The Electric State

De Zweedse kunstenaar/illustrator en auteur Simon Stålenhag is briljant. Ik ben dol op zijn boeken sinds Tales from the Loop voor het eerst werd uitgebracht, en ik was natuurlijk opgewonden toen Amazon Prime de rechten erop oppikte en een grootse dystopie in tv-vorm beloofde. Helaas voldeed de serie niet aan de verwachtingen en duurde het niet veel afleveringen voordat ik er genoeg van kreeg, maar schaam je voor degene die opgeeft.Avengers Het regisseursduo Joe en Anthony Russo kocht de rechten op het andere werk van Stålenhag, The Electric State, en pompte ongeveer $ 300 miljoen in de film die Netflix later kocht. The Electric State wordt aanstaande vrijdag uitgebracht en het wordt de grote voorjaarsrelease van de streaminggigant. Maar is het goed...?

Het korte antwoord hier is: ja. The Electric State is goed. Niet een film waar ik over vijf jaar enthousiast over zal zijn en niets dat ik in de nabije toekomst nog een keer zal bekijken, maar de leuke flirt van de Russo Brothers uit de jaren 90 met het bronmateriaal bood me in ieder geval genoeg karakter, persoonlijkheid en charme dat ik me tevreden voelde toen de aftiteling rolde. Het moet gezegd worden dat iedereen die een trouwe, respectvolle 1:1 bewerking van het boek verwacht, vreselijk teleurgesteld zal zijn. Fans van het werk van Stålenhag moeten zich er allemaal van bewust zijn dat de gebroeders Russo, samen met Stålenhag, verschillende dingen hebben veranderd, verschillende aspecten en delen van het verhaal hebben herschreven, zodat dit fundamenteel iets heel anders zou kunnen zijn dan het originele Stålenhag-verhaal. Normaal gesproken had ik dat erg verafschuwd. In negen van de tien gevallen begrijp ik niet waarom je een belachelijk dure licentie zou kopen om dan gewoon met een hoop van je eigen kennis te komen. Paramount 's tv-bewerking van Halo is een lichtend voorbeeld, omdat het meer aanvoelde als Babylon 6 dan iets anders.

Maar de Russo Brothers slagen erin om hier uit de buurt van de ergste valkuilen te blijven en ik heb mijn eigen vuistregel een beetje moeten aanpassen, want The Electric State is vermakelijk, stijlvol en uitbundig. Het verhaal is voorspelbaar en heel typisch, maar het werkt. In een alternatief verleden, in het midden van de jaren 90, zijn mensen, na jaren van oorlog en sombere vooruitzichten, erin geslaagd een dominante robotdreiging te onderdrukken via de ingenieuze uitvinding van een tech-visionair. De robots worden ontwapend en aan de andere kant van een 260 mijl lange muur gegooid waar ze worden achtergelaten om te roesten. Dit terwijl de mensheid de technologische innovatie die een einde maakte aan de oorlog gebruikt voor pure (en hersendode) ontspanning.

Millie Bobby Brown speelt Michelle, een onruststoker in een pleeggezin die een hekel heeft aan school, een hekel heeft aan haar leven en een hekel heeft aan de verbonden samenleving waar iedereen in zijn enorme VR-helmen zit en het leven leidt waar ze van dromen, maar niet durven te jagen in de echte wereld. Haar uitgeroepen geniale broertje is verdwenen, de wereld is één grote onsamenhangende, deprimerende puinhoop, en Michelle besluit de mal te doorbreken, te stoppen met doen wat mensen haar zeggen te doen, en in plaats daarvan op een groots avontuur te gaan om op de een of andere manier te proberen haar vermiste broer te vinden en te ontsnappen aan de slavernij van dit technische tijdperk.

Terwijl het boek van Stålenhag een opvallend mooie, troosteloos lege en vervaagde roadtripfilm is, gekenmerkt door een dystopisch Amerika geïnspireerd door eigenzinnige robotontwerpen en gedenkwaardige vergezichten, is de film van de gebroeders Russo een kleurrijke actiekomedie waarin de opmerkelijke robots van Stålenhag worden versmolten met MTV-achtige, Hubba Bubba-achtige esthetiek uit de jaren 90, inclusief spijkervesten en felgele Walkman-cassettespelers. De jaren 90 hadden weinig tot niets met het boek te maken, maar het is hier de focus, en in meer dan één opzicht denk ik dat het werkt... En heel goed ook.

Een duister boek over verlies en eenzaamheid is een charmante actiekomedie geworden voor het hele gezin (ik heb het zelfs met mijn kinderen gezien), en - begrijp me niet verkeerd - er zullen genoeg Stålenhag-fans zijn die dat niet leuk vinden. Toch had ik plezier, van begin tot eind. Hoewel het onwaarschijnlijk is dat de Russo Brothers prijzen zullen winnen voor The Electric State, is het een van de weinige Netflix Originals die me niet echt heeft geïrriteerd.