The Chair Company: Seizoen 1

Iedereen die in de recente geschiedenis een Tim Robinson-project heeft gezien, zal waarschijnlijk tot de conclusie komen dat hij de neiging heeft om excentrieke ballen te spelen. Niet het soort excentrieke persoonlijkheid dat volkomen misplaatst lijkt, maar eerder iemand die zo gewoon is dat elk klein eigenaardig ding dat ze doen bijdraagt aan de overkoepelende indruk dat dit een vreemd mens is, het soort persoon dat eruitziet alsof hij er op het ene moment uitziet alsof hij je financiën kan beheren en dan op een ander moment in het midden van een restaurant kan flippen. Robinson begrijpt wat voor hem werkt, en het is een rol die we hem in het verleden hebben zien spelen, zo recent als Friendship en het is een rol waar hij in de komende The Chair Company naar terugkeert.

Dit is een HBO-show die in feite gaat over één man die probeert een samenzwering te ontdekken. Het draait om een stoelenbedrijf dat ongebruikelijke stoelen verkoopt en dat geen werknemers of een hoofdkantoor lijkt te hebben, en elke keer dat je de laag afpelt, voegt een ander element toe aan dit algehele geheel dat er iets raars gebeurt met dit bedrijf. Maar hier is het addertje onder het gras: het kan niemand echt iets schelen. Alleen Tim Robinson's personage van Ron Trosper, een man die in het verleden een beetje wild is geworden, wat betekent dat hij anderen niet wil belasten met deze samenzwering uit angst dat ze hem voor gek zouden houden. Maar misschien is hij wel gek... Misschien is dit gewoon een gekte die Ron heeft verzonnen om hem uit de 9-tot-5 te slepen... Het is moeilijk te zeggen en dat is hoe The Chair Company nogal boeiende televisie wordt, want net als Ron ben je er op het ene moment van overtuigd dat er een samenzwering is en het volgende moment begin je te denken dat Ron zichzelf gewoon aan het gaslighten is.

The Chair Company is een verhaal over alledaagsheid en bewapende incompetentie, en een man die gevangen zit in een leven van vagevuur en te maken heeft met de zielverpletterende klappen van het leven. Het is Ron die te maken heeft met werknemers die niet effectief zijn, een baas die hem gek maakt, collega's die hem de stuipen op het lijf jagen, kinderen die niet inspireren, en een vrouw met hoge verwachtingen die hij door zijn gebrek aan focus vaak niet kan bereiken. Dus wanneer hij zich schaamt op een openbaar podium, laat Ron al zijn kleine en verzamelde frustraties los op een bedrijf dat hem ook in de steek heeft gelaten, wat leidt tot een zeer begrijpelijke gang van zaken waarbij slechte klantenservice en dergelijke hem doen ontploffen.

Vanaf hier gaan het verhaal en de reis een pad op dat steeds vreemder wordt. Ron ontmoet allerlei bekende personage-archetypen die lijken op het vreemdste dat de mensheid te bieden heeft, allemaal op het spoor van zijn samenzwering. Sommige van deze personages zijn zo vreemd dat ze de scène stelen en Ron's reactie op hen is zo schandalig hilarisch en herkenbaar dat je niet anders kunt dan hardop lachen. En dit is waar The Chair Company zijn genialiteit ontwikkelt, want hoewel Ron zelf een vreemde eend in de bijt is, is de manier waarop hij zich aanpast aan de mensen die hij ontmoet en hoe hij de vreemde dingen verwerkt die ze doen een van de beste komedie die ik in enige tijd heb gezien.

Robinson is een beetje een meester geworden in het uitbeelden van personages waar je niet echt dol op bent, maar die je genoeg waardeert om met ze in contact te komen, zodat je hun reis kunt volgen en kunt kijken hoe ze door het leven strompelen, lachend om hun pijn. In deze show is het hetzelfde. Ron is het perfecte vat om een complete en totale inzinking weer te geven, terwijl het leven hem blijft testen en zijn samenzweringsbedrijf met zijn leven blijft spelen als een kat die een muis plaagt.

Nu zijn er momenten die het gevoel hebben dat het verhaal een beetje sleept en de rest van de ondersteunende cast zich een beetje onderbenut voelt, waardoor hun connecties met Ron in de beste tijden onbelangrijk lijken. Er is hier ruimte om meer te leunen op hoe Ron's familie bijvoorbeeld omgaat met zijn complotidee, waardoor Lake Bell en Sophia Lillis meer kunnen schitteren, maar The Chair Company geeft deze hoek nooit echt ruimte om te ademen, wat betekent dat je begint te vergeten dat Ron's leven is opgesplitst in drie gebieden; thuis, werk en samenzweringen najagen. Het enige dat in dit verhaal telt, is het laatste, en een betere balans zou wonderen hebben gedaan om de samenzwering nog meer gewicht en inhoud te geven.

Maar wat een comedyshow betreft, is de manier waarop deze serie is geschreven en in elkaar zit sterk. Het zijn de kleine dingen die het erin perst die je uit het niets doen grinniken voordat je een intenser moment volgt dat ronduit hartverscheurend grappig is. Robinson en Zack Kanin hebben hier iets vreemds en unieks gecreëerd, en wat dat betreft heb ik niets dan lof, ook al is er hier en daar ruimte voor verbetering.