatie. De kleurgecodeerde hologrammen zijn makkelijk om te volgen en er is veel visuele pracht om in je op te nemen aan boord van het station. Het stemwerk is uitmuntend en het is de kwaliteit van de uitvoering die van de hologrammen echte mensen met echte emoties maakt.

Een belangrijk thema in Tacoma is die van 'big brother' en persoonlijke integriteit. De bemanningsleden worden continue gecontroleerd en opgenomen, en daar hebben ze vrede mee. Het is onderdeel van hun baan. Het spelen van de game geeft je het gevoel dat je hun persoonlijke ruimte binnendringt doordat je hun chatlogs, e-mails, voicechats leest en door hun persoonlijke eigendom gaat. Je hebt toegang tot ongecensureerde persoonlijke emoties, gevoelige momenten (er bevinden zich twee romantische koppels tussen de bemanning), momenten van wanhoop, en de meer ordinaire. Doordat je niet weet wat er gebeurd is met bemanning wordt dit gevoel nog intenser. Dit gevoel van het schenden van iemands privacy, samen met het gevoel dat je losstaat van de gebeurtenissen en het verhaal, doet soms enige afbreuk aan de onderdompeling van de ervaring. Een afweging die gemaakt moet worden om een belangrijke boodschap over te brengen.

Een game die tot nadenken zet, die misschien niet op hetzelfde niveau is als Fullbright's eigen Gone Home of Giant's Sparrow's What Remains of Edith Finch, maar zeker een speelsessie waard is als het genre of het onderwerp je aanspreekt. Het wordt vaak gezegd dat het venijn in de staart zit, maar dat is ook waar je de pracht van Tacoma zult vinden.