The First Berserker: Khazan

Als je eenmaal een bepaald aantal games binnen een genre hebt ervaren, beginnen bepaalde elementen, of zelfs hele schema's, heel vertrouwd aan te voelen. Veel games lenen vrijelijk van elkaar, maar ze slagen er nog steeds in om een eigen identiteit te creëren waardoor ze zich op de een of andere manier unieker voelen dan ze in werkelijkheid zijn. Vooraf was het vooral de visuele stijl van The First Berserker: Khazan die als zo'n uniek ingrediënt aanvoelde. Cel-shading in anime-stijl is zeker een van de dingen die ik als positief meeneem, maar zoals met veel dingen in dit actie-rollenspel, wordt het naar beneden getrokken door een beetje te simpel te voelen.

Voor niet-ingewijden is The First Berserker: Khazan een spel dat zijn plaats inneemt in het Dungeon Fighter Online universum. Het is een enorm populaire beat em up role playing game-serie. Het was me ook totaal onbekend. De ontwikkelaars van Neople zitten erachter en hebben dit rollenspel nu 800 jaar voorsprong op zijn multiplayer-tegenhanger. Voor degenen die het weten, is er zeker meer interesse in een diepe duik dan ik kon opbrengen. Hoe dan ook, onze hoofdpersoon wordt als gevangene in een wagon vervoerd, maar na een ongeluk, of liever geluk voor hem, weet hij te ontsnappen. In de onherbergzame besneeuwde bergen begint zijn reis.

Wat volgt voelt als veel weg van Dark Souls Light. Dat is zowel een treffende als een ietwat enge omschrijving. Want dit heeft zeker zijn eigen kwaliteiten, al schijnen die helaas niet zo fel als ik had gehoopt.

Op lineaire paden baant onze koppige hoofdpersoon zich een weg naar voren. Van tijd tot tijd spreekt een mysterieuze stem tegen hem. Maar ondanks een verhaal over demonen en wraak, is het vooral de actie van de game die al snel centraal staat. Met een bijl en zwaard in de aanslag staan we tegenover vijanden die hard toeslaan. Want ook al is dit niet helemaal opgewassen tegen de zwaarste uitdagingen van het genre, en er is ook een 'gemakkelijke' moeilijkheidsgraad om naar over te schakelen, het is nog steeds een behoorlijk uitdagend spel. Vooral als het gaat om de gevechten van het spel tegen bazen. Maar we zijn er nog niet helemaal. De basismechanismen van het spel zijn herkenbaar. Dat wil zeggen, snelle aanvallen of langzamere aanvallen die meer schade aanrichten. We kunnen pareren en ontwijken en ja, alles put de aanvankelijk nogal gierige staminameter uit.

Maar er worden natuurlijk ervaringspunten verdiend. In dit spel gebruik je Lacrima om het personage sterker te maken. We binden ze aan de opslagpunten van het spel en kunnen alles verbeteren, van gezondheid, uithoudingsvermogen en andere vaardigheden. Klinkt bekend? Nou, dat is het ook. De game leent royaal van de reuzen van het genre tot het punt waarop het een beetje voelt alsof je te veel hebt gestolen. Als we tussen deze punten sterven, verliezen we wat we hebben verzameld, maar krijgen we de kans om het weer op te pakken als we terugkeren naar de locatie. Gelukkig kunnen we onze Lacrima op een veilige plek ophalen voor een ontmoeting met een baas als we tijdens een baas sterven.

De bazen die de stoerste beesten van dit spel zijn.
Natuurlijk heeft de wereld ook een aantal grote vijanden, maar het is in het licht van de laatste uitdaging van de levels waar het een beetje extra moeilijk wordt. Maar zoals zo vaak het geval is, is het vooral een kwestie van hun aanvalspatronen leren, weten wanneer ze moeten zwaaien en je uithoudingsvermogen in de gaten houden Als een baas te sterk is, kun je gelukkig wat klassiek slijpen om een level omhoog te gaan, aangezien de meeste vijanden respawnen als je opslaat bij een checkpoint. Het spel is ook vrij genereus als het gaat om Lacrima en je verzamelt ook veel uitrusting.

Khazan kan zichzelf uitrusten met een helm, harnas, handschoenen en laarzen. Er zijn ook ringen en amuletten die een kleine extra bonus geven. Het wordt een beetje te veel een loot-fest met het feit dat je al snel veel uitrusting meeneemt. Dit kan echter een beetje in het spel worden vernietigd om in plaats daarvan Lacrima te worden die aan vaardigheden kan worden besteed. We hebben ook een vaardigheidsboom die is gekoppeld aan de verschillende wapens van het spel.

