The Knightling

Jarenlang hebben ontwikkelaars hun uiterste best gedaan om de magie van The Legend of Zelda in hun creaties vast te leggen. Dit heeft in de loop der jaren geleid tot een stortvloed aan mooie en plezierige games, maar meestal bereiken er maar weinig de hoogten die de iconische serie van Nintendo weet te bereiken. Dit lijkt misschien een vreemde manier om een recensie over een AA-actie-avonturenspel te beginnen, maar het is eigenlijk heel toepasselijk omdat Twirlbound 's The Knightling een andere bewonderenswaardige poging is om The Legend of Zelda -code te kraken.

Deze game draait om een jonge, niet erg spraakzame en kleine held die de immense uitdaging aangaat om een fantastisch rijk te redden. Om dit te doen, hanteert hij een kenmerkend wapen en gebruikt het om vijanden te bestrijden, of het nu een mens of een monster is, en om omgevingspuzzels op te lossen door middel van creatieve platformactie en strategische puzzels. Klinkt bekend? Dat komt omdat The Knightling ongeveer net zo Zelda -achtig is, of in ieder geval modern Zelda -achtig, als een spel kan krijgen, en dat is helemaal geen klop, gewoon een manier om te begrijpen wat voor soort spel Twirlbound hier heeft bedacht.

Dus ja, het idee is om de wereld te redden als een held waar niemand echt veel van verwacht. Deze last wordt op je schouders gelegd wanneer de grote ridder van het rijk, Sir Lionstone, vermist wordt, waardoor je in het bezit komt van zijn beroemde schild, een echt en bekwaam hulpmiddel dat wordt gebruikt voor gevechten en verkenning. Bij het delen van de verdwijning van je ridder met de lokale royals, bevindt de Knighting (een schildknaap) zich met de last om te weten dat het rijk in gevaar is, met velen die niet gestoord zijn door deze ontwikkeling, waardoor hij zijn waarde bewijst door de lokale bevolking te helpen en hun vertrouwen te winnen en uiteindelijk op pad te gaan om het land te redden van verwoesting. Het is een vrij eenvoudig plot om achter te komen, een die wordt aangedreven door typische stereotypen en verhalende stijlfiguren, maar allemaal geleverd op een manier die je vermaakt en betrokken houdt, en nieuwsgierig genoeg om door te gaan.

De waarheid is echter dat het deel van The Knightling dat je interesse het meest zal wekken, de daadwerkelijke gameplay is. Twirlbound heeft een systeem ontworpen dat de speler aanmoedigt om de taak op zijn eigen creatieve manier aan te pakken. Je kunt verschillende acties en technieken combineren in gevechten om de verschillende bedreigingen te overwinnen, de bewegingssuite en vaardigheden zijn zo ontworpen dat verkenning leuk en spannend is, en de omgevingspuzzels hebben de juiste balans tussen moeilijkheidsgraad en gemakkelijk te begrijpen. Het is een balans die Twirlbound onder de knie heeft en die de wereld van The Knightling een genot maakt om te verkennen, een plek waar je eigenlijk meer geïnteresseerd bent in het afdwalen van de gebaande paden dan in het volgen van het hoofdverhaal.

Wat zit er bovenaan het aquaduct? Hoe ver kan ik ononderbroken glijden? Wat gebeurt er als ik stuiter op deze gloeiende paddenstoelen? Welke geheimen heeft deze grot? Wat zit er achter de deur waardoor ik een puzzel moet oplossen? Er zijn veel redenen om geheimen en puzzels te vinden om je tijd te vullen, plus bewegingsuitdagingen om onder de knie te krijgen, en dit zijn slechts enkele van de grootste traktaties en schatten van The Knightling.

Maar dat gezegd hebbende, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er zijn verschillende elementen in dit spel die niet helemaal landen, of die zo veel worden gebruikt dat ze vermoeiend worden. Ten eerste is het upgrade- en voortgangssysteem niet bijzonder geïnspireerd. Terwijl je de wereld verkent, zul je gloeiende bollen van Pride vinden die in feite valuta zijn die kunnen worden gebruikt om nieuwe vaardigheden bij een verkoper te ontgrendelen. Dit wordt gekoppeld aan middelen die worden gebruikt om je schild te verbeteren, wat betekent dat er niet veel betekenisvolle progressie van moment tot moment is, omdat je in plaats daarvan middelen verzamelt en deze uitgeeft voor een beloning in een interactie tussen consument en leverancier.

Ook is het gevecht een beetje wisselvallig. Hoe uitstekend en gevarieerd het schild ook is, het is erg traag en traag om te gebruiken en het vechten tegen groepen vijanden is eerlijk gezegd niet erg leuk omdat ze sneller en harder toeslaan dan jij. Gevechten missen ook veel diepgang in het grootste deel van het spel, omdat je nieuwe vaardigheden en bewegingen moet kopen om je arsenaal uit te breiden... Het zou ook iets minder frustrerend zijn als het kenmerkende trekmechanisme van de game niet in de gevechten was ingebakken, omdat er momenten zijn waarop je bepantsering van vijanden moet trekken om ze kwetsbaar te maken. Dat lijkt misschien een cool idee, maar je moet ook hetzelfde mechanisme gebruiken om kisten te openen, voedsel uit te roeien om te genezen, aan hendels te trekken, de lijst gaat maar door. Ik ben geen fan van de monteur omdat het een quick-time event is waarbij je snel achter elkaar op de juiste combinatie van invoer moet drukken, en hoewel dat zo nu en dan prima is, is het een enorm overmatig gebruik van de monteur om dit honderden keren te moeten doen tijdens het avontuur.

Dit grijpt terug op het oorspronkelijke punt van Zelda -likes die geweldige ideeën hebben, maar gewoon niet helemaal blijven hangen, zoals het geval is met The Knightling. Er zijn veel echt mooie ideeën en elementen in dit spel, waaronder de kleurrijke art direction en de eigenzinnige personages, maar er zijn ook enkele ideeën die niet gaar of te veel gebruikt aanvoelen. Er zullen er ook zijn die vraagtekens zetten bij het gebrek aan ingesproken dialoog voor de meeste personages, en ik zie ook de reden voor die kritiek, maar vergeleken met hoe sommige van de meer belangrijke elementen van de gameplay (die, hoewel ze fundamenteel werken, in de praktijk een beetje vreemd aanvoelen), voelt dit als minder een probleem.

Om een lang verhaal kort te maken, The Knighting is een prima actie-avonturenspel met een aantal sterke ideeën en elementen. Er is veel charisma en kwaliteit in het hart van dit spel, en het is breed en verpakt genoeg om je bezig te houden tot de aftiteling. Maar, en ondanks de onmiddellijk merkbare overeenkomsten in gameplay, verwacht geen game met bijna dezelfde mechanische diepgang of technische verfijning als die van een Zelda -project, aangezien The Knightling niet dezelfde aandacht voor detail heeft als de serie die tot op de dag van vandaag opvalt als een van, zo niet de beste in het genre.