Taiko no Tatsujin: Rhythm Festival

Ik wil beginnen met te zeggen dat ik eigenlijk muziek leef en adem, het is een steunpilaar van mijn leven en zonder dat functioneer ik niet op een optimaal niveau, zo simpel is het. Ik moet elke dag een beetje luisteren en niet in de laatste plaats moet ik elke dag een beetje spelen, ofwel plinken op een van de gitaren of spelen in Logic met de MIDI-pad en gewoon geluiden maken. Het is waarschijnlijk het dichtst dat ik in mijn leven bij meditatie zal komen, denk ik. Dat gezegd hebbende, ben ik nooit een grote fan geweest van games waarin muziek wordt gespeeld. Deels vind ik het best moeilijk en dat komt voor een groot deel omdat de gitarist in mij gek wordt van het indrukken van een stel knopjes op een klein plastic gitaartje. Om die reden heb ik Guitar Hero nooit leuk gevonden; zet een echte gitaar op mijn schoot of zet me voor een drumstel en ik kom er wel uit, muziek zit in mijn bloed. In spelvorm moet ik echter aanzienlijk meer worstelen en het voelt op de een of andere manier gewoon verkeerd. Maar waar games als Guitar Hero en Rock Band uitstierven, is Taiko de afgelopen twintig jaar blijven drummen en dat is natuurlijk bewonderenswaardig, misschien omdat ze ervoor kozen om zichzelf te nichen met alleen drummen op wat een traditionele Japanse wadaiko is, begrijp ik. Maar hoe meer ik me verdiept in Taiko, hoe meer ik begrijp hoe het al die jaren heeft blijven hangen, want het is veel meer dan alleen drummen.

Ik stort me in het fictieve stadje Okimo en word meteen begroet door een aantal spelmodi. In Taikoland zijn er drie verschillende modi om uit te kiezen, Great Drum Toy War waar het in feite duels zijn tegen de computer of iemand online, Run! Ninja Dojo waar je tegen drie anderen moet strijden en als eerste moet eindigen, waarbij je zo snel mogelijk zoveel mogelijk noten en tonen moet verpletteren en Don-cha band waarbij je een nummer speelt met vier andere spelers, ofwel met vier vrienden als je er zoveel hebt of offline met AI-spelers. Het is verreweg de leukste spelmodus, je wilt niet degene zijn die de rest van de band verpest met je slechte spel en het geeft het allemaal een beetje extra rand. In de Taiko-modus speel je zelf en kun je vrij kiezen uit de 76 nummers in de volgorde die je wilt en welke moeilijkheidsgraad. Tot slot is er ook nog Dondoko Town, de online modus waar je natuurlijk kunt matchen met spelers van over de hele wereld. Het is echter de moeite waard om er hier op te wijzen dat je in alle modi tegen anderen kunt spelen en niet alleen in Dondoko Town, ook al is het de meer puur online modus.

Voor elke spelmodus kun je ervoor kiezen om met de gewone controller of de speciaal ontworpen drumcontroller te spelen, echter heb ik geen toegang tot de laatste dus het moest de gewone controller zijn, ook al is het spelgevoel gegarandeerd beter met de tweede optie. Het moet echter gezegd worden dat het prima werkt met normale bedieningselementen. Ik denk echter niet dat zo'n besturing zelfs beschikbaar is voor Xbox, maar die optie is waarschijnlijk net opgenomen bij het porten van de game van Nintendo Switch.

