The Hand That Rocks the Cradle

Wat een prachtige herinneringen die in de frontale kwab opduiken op hetzelfde moment dat ik de titel las. The Hand That Rocks the Cradle uit 1992. Een van die vergeten thrillerparels die ik niet alleen op VHS bezat, maar misschien ook iets te vaak zag. Ik had een van die thrillerperiodes in het midden van de jaren 90 waar Dangerous Desire, Ricochet, Breakdown, The Game, Cape Fear en The Hand That Rocks the Cradle... Ik bezat ze allemaal en herinner me met grote helderheid hoe perfect Rebecca De Mornay was in de rol van de psychotische babysitter Peyton. Het was ook niemand minder dan Curtis Hanson (L.A. Confidential, Wonder Boys) die aan het roer stond.

Nu is The Hand That Rocks the Cradle, net als al het andere, opnieuw gemaakt en is het verhaal enigszins gemoderniseerd in termen van de oorspronkelijke omstandigheden, maar over het algemeen gaat het over hetzelfde uitgangspunt. Gestreste carrièremoeder huurt een oppas in om te proberen haar leven als steradvocaat te jongleren, maar wat begint als een slimme beslissing voor haar gezin, blijkt uiteindelijk een complete nachtmerrie te zijn. Nanny Polly is een moorddadige, manipulatieve ultra-bitch en met de ene slimme methode na de andere slaagt ze erin de familie tegen de gestreste moeder op te zetten, conflicten en jaloezie te creëren en haar achtjarige dochter te hersenspoelen.

Het origineel is (zoals ik al zei) een briljant klein thrillerjuweeltje. Niet in de laatste plaats omdat de regie scherp is, het script goed geschreven en Rebecca De Mornay absoluut briljant is in de rol van de psycho-babysitter. In de remake is het Longlegs-ster Maika Monroe die de loterij heeft getrokken om een psychotische moordenaar te spelen en, om eerlijk te zijn, het werkt niet zo goed. Terwijl Mornay erin slaagde een inherente woede over te brengen die werd opgekropt en beheerst door een vastberaden einddoel, slaagt Maika er niet in om veel anders te doen dan er voortdurend verdrietig en verloren uit te zien. Van haar kant wordt ze nooit eng of bedreigend op de manier die het origineel min of meer definieerde, en daar valt natuurlijk een groot deel van de dreiging van de film plat.

Mary Elizabeth Winstead (10 Cloverfield Lane, Kate) speelt de gestreste luxe moeder Caitlin en ze doet het heel goed, zoals altijd. Ik denk altijd dat we Winstead meer moeten waarderen, want ze is ongetwijfeld een van de beste vrouwelijke acteurs van Hollywood en is dat al een tijdje. In deze film probeert ze de stress van het gezinsleven in evenwicht te brengen met haar carrière, en doet ze heel goed werk door alles uit te drukken wat gepaard gaat met falen. Ze is een beetje neurotisch maar probeert het te verbergen. Ze is een beetje jaloers, maar maskeert het heel goed, en meer dan een beetje controlerend over haar eigen idealen en ideologieën, die Winstead portretteert met een zachtheid en menselijkheid die haar moeder tot het enige geloofwaardige personage van de film maakt. De rest van deze remake is helaas ondermaats. Het voelt dun, plat en heel typerend voor het genre.