Hoewel je begint met het hanteren van een bijl en een zwaard, is een van de vroegste zoektochten van het spel het vinden van de andere twee wapens om jezelf mee uit te rusten. Dit zijn een groot slagzwaard en een speer. Ze hebben allebei hun eigen bomen waar je kunt upgraden en speciale aanvallen kunt ontgrendelen. Deze richten veel schade aan, en net als Khazan zelf hebben vijanden ook een staminameter. Wanneer dit op zijn laagst is, kun je een soort finish uitvoeren die een groot deel van het leven wegkauwt. Je kunt ook vijanden besluipen om hetzelfde te doen.

Menu's en alles missen een beetje finesse en identiteit en dat zou niet echt een slechte zaak zijn. Maar het probleem is dat er nogal wat andere dingen zijn die dat ook doen. Want ook al passen de bazen, en zoals ik in de inleiding al zei over de omgevingen, goed bij de visuele stijl. Alles is vrij levenloos en vlak. Het ziet er technisch goed uit. Maar er ontbreekt iets. Net als de paden zijn uitgehouwen gangen zonder licht en beweging. Alles voelt erg gekunsteld aan en er zijn niet veel effecten om het een broodnodig contrast te geven. De besneeuwde landschappen, de grotten, de grote zalen... Alles is als een kopie van plaats na plaats. We hebben ook geen direct uitzicht, geen beweging behalve een paar wuivende bomen. Het is een coole visuele stijl, maar levenloos en een beetje knip-en-plak over de omgevingen.

Er is ook een soundtrack die hetzelfde lege gevoel geeft. De muziek voelt anoniem aan, ondanks pogingen tot licht gedempte mannengemompelde koren. De cartoon-intermezzo's, nou ja, over hen kan hetzelfde gezegd worden als over de beelden in het algemeen. De algemene indruk als je voorbij de nogal harde cartoonstijl kijkt, wordt saai. Bijna alsof het een ietwat onafgemaakt sjabloon is waar je doorheen reist. Ik heb absoluut niets tegen een spel dat zich herhaalt en een beetje eentonig kan aanvoelen. Zowel actiefestijnen zoals Stellar Blade en Black Myth: Wukong die ik heb beoordeeld, zijn ook behoorlijk repetitief in de manier waarop ze werken. Maar ze hebben veel meer identiteit dan dit. Ze zijn vooral leuker om te spelen als het gaat om vechten.

Voor de actie van het spel geeft en neemt het. Persoonlijk heb ik ervoor gekozen om het grootste deel van het spel met de speer te spelen omdat ik de snelheid en het bereik op prijs stelde. Het beheersen van verdediging en aanval voelt soms leuk, maar een ietwat onnauwkeurig systeem om vijanden vast te houden, betekent dat je ze vaak mist als je toeslaat. Er zit een gewicht aan, maar het wordt nog steeds een beetje fladderend als de slagen missen. Omdat er ook meerdere aanvallen aan elkaar moeten worden geketend, wordt dit een beetje frustrerend als er slagen worden gemist en ik heb ook niet echt het gevoel dat de reactie wanneer de klappen landen zo bevredigend is als ik had gewild.

Het is aan de andere kant de actie van het spel die de belangrijkste reden is om dit te spelen. Hoewel het verdediging en beheer van uithoudingsvermogen vereist, is er ook wat hack-and-slash over dit alles. Vooral tegen de meer gebruikelijke vijanden van het spel. De voldoening van het verslaan van een baas heeft verschillende keren heel goed gevoeld, maar de weg van het aankomen in een nieuwe omgeving en het bereiken ervan voelde in veel gevallen als een te lange reis.

Na de start van het spel kom je terecht in een soort hubwereld. Na verloop van tijd verschijnen er dingen zoals het kunnen kopen van items en het upgraden van wapens. Hoewel ik het kan waarderen dat er in de loop van de tijd nieuwe elementen worden geïntroduceerd, vind ik deze elementen ook een beetje vreemd overkomen. Tegen de tijd dat ik de kans krijg om nieuwe onderdelen voor mijn harnas te kopen, heb ik er al een gevonden die meerdere keren beter is dan wat er beschikbaar is. Elementen waarvan ik wou dat ze er al vroeg waren, worden pas na enkele uren ontgrendeld.

Als ik na een paar dagen spelen terugdenk aan de ervaring, voel ik me verscheurd. Aan de ene kant zit hier een simpele charme in en werken alle elementen, hoe onorigineel ook, prima. Maar de reis van Khazan voelt ook erg eentonig aan. Ondanks de nieuwe elementen die tijdens het spel worden geïntroduceerd, voelt het meestal zonder finesse en nooit meer dan gewoon goed. Nu legt The First Berserker: Khazan de essentie van een actie-rollenspel vast en probeert niet veel meer te zijn dan dat. Voor mij is het een beetje te simpel, maar als dat is waar je naar op zoek bent en naar verlangt, zijn er zeker redenen om het een kans te geven. Al was het maar vanwege dat geweldige gevoel als een levensmeter van een baas eindelijk verdwijnt.