Op het eerste gezicht lijkt dit misschien vrij eenvoudig, er zijn eigenlijk maar twee knoppen die gebruikt moeten worden omdat er maar twee noten gespeeld moeten worden. In het begin is het ook heel gemakkelijk en na het opwarmen op de gemakkelijkste moeilijkheidsgraad, voelde ik me klaar om een beetje te verhogen. Dan wordt het natuurlijk meteen moeilijker, er zijn nog steeds maar twee knoppen om bij te houden maar het tempo gaat flink omhoog en dan wordt het duidelijk een echte uitdaging om bij te blijven en je vingers in bedwang te houden, ik voel dat ik scherpere reflexen nodig heb

Om te beginnen zijn er 76 verschillende nummers om te spelen inbegrepen, je kunt ook nummers apart kopen of er is ook de Taiko Music Pass met meer dan 700 nummers extra als je denkt dat het niet genoeg zou zijn. Van de 76 nummers die beschikbaar zijn, zijn het misschien niet enkele die we hier in de westerse wereld in de hitlijsten hebben, maar originele Namco-nummers en wat ik denk dat Japanse popliedjes zijn of misschien een beetje K-pop, ik ben erg onbekend met dat genre, dus geloof me niet op mijn woord. Ik dacht een nummer even te herkennen toen 'Bad Guy' opkwam, maar dat was niet die met Billie Eilish, realiseerde ik me al snel. Waar ik in plaats daarvan muziek herken, is uit het klassieke gedeelte waar onder andere de vijfde van Beethoven is opgenomen, evenals een heleboel andere klassiekers. Er is ook veel game-gerelateerde muziek voor de nostalgici uit met name de Japanse gamewereld, zoals het Super Mario Bros.-thema en Mega Man, wat leuk is, maar helaas zijn er verder maar heel weinig melodieën die ik herken.

Bij dit soort spellen is het natuurlijk belangrijk dat de spelbesturing strakker is dan bij een sumoworstelaar en gelukkig kan ik alleen maar klagen over mijn eigen onvermogen en trage reflexen als ik speel. Als ik makkelijk en normaal speel, gaat het meestal best goed, maar als ik de moeilijkheidsgraad verhoog, zoals eerder vermeld, wordt het aanzienlijk moeilijker om alle noten te raken. Maar op geen enkele manier oneerlijk. Het was echter waarschijnlijk makkelijker geweest als er nummers waren geweest die ik echt herkende en kende, maar met een beetje moeite denk ik dat ik dit uiteindelijk redelijk goed onder de knie kan krijgen. Zoals met veel andere dingen, is het gemakkelijk om het eenvoudige arrangement op te pikken en te beginnen met spelen, maar moeilijk onder de knie te krijgen. Er is ook geen tutorial voor nodig, het is gewoon een kwestie van leren welke knoppen je moet gebruiken en dan aan de slag gaan en spelen.

Er zit natuurlijk ook een verhaal bij betrokken, maar het is absoluut niets opmerkelijks of direct diepgaands, maar het is ook niet iets wat ik had verwacht. Het is een vrij eenvoudige opzet en in de rol van Don-chan ga je naar de fictieve stad Omiko waar je simpelweg de allerbeste Taiko-meester moet worden. Er is niet veel meer aan de hand dan dat en soms is het gewoon genoeg, het wordt een beetje verspreid en rommelig omdat er geen duidelijke verhaalmodus is, mijn gevoel is dat het een beetje vloeiender zou zijn geweest als je ervoor had gekozen om in plaats daarvan die route te volgen. Maar dit is zo vol charme en plezier dat het er niet echt toe doet, het is niet iets waar ik me helemaal op concentreer.

Taiko no Tatsujin Rhythm Festival heeft het potentieel om te entertainen voor wat aanvoelt als eindeloze uren. Niet in de laatste plaats dankzij het feit dat je 700 nummers kunt kopen als je dat wilt, maar ook dankzij het feit dat er zoveel spelmodi zijn om uit te kiezen waar iedereen zich op zijn eigen voorwaarden vermaakt. Ik ben er echt van gecharmeerd en het is speels in alle modi, plus het is net zo leuk om alleen te spelen als om met vrienden op de bank of online te spelen. Ik heb nog nooit een van de Taiko-games gespeeld, ook al bestaat de serie al meer dan 20 jaar, maar het voelt zeker alsof dit de lat behoorlijk hoog legt. Een zeer aangename verrassing voor mij, maar het is heel goed mogelijk dat oude fans van de serie hier niet zoveel nieuws te vinden hebben.