The Crush House

Minus het openingsseizoen van The Osbournes en twee seizoenen van Orange Country Choppers (de gigantische gevechten tussen vader en zoon Teutul waren en blijven belachelijk vermakelijk, haha), is reality-tv echt niet mijn ding. Zeker nu niet meer. Misschien waren er 25 jaar geleden programma-ideeën en -concepten die me deden kijken, maar vandaag? Geen schijn van kans. Grote broer, overlevende, de boerderij... Al dat spul is nog steeds springlevend en natuurlijk zijn er genoeg mensen die de shows nog steeds leuk vinden, maar ik niet. Sterker nog, ik vind de favoriete programma's van mijn vriendin, zoals Love is Blind en The Bachelor, tegenwoordig ronduit walgelijk. Als ik af en toe langs onze tv in de woonkamer loop en een willekeurige aflevering van die realityshows het 98-inch scherm bedekt (met alles wat dat met zich meebrengt), voel ik me bijna onmiddellijk dommer. Zo verdomd slecht vind ik die programma's vandaag de dag.

Dat gezegd hebbende, had ik natuurlijk niet The Crush House moeten beoordelen. Ik ben de verkeerde persoon voor deze baan, en in veel opzichten zou het zo ver gaan om deze hele tekst één groot wangedrag te noemen. Omdat ik een hekel heb aan het idee om Big Brother te simuleren, in spelvorm. Er zijn maar weinig dingen in onze prachtige gamewereld die ervoor zorgen dat ik minder wil spelen dan het idee om een producer te zijn, rond te kletteren in een felroze strandhuis, in een poging om aandachtshongerige 24-jarigen met elkaar te laten vrijen voor de tv-camera's. En toch, ondanks dit alles - dat is precies wat ik deed tijdens mijn tijd met The Crush House.

Welkom bij Big Brother: The Game, een kruisbestuiving met kleine stukjes De Sims, een vleugje Animal Crossing en een vleugje Ons Leven. Jouw rol als producent is om toezicht te houden op de productie en alles wat daarbij komt kijken, vanuit het huis waar de jonge, knappe mensen wonen - bewaakt door een veelheid aan camera's en microfoons die hun leven en gedrag projecteren op de nieuwsgierige buitenwereld. Het is 1999, mensen hebben honger en emoties borrelen van binnen The Crush House. Je baan is veeleisend en de ontwikkelaars hebben zoveel mogelijk sim-aspecten in de rol van producent gepropt. Je moet ervoor zorgen dat alles in huis soepel verloopt op het gebied van menselijke relaties, je moet ook het publiek tevreden houden met de juiste inhoud, de juiste relaties, drama en de juiste focus op redactie en je moet sponsors en adverteerders tevreden houden - ook. Als je dat niet doet, faal je en word je aan het begin in de Hardcore-spelmodus gegooid.

Er is hier een ambitieniveau dat moet worden geprezen. Nerial's basisvisie was om een veel groter spel te maken dan alleen een "Animal Crossing voor volwassenen" en het is duidelijk dat ideeën zijn gestrooid en in sommige gevallen zonder veel nadenken in de productie zijn gestampt. Helaas. Als gevolg hiervan lijdt de speelbaarheid er vaak onder, omdat spelers zich niet echt op een specifiek gebied kunnen concentreren of goed kunnen worden in wat ze doen voordat het volgende aspect naar hen wordt gegooid en je aandacht, tijd en geduld vereist - meer dan ooit. The Crush House vereist geduld zoals weinig andere games uit 2024, en in de kern denk ik dat het een behoorlijk verdomd saaie walking sim-game is waarin je gewoon in een rustig tempo door een huis kruipt waar mensen die praten als personages uit kinderprogramma's verliefd worden of geïrriteerd raken, veel te gemakkelijk en veel te vaak.

Maar er zijn lichtflitsen. Achter de glitter, de glamour, de vrijende mensen en de drama-eisende tv-kijkers, herbergt het huis een duisterder soort geheim dat me vooruit dreef, waardoor ik het tot het einde volhield. Helaas maakt Nerial niet echt iets gedenkwaardigs van hun "twist", wat natuurlijk jammer is, maar ook niet lastig omdat ze, zoals ik al zei, een probleem hebben met "kill your darlings" gedurende het spel en uiteindelijk een ervaring bieden die niet fijngehakt of gefreesd overkomt. Ik ben ook niet bijzonder dol op het ontwerp, omdat het gebrek aan enige vorm van realisme in de manier waarop de mensen en het huis zelf zijn geschilderd, ervoor zorgt dat ik helaas niet geloof wat ze zeggen of hun gevoelens. Het geluid is ook niet erg goed omdat de mensen in het huis een beetje brabbelen zoals de Minions zonder echte stemmen/echte taal en er is bijna constant geen muziek.

Bovenop al deze problemen heeft The Crush House ook problemen met optimalisatie, omdat het meerdere keren is afgeluisterd en gecrasht tijdens mijn paar uur met het datingverhaal van Devolver. Uiteindelijk zijn zowel het concept als de uitvoering iets waar ik niet naar terug wil en ook nooit zou kunnen voorstellen het aan te bevelen. Het simuleren van dit soort super nutteloos zinloze reality-tv zou vrijwel onmisbaar moeten zijn, gezien hoeveel meer voldoening het geeft om in een raceauto te rijden, trollen met een brede bijl op het hoofd te slaan of buitenaardse wezens neer te schieten met munitie van groot kaliber.